●Επικίνδυνοι σαν τον έρωτα

● διπλή αποκάλυψη

Στις 22:00 ακριβώς όλα ήταν έτοιμα.. το τραπέζι μας ήταν στρωμένο και οι καλεσμένοι μας είχαν ήδη καθίσει περιμένοντας με αγωνία τα νέα μας...
S.N:Λοιπόν ποιός θα μιλήσει πρώτος;;
Ο πατέρας μου μπαίνει κατευθείαν στο θέμα προκαλόντας με την ερωτησή του μεγάλη διαμάχη ανάμεσα στον Jason και τον Markus..
J-M: Εμείς!
Αναφωνούν και οι δυό με μια φωνή και κανείς δεν δείχνει διατεθημένος να κάνει πίσω..
J:Εμείς είπα..
Μ:Όχι εμείς πρώτοι...
Για δέκα λεπτά ακούω απο τα στοματά τους το ίδιο ακριβώς πράγμα και τα νεύρα μου αρχίζουν να τσιτώνουν και απ οσο μπορώ να διακρίνω το ίδιο συμβαίνει και με τη Sia..
Χωρίς να συνενοηθούμε τίποτα την ίδια ακριβώς στιγμή σηκωνόμαστε απο τις θέσεις μας τραβόντας πάνω μας όλη τη προσοχή!
Ήξερα πως θα έλεγε το νέο τους μαζί με μένα όμως δεν με ένοιαζε. Ήθελα απλώς να κάνω αυτούς τους δύο να σταματήσουν...
C:Είμαι έγκυος! Αναφωνώ εκνευρισμένη όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο ακούω την φωνή μου σαν ηχώ...
Όχι δεν μπορεί..... κοιτάζω τη Sia και καταλαβαίνω πως δεν ήταν καμία ηχώ.. απλώς εκείνη είχε πεί ακριβώς την ίδια φράση με μένα...
Κοιταζόμασταν μεταξύ μας σοκαρισμένες και όσο κοιταζόμασταν τόσο τα χαμόγελα μεγάλωναν στα προσωπά μας...
Ήταν και εκείνη έγκυος... απίστευτο...
Ετοιμάσαμε μαζί ένα γεύμα για να καταλήξουμε στο τέλος της βραδιάς σε μια τόσο μεγάλη διπλή αποκάλυψη...
Γυρνάω το βλέμα μου στους άλλους μιας και στο δωμάτιο μετά τα λόγια μας επικράτησε μια τρομακτική ησυχία...
Όλοι μας κοιτάνε σαν να είμαστε εξωγήινες... ακόμη και ο Jason και ο Markus οι οποίοι μπορεί να ήξεραν το μισό μυστικό αλλά προφανώς το άλλο μισό τους άφησε έκπληκτους...
S.N:Κορίτσια τι είπατε;;
Μας ρωτά σοβαρά ο πατέρας μου μα καμιά δεν απαντά... όλο το θάρρος που είχαμε πριν είχε εξαφανιστεί μπροστά στο αυστηρό του βλέμα...
Τα αγόρια πάλι δεν έδειξαν να αγχώνονται...
J-M:Θα γίνουμε μπαμπάδες...
Αναφωνούν ενθουσιασμένοι και μαζί τους παρασύρουν και τους άλλους δύο...
Σαν τρελαμένοι ο Peter και ο David αρχίζουν να δίνουν συγχαρητήρια σε εμάς και στους "τρελαμένους μπαμπάδες"...
Ο πατέρας μου απο την άλλη συνεχίζει να μας κοιτά με αυτό το ανεξιχνίαστο ύφος στο οποίο δεν μπορείς να διακρίνεις κανένα συναίσθημα..
C:Μπαμπά δεν χάρηκες;; τολμάω τελικά να τον ρωτήσω κάνοντας όλους τους άλλους να σωπάσουν...
S.N:Πολύ παιδί μου... πάρα πολύ...
Μου μουρμουρίζει...
C:Τότε γιατί είσαι έτσι;;
S.N:Ήταν πολύ ξαφνικό... και χρειάζομαι λίγο χρόνο να σκεφτώ καθαρά γι αυτό προσπαθώ να μην παρασυρθώ απο ενθουσιασμό..
Θέλω να ξέρω ένα πράγμα μόνο...
Σκοπεύεται να φύγετε απο την ομάδα;;
Η ερωτησή του πέφτει σαν κεραυνός...
ΟΧΙ! Αναφωνούμε όλοι μαζί και τότε βλέπουμε για πρώτη φορά το χαμογελό του....
S.N:Πολύ καλά... μουρμουρίζει ικανοποιημένος και έπειτα σηκώνεται απο τη θέση του και αρχίζει να μας φιλά έναν έναν και να μας εύχεται τα καλύτερα...
Όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο όλη την υπόλοιπη βραδιά έδειχνε έντονα προβληματισμένος και λίγο μετά το τέλος του δείπνου έφυγε απο το σπίτι λέγοντας μας απλώς πως θα μας δεί σε λίγες μέρες...
Απογοητεύτηκα... Με είχε βρεί μετά απο τόσα χρόνια..είχαμε γίνει ξανά οικογένεια και τώρα που έμαθε οτι η οικογενειά μας θα μεγαλώσει αυτός φερόταν έτσι...Γιατί μπορεί να μου είχε πεί πως χάρηκε η συμπεριφορά του όμως δεν το έδειξε...