SMOTHER 2 •BİNWOO•

1'5

Moonbin'in annesi hızlı adımlarla yanlarına gidip Moonbin'e sert bir tokat atmıştı.

"Sana ne demiştim ben! Demek ailene yalan söylerde oldun!! DEMEK SÖYLENTİLER DOĞRUYMUŞ!!" Moonbin'e bağırırken Moonbin'in yüzü sağa dönük bir şekilde kalmıştı sadece.

Kadın devam etti:

"Seni serseri! Dört yıl geçmiş hâla benim oğlumu zehirlemekle uğraşıyorsun! Oğlumun peşini bırakmazsan senin ve ailenin geleceğini mahvederim" diyerek elini kaldırıp tam Eunwoo'ya vuracağı sırada Moonbin annesinin kolunu tuttu.

"BU GÜNE KADAR HEP SENİN EMRİNİN ALTINDA YAŞADIM! ARTIK NEFES ALMAMA İZİN VER! SENDEN SAKLAMAK İSTEMİYORUM! AMA BUNA MECBUR TUTUYORSUN! İSTESENDE İSTEMESENDE BİZ SEVGİLİYİZ ÖYLEDE KALACAĞIZ!" Moonbin bunu dedikten sonra Annesinin elini ittirerek bıraktı. Eunwoo'nun kolunu tutup yürümeye başlamıştı.

Annesi ise arkalarından öyle bakakalmıştı. Onlarını gidişini izlerken sinirden dolan gözlerini yukarıya doğru kaldırıp sinir dolu bir kahkaha atmıştı.

Eunwoo uzaklaştıklarında kolunu Moonbin'in elinden kurtardı.

"Bu böyle olmamalıydı! " dedi Eunwoo.

"Nasıl olmasını bekliyordun? Anne yürüyemiyordu da elini tutarak yardım ediyorum mu diyecektim o sırada?? Fırsat buldum ve söyledim! Pişmanda değilim!" O an ki küçük bir sinirle Eunwoo'ya bağırarak cevap vermişti Moonbin.

"Sence bu daha doğru mu oldu?" diye karşılık verdi.

"Şu an bilemiyorum ama eninde sonunda öğrenecekti. Sadece biraz fazla erken oldu." hafifçe gülümseyip Eunwoo'nun saçını karıştırdı Moonbin. "Geç yada erken, benim için fark etmiyor sonuçta seni hiç bir şekilde bırakmayacağım"

Eunwoo bu sözü ile gülümsemişti. Cebinde duran telefonun çalması ile bakışlarını Moonbinden çekip telefonuna baktı.

Arayan YuJin'den başkası değildi.

"Alo!"

"Eunwoo-ah! Annemde beni terk etti!" dedi ağlamaktan kısılan sesi ile..

Eunwoo'nun nefesi kesilmişti adeta. Zorlada olsa ağızından.

"N..Ne?!"

Moonbin ne oldu dercesine bakarken konuşmayı bölmek istemedi. Yujin'in telefonda ağlaması dahada şiddetlenmişti.

"Onun yanına gitmek istiyorum.. Seni son bir kez görmeme izin ver! Han nehrinde bekliyor olacağım" diyerek telefonu kapatmıştı.

"YUJİN SAÇMALAMA! ALO!! HEY!!" Eunwoo telefonu cebine sıkıştırıp koşmaya başlamıştı. Arkasından Moonbin bağırıyor olsada cevap verecek vakti yoktu.

Eunwoo han nehrine vardığında YuJin köprünün korkuluklarında oturuyordu. Eunwoo geç kalmadığını fark edince derin bir nefes aldı. Hızlıca yanına gidip kolunu hafifçe tuttu. YuJin şiş ve kızarık gözleriyle Eunwooya dönüp acı dolu bir şekilde gülümsedi.

"Gelmişsin" bunu dedikten kısa bir süre sonra yüzü düştü ve korkuluklardan ayağa kalktı.

"Seni son kez gördüğüme sevindim. Gelecek hayatımızda görüşürüz Eunwoo-ah! Kendine iyi bak!" diyerek yüzünde belli belirsiz bir gülümseme oluştu. Kendini geriye doğru soğuk sulara bırakırken Eunwoo ses telleri yırtılırcasına bağırdı.

"Hayır dur!!" bir kaç adım daha yaklaşırken son anda kolunu tutabilmişti YuJin'in. "Sakın böyle bir hata yapma! Şu an mantıklı düşünemiyorsun!" dedi.

Eunwoo YuJin'i çekmeye çalışırken YuJin sadece sessizce ağlamayı tercih ediyordu.

"Hayır!" dedi YuJin. Ardından sol elini Eunwoo'nun eline götürüp gevşeteceği sırada başka bir el daha YuJin'i sıkıca kavramıştı.

Eunwoo başını kaldırıp ellerin sahibine baktığında bu Moonbin idi. YuJin'i yukarıya doğru çektiklerinde Eunwoo bir daha denemesin diye omuzlarından sıkıca tutuyordu.

"Sakın bir daha bunu deneyeyim deme! Sen güçlü bir kızsın!!" dedi Eunwoo.

YuJin hayır anlamında başını sallarken ayakta duramayacağını fark edip gevşek bir şekilde kolunu Eunwoo'nun beline doladı. Belli belirsizdi. Yujin şiddetlice ağlamaya devam ederken yavaşça yere doğru süzülüyordu. Eunwoo ise onu sıkıca tutup beraberinde yere çökmüştü.

Yujin kollarını daha sıkı dolayıp yüzünü göğüsüne koydu.

"Sanırım artık senden başka kimsem yok" dedi. Eunwoo sol elini yavaşça omzuna vurup başını başına yaslamıştı.

Moonbin YuJin ile Eunwoo'yu öylece görünce arkasını dönüp oradan uzaklaşmayı tercih etmişti.

Eunwoo daha bu şekilde Moonbin'e karşı bir kere bile sarılmamıştı..