METRES

~Fragman~

-Hikaye yeniden yazılıyordur!-

Hikaye Asel'in ağzından anlatılacaktır. Bölümlerde farklı bakışlardan anlatılan kısımlar da yer alabilir.

Ana karakterimiz Asel.

~~~

Karşımda duran görüntü içimde kocaman bir yıkıntıya sebep olmuştu. Sevdiğim adam dediğim o adam bana öylece bakıyordu. Söylenecek sözler vardı. Bu sözlerin ağzımdan çıkmasını bekliyordu. Göz yaşım sinirden akarken güçsüz durumda göründüğüm için bir kez daha kızdım kendime. Bir adım atmaya kalktığında yerde ki cam parçaları çıtırdadı. Elimle göz yaşlarımı silerek son söylemem gereken şeyi ona söyledim.

-Yaklaşma!

Dudakları aralandı. Bir şeyler demek istedi. Yüzü yavaşça yere düştü. İhanetin açıklaması yoktu. Bunu o da çok iyi biliyordu. Kimsesiz bırakmıştı beni. Verdiği sözlere de ,bana da ,aşkımıza da ihanet etmişti. Ellerimi yumruk yaparak sıktım. Bir insan böyle bir durum da ne yapardı ki? Hıncımı çıkartmama değmeyecekti. Güçsüz hissediyordum. Adım atmaya bile gücüm yoktu. Ruhum bedenimden ayrı hareket ederek dizleri üstüne çökmüş kan ağlıyordu. Bir adım geriye doğru gittim. Her şey bundan ibaret değildi. Küçük düşürülmüştüm. Herkes bana bakıyordu. Bir şeyler bekliyorlardı. Kimsenin umrunda değildi durumum. Sadece bizi izliyorlardı.Canımı en çok yakan şey ise arkasında bana öylece bakan Ömür'dü. Üzülmemişti. Sevinmemişti. Sadece bakıyordu. Kocam ve en yakın arkadaşım. Bunu bana ve Emre'ye yapmış olduklarına inanmak istemiyordum.

Şimdi ne yapmam gerekiyordu? Sinirlenmem, bağırıp çağırmam, burayı başlarına yıkmam yeter miydi üzüntümü almaya? Gördüklerim silinir miydi bunları yaparsam? Değer miydi?

-Boşanalım.

Sesim titremeden dümdüz çıkmıştı. Kafamı daha da dikleştirdim. Güçsüz değildim. Gözlerine baktım. İçimde ki öfkeyi bastırarak tepkimi belli etmeden. Acı çektiğimi görmeleri kazandıklarını gösterirdi. Bana üzülürlerdi.

Masaya bakmayı bırakarak bana döndü. Söylediklerim onu mutlu etmese de Ömür'ü yeterince sevindirmişti. Ayrılmazsak o kazanacaktı. Ayrılırsak Ömür kazanacaktı. İkisinin kazanmasını da istemiyordum. Ayrılmazsak ben kaybederdim. Kaybetmeme değmezdi. Dudakları aralandı. Gözümün içine bakarak zorlukla adım attı. Yaklaşmadı. Yaklaşamadı. Durdu.

-N..ne?

Gülümsedim. Öfkemle hayal kırıklığımın karışımıydı gülümsemem. Hiçbir şey demeden yanından geçerek çıkış kapısına yöneldim. Ezilmeyecektim. Ezdirmeyecektim kendimi. En önemlisi kaybetmeyecektim. Savaşmayacaktım. Bir kez aldatan yine aldatırdı. Ömür kazandığını sanıyordu. Kazanmamıştı. O da tıpkı karşısında donan adam gibi kaybetmişti.

Dışarı çıkmamla yüzüme vuran soğuk havayla kendime geldim. Yapılacak tek şey vardı. Yeniden başlamak. Onsuz bir hayata başlamış bulunmaktaydım.

~~~~~~~
~~~~~~~

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Yeni bölümler yayınlayacağım.Bölüm günü en altta bulabilirsiniz. Kararlaştırınca size söyleyeceğim.

İyi günler ✨