İMKANSIZ AŞK -Reynmen

11. Bölüm

Sabah uyandığımda içimde garip bir his vardı. Sanki birine bir şey olmuş gibiydi(kimseye bir şey olmadı merak etmeyin). İçimdeki kötü his ile birlikte yatağımdan kalkıp günlük rutinlerimi yaptım. Her zaman ki gibi günlük rutinim bitince İpek'in odasına daldım. Ortalığa göz gezdirdim. İpek malı kulağına kulaklığı takmış, müzik dinleyerekten saçmasapan şeyler yapıyordu. Hemen yanına yaklaştım ve kulağındaki kulaklıkları hîzla kulağından çektim.

İ: Napıyosun be dangalak.

B: Sana da günaydın.

İ: Günaydın mı kaldı salak. Saat öğlenin 1'i.

B: Wow! Ama ben yeni uyandım gardaşım.

İ: Öff Beyza git başımdan sinirlerim bozuk.

B: Noldu?

İ: Kapı kapat anlatcam.

Hemen kapıyı kapattım ve tekrar İpek'in yanına oturdum.

İ: Şimdi, beni iyi dinle.

B: Tamam.

İ: Aslında çokta önemli değil. Yani anlatılacak gibi değil söylenecek bir şey.

B: E tamam söyle işte.

İ: Beyza.

B: He söyle işte mal.

İ: Beyza sen hayatına Yusuf girdiğinden beri beni unuttun. 4 gündür sanki sen Beyza değilmişsin gibi. Yanımda sen yokmuşsun gibi. Biz birbirimize böyle mi söz verdik? Hani hayatımıza kom girerse girsin asla birbirimizi bırakmayacaktık? Hani biz asla birbirimizi bırakmayacaktık? Hani noldu? Nerde hayallerimiz? Tamam. Yusuf senin gerçek aşkın olabilir ama olmayadabilir. Böyle mi söz verdik biz birbirimize Beyza? Mâdem birini bulunca hemen beni unutacaktın o zaman neden söz verdin bana? Yada neden hayaller kurduk? Mâdem birbirimize böyle yapacaktık neden yaptık bütün o şeyleri? Tamam Beyza. Seni de anlıyorum. Sevgiye ihtiyacın var biliyorum. Benim de var. Ama biz birbirimizden uzaklaşarak hiç bir şey yapamayız Beyza. 'Yusuf geldi, İpek'e ihtiyaç yok' bu mu bizim sözümüz? Bu mu bizim kardeşliğimiz? Sen bana hiç böyle yapmadın Beyza. Kendinde değilsin sen kardeşim. Belki de beni gerçekten umursamıyordun, Yusuf'ta bahanen oldu. Neyse ne bilmiyorum ama biz birbirimizden kopamayız Beyza. Biz birbirimizi unutamayız. Biz birbirimizi bırakamayız. Eğer biz birbirimizden koparsak yıkılırız Beyza. Biz birbirimizi bırakırsak hayatın hiç bir boku olmaz. Hani biz birbirimiz için yaşıyorduk? Mâdem öyleydi, Niye beni unuttun Beyza? Neden?

B: Artık sus ve ben konuşayım. Ben seni unutmadım İpek. Asla da unutmam. Sen olmazsan ben zaten ölürüm. Sensiz ben asla yaşayamam. Evet biz onca söz vermiş olabiliriz ama ben o sözleri tutuyorum. Ölene kadarda tutucam. Yusuf geldi diye seni unutacağımı düşünüyorsan gerçekten sana inanamıyorum. Ben seni nasıl unuturum? Ben sadece gerçek aşkı bulduğumu düşünüyorum ve emin olmaya çalışıyorum. Ben seni unutursam hayat denen lanet şeyin hiç bir anlamı kalmaz. Sen benim her şeyimsin. Biz ölsek bile kopamayız İpek bunu aklına sok ve bundan sonra bana böyle şeyler söyleme. Şimdi ben gidiyorum. Bana sakın bulaşma. Dediklerin çok ağırıma gitti. BEN GİDİYORUM!

Diye bağırdıktan sonra İpek'in odasından çıktım. Kendi odama girdim ve üstüme düzgün bir şeyler giyip odamdan çıktım. Hızla kapıya ilerledim. Şu an gerçekten yanlız kalmam gerekiyordu. Dakikalardır göz yaşlarımı dolu gözlerimde tutuyordum ve daha fazla dayanamayıp göz yaşlarımı serbest bıraktım. Evden çıkıp nereye gittiğimi bilmeden yürümeye başladım. Göz yaşlarım çok fazla akıyorlardı. Yolda hızlı hızlı yürürken birine çarptım. Önce kim olduğunu gözlerim bulanık olduğu için göremedim ama konuşunca kim olduğunu anladın. Bu kişi tabii ki Yusuf'tu.