Ukryte Przeznaczenie

4

🔳LIWIA🔲

Co on sobie myśli, aby proponować mi takie coś. Przecież to nigdy nie wyjdzie. Jakbym zobaczyła go z synkiem i tą całą Maggie, załamałabym się całkowicie. On i jego szczęśliwa rodzinka.

- Przyjaciółmi? A czy my kiedykolwiek nimi byliśmy? - Wydusiłam z siebie w końcu, po dłuższej chwili milczenia.

- Sama mi to zaproponowałaś, nie pamiętasz?

- Pamiętam. Tyle, że nasza znajomość, opierała się na bliższych relacjach, niż w tamtym momencie przypuszczałam. - Odparłam, pocierając rękami swoje ramiona.

Mimo, że zostały okryte jego kurtką, to i tak zimne powietrze, przelatywało do środka. Gdybym ją założyła poprawnie i zapięła nie miałabym takiego problemu, z odczuwaniem nieprzyjemnego chłodu.

- Przepraszam. Wiem dobrze, że zawaliłem po całości, idąc do łóżka z Mariną, ale jakby nie patrzeć zrobiłem to dla Ciebie.

- Dla mnie?! - Prychnęłam głośno - Nie kazałam Ci się z nią przespać! - Krzyknęłam trochę za głośno, przez co kilka sąsiadek znajdujących się najbliżej, spojrzały się zaciekawione w naszą stronę. Wstrętne babsztyle, ciekawe nowych ploteczek.

- Taka była umowa! Myślisz, że Marina pomogłaby nam z dobroci serca? - Zaśmiał się drwiąco.

- Nie musiałeś zgadzać się na jej chory układ! Wymyśliłabym coś innego, ale oczywiście Ty nie chciałeś się ze mną podzielić tą informacją. - Pokręciłam głową zdenerwowana - Założę się, że gdybym wtedy do niej nie przyszła, to o niczym bym się nie dowiedziała.
A Ty.. - Dotknęłam go palcem wskazującym w klatkę piersiową - Dalej byś ze mnie robił idiotkę!

- Liwia uspokój się! Nikt nie robił z ciebie idiotki, a na pewno nie ja. - Powiedział, łapiąc mnie za ramiona.

- Ułożyłam sobie życie od nowa. - Zaczęłam, spoglądając prosto w jego oczy - I dla ciebie nie ma już w nim miejsca, więc odpierdol się ode mnie już na zawsze! - Splunęłam, wyszarpując się z jego uścisku.

-Ty chyba nigdy nie dojrzejesz! Zachowujesz się jak rozwydrzona smarkula! Nie potrafisz stawić czoła, napotkanym problemom, nie wystarczy zepchnąć ich na bok, one i tak powrócą!

- To nie ja, zrobiłam dziecko przypadkowej dziewczynie! Zajmij się swoją nową rodziną. - Wydarłam się.

Po chwili jednak żałując, wypowiedzianych w złości słów. Moja zazdrość chyba się skumulowała i postanowiła ujrzeć światła dziennego. Widziałam ten rosnący ból w jego oczach, przez co miałam ochotę coś sobie zrobić.

- Przepraszam. Nie miałam tego na myśli... - Zaczęłam tłumaczyć, ale przerwał mi unosząc swoją rękę.

- Poddaje się. - Uniósł obie ręce do góry - Dam Ci wreszcie twój upragniony spokój. - Powiedział na odchodne, zostawiając mnie pod blokiem z wścibskimi sąsiadkami.

Brawo Liwia! Spierdoliłaś po raz kolejny.

-*-*-*-*-

Gdy cała sprawa z pożarem w końcu została zażegnana, mogłam wrócić do swojego mieszkania. Mieszkam tu od niedawna, a już taka przygoda na początek. Dobrze, że akurat nie było Destiny. Patrząc na to jak ja musiałam opuścić blok, raczej nie pozwoliliby mi jej cieplej ubrać.