Karşımda duran görüntü içimde kocaman bir yıkıntıya sebep olmuştu. Sevdiğim adam dediğim o adam bana öylece bakıyordu. Söylenecek sözler vardı. Bu sözlerin ağzımdan çıkmasını bekliyordu. Göz yaşım sinirden akarken güçsüz durumda göründüğüm için bir...
Ana karakterler: Asel SANCAKTAR, Altay SANCAKTAR, Gece SARSMAZ , Savaş SARSMAZ
Yardımcı karakterler: Ömür DEMİROK, Emre KARAN, Selin HAR, Demirhan ZEM
Karakter sayısı gittikçe artabilir. Konuyu olabildiğince Gece/ Asel ağzından anlatacağım. Aralarda kendi düşüncelerimi de ekleyebilirim. İyi okumalar.
___________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ömür bile bazen melek gelebiliyordu işte insana. Bir insanın canına kıymak. Olanlar hiç olmamış gibi yaşamak. Hepimizin yüzüne gülerek bakmıştı. Sanki hiç bir şey yaşanmamış. İlayda'yı o öldürmemiş gibi. İlayda yerinde herhangi biri de olabilirdi. Bu ihtimale bende dahildim. Öğrendiklerim bedenime çok ağır gelmişti. Gerçekten de bunların benim bilmemem gereken şeyler olduğunu anlamıştım.
Burada öylece Savaş'a sarılırken bir an olsun her şeyi unutmak istedim. Kokusunu içime çekerken gözlerimi de sıkıca kapattım.
———————
Emre odadan çıkarken bir el tuttu kolunu. Bedenini donduran soğuk, buzdan ten. Nefes almasına engel oldu adamın. Bedeni aksine gözleri yanarcasına baktı kadına. Bu bakışlar geri çekilmesini sağlamıştı kadının. O sırada açılan asansör kapısından çıkan güvenlik görevlilerini gördü Ömür. Emre az önce ki öfkesine oranla gülümseyerek geriye çekildi.
-Bu hanımefendiyi dışarı atmanızı istiyor Savaş Bey.
Ömür şaşkınca ona bakarken Emre öylece yanlarından geçmişti. Asansöre doğru ilerlerken ceketini düzeltti adam. Hak ettiğini buluyordu -tam anlamıyla olmasa da- işte. Parıl parıl parıldayan asansör aynasından arkasında ki görüntüyü izledi. Ömür kolunu adamlardan kurtararak odanın kapısından hızlıca ona doğru gelmeye başlamıştı. Tıpkı kırmızı rengi görmüş boğa gibi.
Kapı açılırken kadın çoktan yanına varmış ondan önce asansöre binmişti. Adam yüzünde ki gülümsemeyle içeriye girerken Ömür'ün bakışlarını üstünde hissediyordu elbette.
-Ne zaman beri Savaş ile iş birliği yapıyorsun?
Emre duymamışçasına cebinden telefonunu çıkarak e-mail'ini okumaya başlamıştı. Ömür'ün delirmesini istediği içinde yapmıştı bunu.
-Emre!
Sesi asansör de yankılanırken Emre ikinci kez sesini yükselterek konuştu.
-Kapa çeneni.
Telefonuna bakmaya devam etmiş odasının olduğu kata gelince hızlı adımlarla çıkmış onu orada tek başına bırakmıştı.
