In Vein

In Vein (09)

Joaquin...

Febuary 5, 20**

Masakit ang ulo ko, nakatulog pala ako.

Unti-unti kong binangon ang aking ulo at inangat. Nagulat ako ng makitang nasa paaralan ako. Nagle-lecture si ma'am habang ako natutulog lang?

Damn! Biglang pumasok ang mga nangyari kagabi. N-naaksidente ako, w-what I mean kami. Nasaan na pala sina Mom and Dad.

Anong nangyayari.

Bakit nandito ako?

Napatayo ako, at biglang nagsitinginan ang mga kaklase ko.

Akma na sana akong aalis nang biglang tinawag ni Ma'am ang pangalan ko.

"Mr. Jacento? What are you doing? Kakasimula pa lang natin aalis ka na?" Nginisihan ko si Ma'am.

"I-ihi lang po ako ma'am"

"No! Sit Down! Im going to start and just don't asking me you to go out! Thats so embarassing" Napahiya ako. Huta!

Tumango ako at umupo. Napailing ang mga ibang kaklase ko sa inasta ko.

Amp kahiya.

Hindi ako mapakali sa pagkakaupo. Parang hangin lang ang lahat ng mga tinutura sa 'kin ng maestra.

Nagugulohan ako kung bakit nandito ako. Baka isang bangungot lang iyon, Siguro nga.

Pero parang hindi eh.

Naisip kong tignan ang oras sa aking cellphone. Bumilog ang mata ko ng makitang February 5, Monday.

Is this second Chance?

"B-bumalik ako sa nakaraan?" Mahinang bulong ko sa sarili.

"What did you say Mr. Jacento?" What the... narinig niya yun? Eh ang hina naman nun eh. Siguro may gusto sakin to. Kasi palagi na lang nababaling yung atensyon niya sakin.

"Matatae ako" Damn anong sinabi ko? Bahala na kahit mapahiya basta makalabas lang talaga ako dito.

Hahanapin ko yung kapatid ko.

Ngumisi ang mga kaklase ko at nasilay din ang ngisi sa labi ng guro.

"Go out! Before you bomb out our room by your fart" Malamig lang ako nakatingin sa kanila habang sila tawang-tawan. 

Mga baliw. Ano nakakatawa do'n?

Kinuha ko ang bag ko at pumunta sa gym.

Bigla kong naalala. Habang nasa field ako. Tanaw mula dito ang Gym na maraming mga nakapalibot na babae.

Ito yung eksena na malapit siyang mamatay at mamamatay kapag di ko siya naagapan.

Binilisan ko ang paglakad nang biglang natipalok ako ng bato na sinipa ko dati sa sobrang inis.

Kinakabahan ako sa susunod na mangyayari.

Pumasok ako, timing na lumabas yung ilang tao. Tama nga, Hindi nga ito bangungot.

Nakita ko siya sa malayuan, Nagliligpit siya ng gamit.

Dahan-dahan ko siyang nilapitan. Mukhang napansin niya yung presensya ko kaya bigka siyang lumingon.

"Kuya!" Ngiting salubong niya sakin.

Nangatnog ang tuhod ko ng makita siya, buhay, habang nakangiti. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko basta na lang ako nanigas sa kinatatayuan ko. Gusto ko siyang yakapin  ng mahigpit at humingi ng patawad. 

"Kuya? B-bakit ka nga pala nandito akala ko hindi ka---"

"Shhh uwi na tayo bilis!" Nakita kong umiba ang imahe ng kanyang mukha sa inasta ko.

Kaya binilisan niya ang pagliligpit. Malamig ko lang siya tiningnan.

Nang matapos siya ay agad kaming naglakad. Pantay at walang sinong gustong bumasag sa katahimikan.

Tahimik lang kami naglalakad. Hindi ko kayang ipakita ang malambot kung side nung namatay siya. Baka kasi maawkwardan siya kung agad ko siyang niyakap o ano pang gawin ko.

Walang kibo at mistulang nakakabagot. Tahimik ako nagmamasid sa kung saan-saan para makita kung sino ang babaril sa kanya.

Siguro.

Sa akin nakatadhana yung bala. Sa akin lang dapat iyon. Hindi sa kanya, ako yung maraming kasalanang nagawa dapat ako din ang magbayad.

Natanaw ko na ang hardin, malapit na kami.

Mas naging agresibo akong palingon-lingon.

"Ah kuya?" Bigla niyang putol sa katahimikan.

"Ano yon?" sabay lingon ko sa kanya. Ewan ko ba't nakangiti to sakin kaya bumalik na lamang ako pagmamasid baka malingat lang ako saglit, patay na to.

"Ang saya ko po" lumingon ulit ako sa kanya at sabay siyang ngumisi ng malapad. 

"Bakit naman?" malamig na titig ko sa kanya.

"Alam mo ba kuya? First time 'to na ikaw nagsundo sakin hindi ko alam alam ang dahilan kung bakit pumayag ka pero i will stop keep asking you why. Basta masaya ako" Bakas sa kanyang mukha ang