ထမင္းစားပြဲမွာ Yul တိတ္တဆိတ္ပဲ Tiffany နဲ႔တူတူစားေန၏။
"Hey..နင္ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ Yul?"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး~ဒီအတိုင္းပဲ ပင္ပန္းေနလုိ႔"
"Bullshit!Immortal ေတြကမပင္ပန္း
တတ္ဘူး!ၿပီးေတာ့ မေန႔ညက ငါၾကည့္လိုက္ေတာ့ နင္အိပ္ေနတာပဲေလ"
"Oh..အဲ့ဒါဆုိ အခုငါ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလးကငါ့ကုိေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီေပါ့?"
Tiffany ျပံဳးၿပီး
"Well!အခုတေလာ အဲ့သူငယ္ခ်င္းက စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔မကပ္ဘူးေလ!အဲ့ေတာ့ ငါ့ကုိတစ္ခုခုမ်ားေျပာစရာမ႐ွိဘူးလားလုိ႔"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူးလုိ႔ နင့္ကိုေျပာၿပီးၿပီေလ"
"ေသလိုက္ေလ Yul!ငါနင့္ကုိသိတာ ရာစုႏွစ္ေတြခ်ီေနၿပီ!အခုနင့္ပံုစံကအခ်စ္နာက်ေနတဲ့ပံုပါဟဲ့~ေျပာစမ္းပါ!ဘယ္က ေကာင္မေလးလဲ?"
"နင္႐ူးေနၿပီလား Tiff?"
*Yul ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး*
"ငါ့မွာအခ်စ္ဆုိတာ မရွိဘူး Tiffany"
"ၿပီးတာပဲ!ဒါနဲ႔ ဘယ္လုိ႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္
စြာေနတာလဲ Yul??အခ်စ္မွာ ဘာအမွားမွမ႐ွိပါဘူးဟယ္"
Yul သက္ျပင္းခ်ၿပီး
"ဒါေပမယ့္ နင့္အခ်စ္ကနင့္ကုိနာက်င္ေစခဲ့တယ္ေလ..မဟုတ္လုိ႔လား Tiff?"
"Khun နဲ႔ေတြ႔ခဲ့တာ ကံဆုိးမႈသက္သက္ပဲ!
ၿပီးေတာ့ ငါတုိ႔လက္မတြဲျဖစ္ခဲ့ဘူးေလ!
ငါသူ႔ဆီကေနအမ်ားႀကီးသင္ယူျဖစ္ခဲ့တယ္!
ငါ့ဘဝထဲကေနထြက္သြားလုိ႔ သူ႔ကုိမုန္းခဲ့မိေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ အခုငါဆုိတာျဖစ္လာလုိ႔ သူ႔ကုိေက်းဇူးတင္တယ္!!အခ်စ္ဆုိတာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့အရာတစ္ခုပါ Yul!"
"ဒါေပမယ့္ အဲ့အခ်စ္ကအဆိပ္ျဖစ္ေနရင္ေရာ?အဲ့လုိဆုိ ေကာင္းတဲ့အရာေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္မွန္းနင္သိတာပဲ"
"အခုငါ့အေၾကာင္းေျပာေနၿပီေပါ့?"
Yul တံေတြးၿမိဳခ်ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္
