Luhan, Seul üniversitesi manga tasarım ve kurgu bölümü ikinci sınıf öğrencisiydi. Girdiği maddi sıkıntılar yüzünden bir arkadaşının tavsiyesine uymak zorunda kaldı ve başını Oh Sehun adında bir delta ile belaya soktu.
Öncelikle şunu söylemek istiyorum: üniversite son sınıfım ve staj yapıyorum. Stajdan şu an erken çıksam da haftaya 16:30 gibi görünüyor. Benim yurda gelmem, dinlenmem, ders işlerimi halletmem, bir sosyal hayatım vb. işlerim var 😂.
Bu durumda yb yazmak oldukça zor. Beni bunun için sıkmazsanız sevinirim.
İyi okumalar efenim ❤.
-------------- LUHAN --------------
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Şey... ben... ben sizi sapık sandım." dedim ne yapacağımı bilmez şekilde.
O ise hala gözlerini ovuşturup bana hakaret ediyordu.
"Burnunun dibindeki koku ile benim kokumun aynı olduğunu anlayamayacak kadar nasıl boş koku reseptörlerin var senin! Ne işe yarıyor onlar! Ne yapıyorsun öyle başımda salak salak dikeliyor musun? YARDIM ETSENE BANA!"
Bana ettiği hakaretleri görmezden gelmeye çalışarak öne doğru uzattığı elinden tutup onu yerden kaldırdım. Aslında bana söylediği onca şey sonrasında onu burada öylece bırakıp gidebilirdim ama onu fena dövmüştüm. Üstüne yerde sürüdüğüm için ıslanmış ve üstü başı çamur olmuştu.
Yani kendimi biraz suçlu hissediyordum.
"Gelin kafeye götüreyim sizi. En azından bir yüzünüzü yıkayalım."
"Asla olmaz! Beni bu halde kimse görmemeli." Ceplerini karıştırdı ve telefonunu çıkartıp bana uzattı.
"Taksi çağır. Sonra sekreter Do isimli kişiye eve gel diye mesaj at. Evime gidelim. Seninle konuşacaklarım var."
Gözlerimi kırpıştırıp telefonu elime aldım.
Bunu gerçekten yapmalı mıydım?
----
Bir omega olduğum için hep korku ile büyütülmüştüm. Ailem beni alfalardan ve onlardan gelebilecek her türlü zarardan korumaya çalışırdı. Küçüklüğümden beri bu tutum ile büyütüldüğüm için zamanla bunu alışkanlık haline getirmiştim.
Hiç yakın bir alfa arkadaşım olmamıştı mesela. Onlarla yalnız kalmamaya özen gösterirdim. Çoğu zaman konuşmamaya bile çalışırdım. Onlar benim için hep kırmızı çizgiydi.
Bu alışkanlıklarımın bir korkudan geldiğini lise zamanlarımda kavramış ve yavaşça kırmaya çalışmıştım. Elbette zor olmuştu ama üniversitede Taehyung ve Jungkook ile tanışmam ile artık normal bir insan gibi davranabiliyordum.
Alfa arkadaşlarım vardı. Onlarla yalnız kalabiliyor ve rahatça konuşabiliyordum. Yine de şu an içinde bulunduğum durum beni ister istemez tedirgin ediyor.
Yaklaşık bir saat önce yaşanan yanlış anlama silsilesinden sonra karnımdaki bebeğin babası için bir taksi çağırmış, onu taksiye bindirmiş, bir eczanede durup gözü için ilaç alıp sürmüş ve evine doğru yol almıştık.
