●Επικίνδυνοι σαν τον έρωτα

●πάγος

J:Τι στο διάολο νομίζεις πως κάνεις;;
Φωνάζω τη στιγμή που ανοίγω τη πόρτα του δωματίου όμως το θέαμα πίσω απο αυτή με κάνει να παγώσω...
C:Η Celine φορούσε ακόμη αυτό το αναθεματισμένα sexy κορμάκι και εγώ δεν μπόρουσα να καταλαγίασω τό πόθο μέσα μου...
Την ήθελα.. την ήθελα πολύ... ήθελα να σκίσω αυτό το ύφασμα απο πάνω της και να την κάνω δική μου κάνοντας την να καταλάβει πως ο μόνος που έχει δικαίωμα να θαυμάζει και να αγγίζει αυτό το κορμί είμαι εγώ, μόνο εγώ!
Όμως εκείνη ήταν και πάλι πάγος...
Σαν να μην με άκουσε καν, σαν να μην με είδε κινούνταν μέσα στο δωμάτιο βγάζοντας ένα ένα τα ρούχα της ως που έμεινε τελείως γυμνή μπροστά μου κανοντάς με σχεδόν να τρελαθώ...
J:γιατί μου το κάνεις αυτό ρε πούστη μου? Της ουρλιάζω και καθώς την τραβάω απο τους ώμους και την ταρακουνάω μπροστά μου...
Γιατί με κάνεις να υποφέρω;;
Την ρωτάω ξανά πιο ήρεμα..
C:Αν θες να σταματήσεις να υποφέρεις,μου ψιθυρίζει,μπορείς απλά να σταματήσεις να με αγαπάς...και να με απαλαξείς απο τον όρκο...
Την ακούω να μου απαντά με το ίδιο ψυχρό βλέμα...
Όμως δεν δίνω σημασία στα λόγια της...
Καθώς το μυαλό μου είναι ήδη αλλού...
Όσο μου μιλά βλέπω ξανά το τατουάζ της και σκέφτομαι πως εγώ δεν πρόλαβα να της δείξω το δικό μου...
Όμως δεν ήταν ώρα...
Τέντωσα διστακτικά τα δαχτυλά μου και άγγιξα απαλά το σημείο θέλοντας έτσι για έστω ένα λεπτό να τη νιώσω δική μου...
Τα δαχτυλά μου άγγιξαν το δέρμα της και ένιωσα μόνο για μια στιγμή πως ο πάγος σπάει...
Την αμέσως επόμενη εκείνη απομακρύνθηκε...
J:Μην ελπίζεις σε κάτι τέτοιο μωρό μου... θα σαγαπώ μέχρι την τελευταία μου πνοή της ψιθυρίζω καθώς εκείνη μου γυρνά τη πλάτη και αρχίζει να ντύνεται ξανά...

Για όλο το υπόλοιπο βράδυ κανείς μας δεν μίλησε...και κανείς δεν κοιμήθηκε...
Μείναμε ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα για ώρες πολεμόντας και οι δύο τα δυνατά μας αισθήματα...
Γύρω στις 7 το πρωί κατάλαβα πως εκείνη αποκοιμήθηκε και μόνο τότε άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο...
Πλησίασα κοντά της και ένωσα τα χείλη μας,μόνο για λίγο, πριν σηκωθώ και φύγω απο το δωμάτιο...
                         ♡♡♡
Τον πονούσα το ήξερα και κάποιες στιγμές ένιωθα να λυγίζω, κάποιες στιγμές ένιωθα πως δεν του άξιζε αυτό...
Όμως αυτές τις στιγμές σκεφτόμουν και μένα... ούτε εμένα μου άξιζε αυτό που μου έκανε...Τον είχα εμπιστευτεί, είχα ξεδιπλώσει τη ψυχή μου μπροστά του και εκείνος με πούλησε...
Μαζι με εκείνον και οι άλλοι τρείς...
Όλοι ήξεραν την αλήθεια και κανείς δεν μίλησε.....
Ήταν λάθος μου να τους εμπιστευτώ, ήταν λάθος να τους αφήσω να μπούν στη καρδιά μου...
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου για ώρες ατελείωτες όσο βρισκόμουν ξαπλωμένη στο ίδιο κρεβάτι με εκείνον...Ως που κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα με αυτό το τεράστιο κενό στη ψυχή μου...