In Vein

In Vein (12)

Joaquin...

Febuary 5, 20**

Puting pader ang biglang bumungad sa 'king harapan. Napapikit ako ulit habang ninanam ang sakit ng nakaraan.

Biglang pumasok ang lahat ng mga nangyari. Agad kong dinampot sa bulsa ang cellphone ko.

Same date.
Same time.
Same venue.

Same Scenario.

Im so hallucinated of what happened lately. Damn my head hurts a bit but i never let it to conquer me.

Pero.

Parang pagod na ako. Gusto ko nang sumuko.

Pero hindi dapat.

May mawawala. Lahat mawawala.

Pati pamilya ko. Pati kaibigan ko.

I think im stock in this fucking scenario. This is not happy scenario nor love. Its so creepy that I dont know why this time could repeat again and again. Going back and reminding me of what I have done.

I let a heavy sighed and staringly cold.

Is this a bad dream? Or maybe its just like a bad dream. Yes! Fuvking dream!

No! All of this is real! Happening! I'm so hopeless and I don't know what to do. Seeing my family, and friends were on showered by its own blood is the way enough to reminds me of that hurtful moments.

Shit! If anyone. Somebody that can control my life path, well maybe I should give a thanks to her/him?

No I should not! Ano ba kasing gusto niyang gawin ko? Everything I do is all aint worth.

Kung sino man o anoman siya sana he give me a damn reason!

Naaawa ako sa kapatid ko sa pamilya ko.

Ano bang ginawa kong kasalanan?

Teka.

Kasalanan?

Madami

Dahil sa akin kaya nangyayari ang mga bagay na to.  Dahil sa ugali ko, maraming napapahamak. 

Bigla akong tumayo kaya parang napadabog. kaya lahat ng mata napatingin sa akin. Tinignan ko lng sila na wala sa mood at biglang umalis. Tinawag pa ako ni Maam but i ignored her. 

Dahan-dahan akong naglalakad sa hallway, hindi ko alam kung anong gagawin ko. 

Naalala ko bigla ang mga nangyari kanina. Mga dugong nagkakalat, pagsabog ng utak, pagtalsik ng mga laman, pagsabog ng kotse. Ans sakit, ang sakit sakit na mga makita yung mga taong malapit sayo nasa ganong sitwasyon ng dahil sayo. ng dahil sakin. 

Baka last na ito. Baka huling pagakakataon ko na ito. At kung mamalasin. Hindi na maibababalik at tuloyan silang mawawala.

Natanaw ko ulit ang Gym. 

Napabuntong hininga ako at saka lumakad, yuko akong palakad at iniwasan ko ang batong siyang titipalok sakin. 

Nang makapunta na ko sa Gym ay agad ko siyang natanaw. Masaya siyang nakikipag usap. Yung mga ngiti niya, yung mga pangungulit niya. Na mimiss ko na. 

"Sana bumalik na" buntong hiningang saad. 

Sana nga bumalik na lang yung dati. Yung hindi dugo ang mahahawakan ng mga kamay ko. 

Umalis na ang mga kausap niya at siya na lang yung natirang nagliligpit ng gamit niya. Nilapitan ko siya and same reaction ang bumungad sa akin at naalala ko nanaman ang mga nangyari, sa sobrang sakit ay agad ko siyang niyakap.  i dont mind if makikita kami ng karamihan pero i need to give him a tight hug. Hindi ko masisikmura kung malamig na bangkay ang mayayakap ko. I just wanted to feel him that he is secure with me now. 

"Ahmm Kuya?" Nangatnog ang tuhod ko ng marinig ko ulit ang boses niya. Kaya mas lalo ko pang hinigpitan a ng pagkayakap ko sa kanya.

Ramdam kong bumalik siyang yumakap.

Ilang segundo pa ay kumalas na ako. 

"Anong nangyari kuya?"

"I just wanted to hug you? Is there anything wrong?"

"Ahh ehhh" sabay niyang kamot sa ulo niya "Ow okay? so? Sabay na lang tayo umuwi kuya? Wala ka naman sigurong pasok?"

"Yes, tara na" Inakbayan ko siya at umalis na kami don, alam kong nawewierdohan siya pero wala akong pake. 

"May kwento ka sa kin?" i asked him,

"Ahh haha oo, madami kuya" ngiti niya kaya ngumiti ako pabalik.

"Go lang, makikinig ako"

Naglakad lang kami. Nakikinig lang ako sa kanya, pinapanuod ko siya magsalita, napakaamo. 

Hindi ko lubos maisip all this time bakit naging masama akong kuya sa kanya? Dahil sa ano? Dahil sa inggit? Wala akong kwentang kuya, iniisip ko ang kapakanan ng iba pero ang mismong kapatid ko minamaltrato ko na parang di ko kadugo. napakasama ko, Ang sakim ko.

Hanggang malapit na kami sa hardin ay hinayaan ko lang siyang magsalita ng magsalita. Pantay ang aming lakad habang nakaakbay ako sa kanya. Hindi ko alam kung anong gagawin ko, ang gusto ko lang mangyari ay sulitin ang araw na ito. 

"Kuya, naalala mo nung birthday ko?" Tulala ako, dahil ilang segundo lang ay may babaril sa amin. "K-Kuya?" bigla kong balik sa wisyo. 

"A-ahh oo" Napabuntong hininga ako "Alam mo Ken, I was felt so sorry back then. Napakasama kong kuya sayo. Maraming taon at panahon ang nasayang ko na di ka kasama. I'm such a big asshole! Sorry bunso, sorry talaga" Agad ko siyang niyakap ng mahigpit. i dont mind what would he think. ilang segundo kaming nagkayakapan at napansin kong nasa kalagitnaan na pala kami ng hardin at dito. Sa lugar na to sya babarilin. 

Niyakap ko ulit siya ng mahigpit. "ahh kuya di ako makahinga" Rinig kong bulong niya sakin malapit sa tenga ko.

"It's just okay i miss you" pinatagal ko ang pagyakap na kung ano mang mangayri ay ako ang makakasalo sa bala. 

"P-pero parang kanina lang tayo nagkita kuya ah. Bat miss moko agad. Nakakapanibago lang kuya hehe" 

"Eh? madali ako makamiss." 

"Ahh haha" Alam kong naweweirduhan sya sakin at ramdam ko yon. Although it's weird yeah but i dont care. I need him to live. I need him every words i say. 

"Would you not hug me back?" saad ko kaya bigla kong naramdaman ang kamay niyang yumakap mula sa likuran ko. 

And then strange sounds and dried leaves began to circling all over us. Kaya kumalawa ako sa pagkakayakap sa kanya at biglang may lumabas na puting liwanag. 

and just a blink of an eye. 

everything is alright.

there's no sound of bullet strike.

"Oy kuya? bat ka naman tulala?" i guess he didn't see the light. 

"Ah wala. Should we go?"

"Okay kuya"

I am happy. I cant express my feelings. Thank you. Whoever you are. 

END