"အင္း..ဟင္း"
Jiminဟိုတြန္႔ဒီဆန္႔ျဖင့္ ႏိုးလာေတာ့ ေနေျပာက္မ်ားက ပြင့္စျပဳေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးကို လာထိုးေနသျဖင့္႐ွံု႕မဲ့မိသြား၏။
အလ်င္စလို ထလိုက္မိေတာ့ ပင္စည္ကို က်က်နနမွီ၍ အိပ္ထားေသာေၾကာင့္ ေက်ာ႐ိုးအဆစ္ကနဲ။
"အ..အ"
"ႏိုးလာၿပီလား"
သူ႔ေအာ္သံကို ၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အပင္ေအာက္မွ Hyungက သူ႔လက္ထဲက Tabletကို အၾကည့္မလြဲပဲ လွမ္းေမးသည္။
သူ႔ေဘးကို ၾကည့္ေတာ့ Yuraက မ႐ွိေတာ့။
"ဟုတ္..Yuraေကာ Sunbae။"
သူ႔စကားအဆံုး၌ screenေပၚေျပးလႊားေနေသာ Hyung၏ လက္မ်ားရပ္တန္႔သြားကာ ေခါင္းေမာ့လာသည္။
"အင္း...သူျပန္ႏွင့္ၿပီ။လုပ္စရာ႐ွိေသးလို႔တဲ့။"
ဘာေၾကာင့္ရယ္မယ္မသိ။Hyungေလသံက ပံုမွန္ထက္ ေအးစက္ေနသလိုပင္။မ်က္ႏွာမွာလည္း အေမွာင္ရိပ္တစ္ခုလႊမ္းေနသလို။
သူခပ္က်ံ ဳ႕က်ံ ဳ႕ေလးျဖစ္သြား၏။Hyungက အျမဲခ်ိ ဳ ျပံဳးရႊင္ျပေနေသာသူမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း ဒီလိုပံုစံကေတာ့ ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းေနသည္ေလ။
"Jimin ကိုယ္တို႔သြားရေအာင္ ညေနေစာင္းေတာ့မယ္။"
သူhyung၏ လိုတာထက္ပိုတည္ေနေသာ.မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ သူခပ္ကုပ္ကုပ္ပဲ ေခါင္းညိမ့္လိုက္၏။hyungမ်က္ႏွာမၾကည္ေသာေၾကာင့္ busႏွင့္သာ ျပန္လိုက္ရန္ စိတ္ကူးေသာ္လည္း လမ္းမသိသည္ႏွင့္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီးသာ လိုက္လာခဲ့ေလသည္။
သူ႔အိမ္ကို သြားသည့္လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လည္း ဘာစကားမွ မေျပာ။သူ႔ဘက္ကလည္း စကားမစရဲသျဖင့္ ကားတစ္ခုလံုး ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေန၏။အတန္ၾကာမွ hyungေမးခြန္းတစ္ခုေမးလာသည္။
"Jimin"
"ဟုတ္"
သူျပာျပာသလဲ ထူးလိုက္မိသည္။မြန္းက်ပ္ေနေသာ ကားေလထုထဲတြင္ အသက္႐ွဴ စရာေနရာတစ္ေနရာရသြားသလိုပင္။
"မင္းနဲ႔ ကိုယ္က အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ရင္းႏွီးေနၿပီဆိုေတာ့ မင္းကို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေမးခြန္းေတြ ေမးလို႔ရႏိုင္မလား"
YOU ARE READING
Peculiarity
Fanfictionသဘာဝမဆန္တဲ့ အလွတရားကို မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ Sinတစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့သူ႔အတြက္.....
