အခန်း ( ၁၄ )
" ဟင်! ... သူရိန် "
" နေ့သစ် မင်းကတော့ အိပ်လို့ကောင်းတုန်းပေါ့ ဟုတ်လား "
ဆရာမ လည်း အခန်းထဲမှာမရှိ ၊ သူရိန် အတန်းထဲရောက်လာတာတောင် မသိလိုက်ဘဲ သူ ခဏအိပ်ပျော်သွားတယ်ထင်ပါရဲ့။
" မဟုတ်ပါဘူး...မင်း ဘာလို့ခုမှ ကျောင်းလာတက်ရတာလဲ။ မင်းကို ငါ နေ့တိုင်းမျှော်နေတာ"
သူရိန်က နေ့သစ်ကို မဲ့ပြုံးပြုံးပြီး နေရာမှာပြန်သွားထိုင်သည်။ နေ့သစ်သည် သူရိန် စိတ်ကောက်သွားပြီမှန်းသိပေမယ့် လိုက်ချော့ဖို့ပြင်တော့ အတန်းသားတွေအားလုံး ၀ိုင်းကြည့်နေသည့်အပြင် ဆရာမပါ အခန်းထဲ ပြန်၀င်လာတာကြောင့် စကားသွားမပြောဖြစ်ခဲ့၊ အတန်းပြီးမည့်အချိန်ကိုသာ နာရီတကြည့်ကြည့်နှင့် အချိန် မြန်မြန်ကုန်စေချင်ခဲ့သည်။
****
"သူရိန် ခဏနေပါဦး"
ထမင်းစားနားတဲ့အချိန် သူရိန် တစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားတာကြောင့် နေ့သစ် အမြန် ပြေးလိုက်သွားရသည် ။ ကျောင်းအနောက်ဘက်က သစ်ပင်ကြီးနားရောက်မှ သူရိန် ခြေလှမ်းတို့ရပ်ပြီး ခုံတန်းလေးမှာ ၀င်ထိုင်သည်။ နေ့သစ်လည်း မျက်နှာငယ်လေးနှင့် သူရိန့်ဘေးမှာ ၀င်ထိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
"နေ့သစ်"
"ဟင်"
"ငါ ဒီရက်တွေထဲမှာ မင်းကို ဘယ်လောက်တောင် သတိရနေလဲ မင်းသိလား ။ မင်းနဲ့ ခုလိုပြန်တွေ့နိင်ဖို့ ငါ ဘယ်လောက်ကြိုးစားခဲ့ရလဲ မင်း သိရဲ့လား...နေ့သစ် ။ ဒါတောင် မင်းက အေးဆေးအိပ်နေနိုင်သေးတယ် ။ မင်း ငါ့ကို တကယ်ရော ချစ်ရဲ့လား"
"မင်းကလည်းကွာ ။ ငါ မင်းကို တွေ့ချင်လို့ အိမ်ရှေ့မှာ သွားသွားချောင်းတာ အခါတစ်ရာမကတော့ဘူးကွ ၊ ညဆိုရင်လည်း မင်းကို လွမ်းလို့ အိပ်မပျော်ဘူး ။ ကျောင်းကိုလာရင် မင်းကို တွေ့မှာပဲလို့ တွေးပြီး လာခဲ့တာ ။ စာသင်တာလဲည်း ငါ စိတ်မပါဘူး ။ အဲ့တာကြောင့် ငါ ခဏလှဲရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ....ဟွန့်"
ESTÁS LEYENDO
ကျွန်တော့် ချစ်ရသူ { Completed }
Romanceမှားယွင်းခဲ့တာတွေ အတွက် ကံတရားကို အပြစ်တင်မိတယ် ။ အဲ့ဒီအမှားတွေထဲမှာ မင်းကို ချစ်ဖို့ဖြစ်လာပြန်တော့လည်း ကံတရားကို ကျေးဇူးတင်မိပြန်တယ်။ နေ့သစ်