●Επικίνδυνοι σαν τον έρωτα

●Η αλήθεια

C:Το πραγματικό μου όνομα είναι Eve, Jason..την ακούω να μουρμουρίζει καθώς με τα δαχτυλα της χαιδεύει απαλά το προσωπό μου...
J:Eve...σκέφτομαι και νιώθω τη καρδιά μου να χάνει το ρυθμό της...
μάτια πράσινα σαν την φύση... Ο δεύτερος συνηρμός έρχεται ασυναίσθητα και μέσα μου σοκάρομαι...
Δεν γίνεται, κάτι πάει λάθος εδώ σκέφτομαι καθώς το μυαλό μου αρχίζει να τρέχει απο το παρελθόν στο παρόν χωρίς σταματημό και οι υποθέσεις με κάνουν ήδη να τρελαίνομαι..
Έπρεπε να ακούσω κι άλλα, δεν έπρεπε να την διακόψω.
Έπρεπε να μάθω τη συνέχεια και μέσα μου ευχόμουν η συνέχεια αυτή να άλλαζε αυτή την αναθεματισμένη υπόθεση που τρύπωσε στο μυαλό μου...έπρεπε να την αλλάξει...

J:Συνέχισε... μουρμουρίζω και εκείνη χώνεται περισσότερο στην αγκαλιά μου!
C:Ζούσα έξω απο το Siatl μαζί με τη μάμα μου...
Πήγαινα σχολείο, είχα φίλες, φίλους, διάβαζα πολύ...Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης μου... ήθελα να γίνω γιατρός...μουρμουρίζει και στη φωνή της μπορώ να διακρίνω τον πόνο...
Στα δέκατα τέταρτα γεννεθλιά μου γύριζα απο το σχολείο πολύ χαρούμενη, ήθελα να πώ στη μαμά μου για το πάρτυ που μου έκαναν οι συμμαθητές μου στην τάξη...
Όμως όταν μπήκα βρήκα κάτι άλλο απο αυτό που περίμενα...
Εκείνη ήταν στα γόνατα και ένας άντρας τη σημάδευε με ένα όπλο στο κεφάλι...Όταν εκείνη με είδε μου φώναξε απλώς "τρέξε"...
Όμως δεν πρόλαβα, ούτε εγώ ούτε εκείνη...
Τον είδα να τη πυροβολεί και έπειτα 3 άλλοι άντρες άρπαξαν εμένα και με μετέφεραν εδώ στο Siatl..
Σε ένα άδειο σάπιο κτήριο...
Με πέταξαν σε ένα δωμάτιο και με άφησαν εκεί για δύο μέρες..
Χωρίς φαγητό χωρίς νερό χωρίς τίποτα..
Πίστευα πως με απήγαγαν για να με βιάσουν για να με πουλήσουν ως πόρνη ή για εμπόριο οργάνων...
Τελικά τίποτα απο αυτά δεν ίσχυε...
Ήθελαν απλώς να υπόφερω...
Δύο μέρες μετά ήρθε στο δωμάτιο ο διάβολος...αυτός που τα έκανε όλα.. αυτός που ήθελε να με δεί να υποφέρω...
Η Celine συνεχίζει να μου εξιστορεί και όσο μιλούσε τόσο εγώ με φρίκη καταλαβαίνω πως ο αρχικός μου συνηρμός ήταν δυστυχώς σωστός...
Και με αγανάκτιση πιάνω ασυναίσθητα το κεφάλι μου..
C:Μωρό μου; τι έπαθες;με ρωτά όλο γλύκα αλλά δεν είναι ώρα να της πώ..
J:Τίποτα.. συνέχισε...πως ήταν αυτός ο άντρας; την ρωτάω και την σφίγγω γεμάτος φόβο ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά μου...

C:Ήταν γκριζομάλλης, φορούσε πάντα κοστούμι παλτό και πανάκριβα παπούτσια...
Αυτός ήταν ο αρχηγός...
Όποτε ερχόταν ήξερα πως θα υποφέρω...
Έδινε διαταγές και οι άλλοι τις εκτελούσαν..
Με χτυπούσαν μέχρι να λιποθυμήσω, με έκαιγαν με τσιγάρα, με έβριζαν και κάποιες φορές σχεδόν με έπνιγαν...
Αυτός πάντα κοιτούσε σαν να βλέπει το αγαπημένο του έργο και το μόνο που έκανε ήταν να λέει πως ήμουν καταράμενη,σαν τον πατέρα μου, πως εγώ ευθυνόμουν που η Elize είχε πεθάνει και πως γι αυτό θα υπέφερα για πάντα...
Ήταν αστείο... έπρεπε να υποφέρω για μια γυναίκα που δεν γνώριζα και για έναν πατέρα που επίσης δεν γνώριζα...
Την ακούω να λέει σαρκαστικά όμως δεν την διακόπτω..
C: Για 3 μήνες ήμουν σαν νεκρή και δεχόμουν παθητικά τη μοίρα μου...
Ως που μια μέρα το μυαλό μου ξύπνησε και μαζί φρόντισα να ξυπνήσω και το σώμα μου...
Άρχισα να παρακολουθώ τα πάντα, πότε μπαίνουν, πότε βγαίνουν, ποιός είναι πιο δυνατός, ποιος είναι πιο αδύναμος, πιο χαζός πιο έξυπνος...
Και μαζί άρχισα να γυμνάζω το σώμα μου...
Με χέρια πάντα δεμένα με χειροπέδες και με χώρο μόνο το μικρό δωμάτιο στο οποίο ήμουν κλεισμένη άρχισα να τρέχω να κάνω άλματα κάμψεις κοιλιακούς και ότι άλλο μπορούσα να σκεφτώ...για μήνες ολόκληρους ετοίμαζα το σώμα και το μυαλό μου ως που έναν χρόνο μετά ήμουν έτοιμη...
Ο φρουρός μπήκε στο χώρο και εγώ ήμουν ξαπλωμένη στο στενό κρεβάτι,πλησίασε να τσεκάρει απο την αναπνοή μου αν ζώ.Κίνηση που έκανε πάντα, λογικά γιατί πίστευε πως μια μέρα θα με βρεί νεκρή απο το πολύ ξύλο και όταν έστρεψε τη πλάτη του στο μέρος μου με μια κίνηση πέρασα την αλυσίδα απο της χειροπέδες μπροστά απο το λαιμό του και δεν σταμάτησα να σφίγγω μέχρι να βεβαιωθώ πως ήταν νεκρός...
Πήρα το όπλο του,τα κλειδιά απο τις χειροπέδες και έπειτα βγήκα απο το χωρό και συνέχισα να σκοτώνω έναν έναν όποιον έβρισκα μπροστα μου, χωρίς τύψεις χωρίς ενοχές.
Τελευταίο σκότωσα αυτόν...τον διάβολο...
Την  ακούω να λέει σχεδόν ψιθυριστά με ένα σαρκαστικό χαμόγελο στα χείλη της...
C:Ούτε που ξέρω ποιός ήταν...
Δεν ρώτησα ούτε για το ποιός ήταν αυτός ούτε για το ποιά ήταν αυτή η Elise ούτε φυσικά και για το πατέρα μου...
Δεν ήθελα να μάθω ποιός ήταν κανένας απο τους τρείς και πιο πολύ δεν ήθελα να μάθω ποιός ήταν ο πατέρας μου....
J:Γιατί; είναι το μόνο που τολμάω να την ρωτήσω μα φοβάμαι πως ξέρω ήδη την απαντησή της...
C:Γιατί αν ήξερα ποιός ήταν... θα έπρεπε να τον σκοτώσω....
Την ακούω να λέει με ψυχροτήτα και μέσα μου ψάχνω απελπισμένα τα σωστά λόγια να της πώ..
J: Αν μάθαινες τώρα ποιός είναι ο πατέρας σου;Θα ήθελες ακόμη να τον σκοτώσεις;;ρωτάω τελικά με δισταγμό..
C:Φυσικά...
J:Γιατί;;
C:Τι γιατί Jason...;;αυτός ευθύνεται για όλα όσα έπαθα στη ζωή μου... αυτός ευθύνεται γι αυτό που έγινα...Ένας πατέρας που δεν ενδιαφέρθηκε για μένα ποτέ, ένας πατέρας εξαφανισμένος ακόμη και όταν εγώ υπέφερα στα χέρια αυτών των ανθρώπων.Έμπλεξα εξαιτίας του, ένα χρόνο υπέφερα και εκείνος... πού ήταν εκείνος Jason?
Με ρωτά αγανακτισμένη και μέσα μου δεν ξέρω πως να της εξηγήσω, τι να της πω, τι απο όλα όσα ήξερα να τις πρωτοπώ.. ...
J:Ψυχή μου...Τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως τα πιστεύουμε κάποιες φορές...
Και η ζωή έχει τον τρόπο της στις απόψεις για τις οποίες είμαστε απόλυτοι να έρχεται και να μας τα αλλάζει όλα....
C:Η γνώμη μου για τον πατέρα μου δεν θα αλλάξει ποτέ Jason...
J:Έτσι έλεγα και εγώ...
Η γνώμη μου για τις γυναίκες δεν θα αλλαξει ποτέ.... Όμως η ζωή μου έφερε εσένα και με έκανε να αλλάξω την απόλυτη άποψη μου!
Της λέω την αλήθεια.. θέλοντας να εκμεταλευυώ αυτό το παράδειγμα και να την κάνω έστω και να ξανασκεφτεί πως ίσως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα νόμιζε...
Γιατί φοβόμουν πολύ πως όταν μάθαινε την αλήθεια που εγώ ήδη ήξερα,θα βλέπαμε όλοι με τον χειρότερο τρόπο τον πόνο και τον θυμό που είχε μέσα της...
C:Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε άλλο γι αυτόν Jason...Η οικογενειά μου είναι εδώ τώρα... εσύ, τα παιδιά ακόμη και ο Nagar που με έβαλε σε αυτό το σπίτι...
Μόνο εσείς με ενδιαφέρεται και κανείς αλλός...

Δεν της είπα τίποτα περισσότερο...
Έπρεπε να σκεφτώ πρώτα πολύ καλά κάθε μου λέξη ώστε να αποφύγω τη καταστροφή...
Την έσφιξα μόνο στην αγκαλιά μου και προσπάθησα να την χορτάσω όσο περισσότερο μπορούσα...