To tylko odbicie (Matt x reader)

Chyba nigdy się nie zmieni

Wstałam powoli z łóżka. Jest równo ósma rano, czyli moja typowa godzina do wstawania. Przebrałam się w normalne ubrania (tutaj możesz ubrać siebie/swoją OC) i wyszłam z pokoju. Zeszłam po schodach prosto do kuchni. Przy stole siedział Edd z kawą, wyglądał tragicznie.

[T/I] - Edd, co ci się stało?

Oderwał wzrok z kubka i przeniósł go na mnie.

[Edd] - Ciesz się że nie jesteś gospodarzem. W środku nocy musiałem jechać po Toma do baru bo znów pił, potem uciszać Torda bo głośno puszczał openingi z anime. (jak źle napisałam to prosz poprawić)

Usiadłam obok niego i poczochrałam mu włosy; zareagował uśmiechem.

[T/I] - następnym razem mnie obudź, chętnie pomogę.

[Edd] - dzięki.

Obdarował mnie przytulasem. Tą cudowną chwilę przerwał nam Tom, który wparował do kuchni i zaczął szukać czegoś po szufladach.

[Tom] - Edd, gdzie one są?!

[Edd] - a co, zaskoczył ból głowy? Powinny być w pierwszej szufladzie po lewej.

[Tom] - właśnie że nie ma!

[???] - tego szukasz?~

Przed schodami stał Tord z paczką tabletek. Posłał sarkastycznego buziaka Tomowi i wbiegł na górę; Tom zrobił się ze złości cały czerwony i pobiegł za nim.

[Edd] - typowy poranek w naszym domu... Chcesz naleśniki czy tosty?

***

Jest wczesne popołudnie. Wszyscy siedzimy na kanapie, tylko Matt nie zszedł jeszcze na dół. Jak na zawołanie, zjawił się w salonie i usiadł obok mnie.

[T/I] - dzień dobry śpiąca królewno.

[Matt] - hej, hej.

[Edd] - nie było łaska zejść na śniadanie?

[Matt] - wiesz przecież, że sen robi dobrze na cerę.

Dlaczego on jest taki egoistyczny? Chociaż tu nie mam racji, dla mnie okazuje trochę więcej sympatii. Chyba nigdy go nie zrozumiem.

**

Przesiedzieliśmy tak prawie całe popołudnie. Jako że jestem osobą która nie lubi za długo siedzieć w miejscu, zaproponowałam im spacer.

[T/I] - ktoś chce się ze mną przejść?

[wszyscy] - nie chce mi się.

Trochę się rozczarowałam, ale wiem jak namówić do tego jedną osobę.

[T/I] - podobno spacer dobrze wpływa na skórę i-

[Matt] - Trzeba było tak od razu!

Chwycił mnie za rękę i wręcz wyrzucił z domu. Skierowaliśmy się w stronę lasku. Dopiero po dłuższej chwili zorientowałam się, że trzymamy się za ręce. Wzięłam swoją rękę i włożyłam do kieszeni mówiąc ciche ''przepraszam'', na co on zachichotał.

Powoli wchodziliśmy do lasu, na co lekko się uśmiechnęłam. Szumy drzew, gdzieniegdzie zaśpiewają ptaki, charakterystyczny zapach... Jednak tym razem zmieszany z perfumami Matta. Na tą myśl chyba się zarumieniłam, bo rudowłosy zapytał się czy nie jest mi za gorąco. Czy ja czuję coś do tego egoisty?

**

Przechadzaliśmy się po krętych ścieżkach w ciszy. Nie była to krępująca cisza, ale przyjemna. Kiedy wyszliśmy z lasu, było grubo po dwudziestej... tak szybko?

[Matt] - Szkoda, że już tak późno, bo przyjemnie się z tobą spaceruje.

[T/I] - ahah, dzięki.. nawzajem.

Spojrzeliśmy sobie w oczy, przystanęliśmy. Sama nie wiem co czuję. Dobrze wiedziałam że jest samolubny jak i zapatrzony w siebie, ale przy mnie tak jakby się otwierał. Zbliżył swoją twarz do mojej, przez co moje serce zaczęło bić o wiele szybciej, a po ciele przeszedł przyjemny dreszcz. Wtedy z przerażeniem popatrzył się w lewo, a na twarzy miał wyraz zakłopotania.

[Matt] - Aaaa, więc jednak używasz pudru!

Co proszę?! Poczułam się... zawiedziona? Tak, to chyba odpowiednie słowo.

[Edd] - a już myślałem, że do czegoś dojdzie! Matt chyba nigdy się nie zmieni.

[Matt] - Nie mogę zdradzać samego siebie, prawda?

Edd się odwrócił i zaczął nawoływać resztę chłopaków, a rudy pobiegł w ich stronę.

vvv

A oto kolejna część. Postaram się wrzucać rozdziały regularnie w niedzielę. Wena i wszystko jest, ale dostępu do komputera tak jakby brak :")

To ten, do następnego

~feyrunaxx