Platonik

3. Bölüm

Onu görünce saçlarımın kapattığı yüzümden akan yaşlarını o görmeden sildim. Kesin kızarmıştı ama neyse. Ayağa kalkmak istiyordum ama kalkamıyordum. Ayakta bir süre durdu. Kim olduğumu düşünüyordur heralde.

Bense ona dahi bakmıyordum. Ben burda ağlarken o hiç bir şey hissetmiyordu. Benim kim olduğumu hatırlamaya çalışıyordu. Ben ona karşı çok büyük ve bir saf aşk beslerken, o beni bile bilmiyordu. Çok saçma.

Çok saçma. Ona karşı beslediğim bu sevgi saçma, onu uzaktan tanıyıp deli gibi sevmek çok saçma, onun için taviz vermek çok saçma. Aşk zaten saçma değil mi? Bir umut beslemek değil mi? Çaresizliğe kapılmak değil mi?

Belki vazgeçmemin zamanı çoktan geldi de geçiyor. Ama işte orası öyle kolay değil. Bir gülüşünde mutlu olduğun, yanında olunca huzur bulduğun, görünce sevindiğin, kalbini ona bağışladığın birinden vazgeçemezsin.

Çünkü denedim. Defalarca denedim. Olmuyor çıkartamıyorum onu. Gözümün önüne geliyor hep. Evi barkı yokmuş gibi. Yerleşiyor oraya. O kahverenginin en güzel tonu olan gözleri. Uçlarına doğru rengi açılan saçları. Her şekilde çıkan adem elması.

Biraz yürüyüp karşıma geçti ve benim gibi yere oturdu. Sen oturma be sevdiğim adam, hasta olursun. Ayağının ucundaki yere fırlattığım eldivenimi eğilerek aldı. Sonra da bana doğru tutarak "Bu senin mi?" diye sordu.

"Evet" dedim. Utanmıştım. Eldiven bu, yerde ne işi var?

Elindeki eldivenime bir süre baktı sonra da umursamazca yere fırlattı. Makul zaten yerdeydi.

Onun yanında ağlayamayacağımı biliyordum. O buradayken de gidesim yoktu. Yerde bulunan eldivenimi uzanıp aldım. O ise beni izliyordu. Çantama koyup ayağa kalktım. Bir ara sersemledim az kalsın düşüyordum.

Bu hareketime sırıtmıştı, pis gülme. Ya da gül be gülmeni sevdiğim insan. Seni gülerken kaç kere görüp yanında oluyorum, gül, gülüşü yakışan güzel insan..

SlaKoparan