အခန်း ( ၁၅ )
ပြတင်းပေါက်မှ တိုးဝင်လာသည့် နေရောင်စူးစူးကြောင့် နေ့သစ်မျက်လုံးတို့ ပုတ်ခတ်ရင်း နိုးလာခဲ့သည်။ တင်းကျပ်စွာ ခါးကို ဖက်ထားသည့် သူရိန့်လက်ကို ဆွဲဖယ်ရင်း ထလိုက်တော့ ခန္ဓာကိုယ်မှ စူးခနဲ နာကျင်သွားတာကြောင့် မျက်နှာမဲ့သွားရသည်။
နာရီဆီအကြည့်ရောက်တော့ ၈နာရီခွဲ ၊ ဒီနေ့ တက္ကသိုလ်စတက်ရပါမယ်ဆိုမှ နောက်ကျပြီ။
"သူရိန်...သူရိန်...ထတော့ ။ ဒီနေ့ ငါတို့ uni စတက်ရမယ့်နေ့ ၊ မြန်မြန်ထ နောက်ကျနေပြီ"
"အင်း...ဟင်း"
နေ့သစ် သည် သူရိန့်ကိုနိုးပြီး ရေချိုးခန်းထဲမြန်မြန် ပြေးဝင်တော့သည်။ တံခါးပိတ်ဖို့ ပြင်တော့ သူရိန်က လက်နှင့် တွန်းပြီး ဝင်လာသည်။
"သူရိန် ဘာလို့ ဝင်လာတာလဲ"
"မင်းပဲ နောက်ကျနေပြီဆို ။ ငါတို့ နှစ်ယောက်တူတူချိုးရင် အချိန်မကုန်တော့ဘူးလေ "
နေ့သစ် ကိုယ့်စကားနှင့် ကိုယ်မို့ နှုတ်ခမ်းကိုမဲ့ကာ သွားတိုက်ပြီး ရေချိုးသည် ။ ထိုအချိန် ကျောဘက်ဆီလာရောက် ထိတွေ့သည့် လက်တစ်စုံကြောင့် လန့်သွားရပြန်သည်။
"သူရိန်...မင်း ! "
နေ့သစ် မြန်မြန် ရေချိုးတာ အဆုံးသတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ မဟုတ်ရင် မနေ့က နာနေတာမပျောက်သေး ၊ ထပ်တိုးလာပေတော့မည်။ ခေါင်းကို သဘတ်ဖြင့် ရေသုတ်ရင်း စဉ်းစားမိသည်။
အမေက ညီမဝမ်းကွဲဖြစ်သူ၏ ရွာလေးဆီ အလည်သွားပြီး တရားစခန်းဝင်တတ်သည်။ သူရိန်ရှိတော့ အဖော်ရသည်ဟုဆိုကာ ငါးရက် ၊ တစ်ပတ် နေမှ ပြန်လာတတ်သည်။ အေးအေးချမ်းချမ်း နေချင်သော အမေ့ကို နေ့သစ် ဘာမှမတားဆီးလိုပါ ၊ သူရိန်လည်း အမေ မရှိသည့်ရက်ဆို အဖော်အဖြစ်လာနေပေးတာကြောင့် အဆင်ပြေနေသည်။
"ဟေး..."
"အား...လန့်လိုက်တာ...သူရိန်ရာ"
YOU ARE READING
ကျွန်တော့် ချစ်ရသူ { Completed }
Romanceမှားယွင်းခဲ့တာတွေ အတွက် ကံတရားကို အပြစ်တင်မိတယ် ။ အဲ့ဒီအမှားတွေထဲမှာ မင်းကို ချစ်ဖို့ဖြစ်လာပြန်တော့လည်း ကံတရားကို ကျေးဇူးတင်မိပြန်တယ်။ နေ့သစ်
