Birbirine Çaresiz

Final

"Kızım emin misin gitmek istediğine?"

Kıyafetleri mi yerleştirdiğim valizden elleri mi çekip iç çektim.

"Eminim anne..."

"Çok çabuk karar vermiyor musun yavrum? Biraz daha düşünseydin."

"Anne Savaş'tan boşanana kadar buralar da kalmak istemiyorum. Anla beni lütfen."

Sağ tarafımda duran anneme dönüp sarıldım.

"Merak etme anne, her şey yoluna girecek."

"İnşaallah kızım, inşaallah."

Geri çekilip annemin yanağına öpücük kondurdum ve valizimin fermuarını çekip yatağın üstünden aldım. Evden ayrılalı yaklaşık iki hafta olmuştu...

Savaş'tan boşanana kadar İzmir de teyzemin yanın da kalacaktım. Bu mahalle ne bana ne de aileme hiç iyi gelmemişti, daha fazla burada durmak istemiyordum.

Düşüncelerimin arasından sıyrılıp valizim ile odamdan çıkıp kapının önüne geldim. Beni otogara ablam bırakacaktı, annem ve babamın gelmesini özellikle istememiştim çünkü annem buna dayanamazdı. Sağlığının tehlikeye girmesini istemiyordum.

"Hazır mısın?"

Ablam, babam ve annemle yanıma geldi. Ayakkabıları mı ve montumu giyip başımı evet anlamın da salladım.

"Kendine dikkat et, vardığında mutlaka ara bizi."

Babama sarılıp konuştum;

"Tamam baba, arayıp haber veririm."

"Bunu da al yanında bulunsun."

Elinde ki parayı cebime koymaya çalışırken onu durdurdum.

"Hayır baba yanımda para var gerek yok."

Kaşlarını çatıp itiraz istemiyorum dercesine bir ifade takındı. Ardından parayı cebime koydu.

"Ben senin babanım yabancın değil. Benden utanmana, çekinmene gerek yok."

Başımı tamam anlamında sallayıp anneme döndüm. Yanına yaklaşıp tekrar sıkıca sarıldım.

"Annem... Dikkat et kendine ilaçlarını sakın aksatma olur mu? Aklım sende kalır yoksa."

"Boşver sen beni güzel kızım, asıl sen kendine dikkat et. Sıkılırsan, daralırsan atla gel. Sağlığına da dikkat et orada."

"Anne, askere gitmiyor. Teyzemin yanına İzmir'e gidiyor alt tarafı."

"Sus sen bilirim ben kızımı sıkıntıdan bakmaz kendine."

Ablam sustum der gibi ağzını kapatıp yere bakmaya başlamıştı.

"Gidelim mi artık? Otobüsün kalkmasına iki saat kaldı. Anne, baba çok dikkat edin kendinize."

"Tamam annem, yolun açık olsun."

"Yolun açık olsun kızım, sen bizi düşünme."

Zar zor şekilde evden çıkıp valizi mi ablamın arabasının bagajına yerleştirip, ön tarafa geçtim. Ablam sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdı.

"Deniz, yeterince düşündüğüne eminsin değil mi? Sonrasın da pişman olacağın bir karar almandan korkuyorum."

"Evet abla düşündüm, annemlerin yanında söyleyip onları daha fazla üzmek istemedim ama bu mahalle de durdukça daha kötü olaylar geliyor başımıza. Zaten en başında Savaş'la evlenmemin sebebi bu mahalle değil miydi? Benim yüzümden onun ailesinin de başına gelmedik şey kalmadı. En iyisi bir süre buralarda kalmamak."