In Vein

In Vein (10)

Joaquin...

Febuary 5, 20**  

Napamulat ako. Biglang tumambad sa akin ang maputing kulay.

What the. Nasa langit na ako?

Pinipilit kong sariwain ang paningin ko at agad na napagtanto na dingding pala iyon ng aming kwarto.

Piyok mata akong napalingon sa katabi ko. Napatingin din ako sa guro na nasa unahan na naglelecture.

Damn! It didn't work! Argh! What should I do? I would never do that again, Its so fckn painful that makes my whole system trembling and shaking in pain.

Bigla kong tiningnan ang phone ko and Damn! Still. Reset!

Anong bang gagawin ko para hindi na maulit ang mga mangyayari. Siguro papatayin namin yung killer? Hahanapin namin? And make him suffer in death.

I will need my bro's help. Sila lang ang makakatulong sa akin upang malaman kung sino talaga yung killer. Tama. Yun nga.

Kaso paano ako makakalabas dito. Ayokong gamitin yung tae effect na yun. Kahiya.

Naisip kong patunogin ang alarm to disguise that my mom was calling.

Pano mo nasabi! Ugh! Ugh! Pano mo nasabi ugh! Ay! {Insert dametocusita beat}

What the heck! Anong klaseng ringtone to. Biglang nagsitawanan ang mga kaklase ko. Mali ang napindot ko.

"Ma'am can I? Tumawag si mama" Habang akma na para bang tumatawag talaga si mommy.

"Go! Vicious Joaquin" What the... Seriously? I think i'm not that kind of cruel like what you think.

Biglang sitawanan ang mga kaklase ko. Amp isa na lang talaga Ms. I will show you the hell what it looks like.

Bigla akong lumabas at tumakbo makaalis lang sa period ko. Nang makapunta ako sa open field ay agad kong kinuha ang cp ko at tinawagan yung tropa ko.

Ilang minuto lang ang lumipas ay namataan ko na sila sa mula malayo. Malamig lamang akong tumingin sa kanila habang ngising papalapit sa akin.

Im just hoping that they will believe what could I say.

"Hoy tol!" Habang salpakan ng aming kamay ni Erwin.

"Wazzup? Bakit mo kami pinatawag?" Tanong ni Quephyr.

Napabuntong hininga ako bago magsimulang magsalita "Alam kong hindi kayo maniniwala sa sasabihin ko"

"Lol, I sense heavy about that" Ani Zillian

"Yah me too, what was that?" Ani Cillian. 

Naging tahimik ng ilang segundo bago ako nagsalita.

"I need all your help mga pare..."

Gumuhit ang ngiti sa muhka ni Zephyr.

"Sure,"

"bruh, just straight to the point"

"P*ta paano ako makakapagsimula eh hindi pa nga natatapos yung unang phrase ko dudugtong na kayo! Mga ungas!"  bulyaw ko sa kanila. 

Nagsitahimikan sila. Good.

"Guys, Nakikita ko ang susunod na mangyayari sa kapatid ko. Mamamatay siya sa kamay ko o sa kamay niya. May kung sino ang gusto kaming patayin. Kapag namamatay kami---"

"Teka teka" Biglang putol ni Quephyr. "Anong sinasabi mong papatay sayo? Sa inyo? At sinasabi mong nakikita yung susunod na mangyayari?" Sunod-sunod na tanong niya. Amp di ba siya marunong na makinig?

"Isa isahin ko ha!" At iyon na nga ang haba ng sinalaysay ko sa kanila. Tatango naman ang iba and im not even sure if they will go agree. at hindi lang ito basta kwento. Totoo ito at kailangan ko talaga ng tulong nila.

"So do you have any idea about that  killer?" Ani Erwin

"I haven't any idea yet"

"Oh alam ko na! I think yung mga nabangga natin nung nasa battle tayo?" Ani Zillian

"Siguro nga noh? Sa tingin niyo tol?" Ani Zephyr.

"You got a point, lately I got a message from unknown number. Nagbabanta nga siya sa buhay ko eh. I ignored it cuz I think he was just wrong sent"

"Gadamn! Wrong move tol! Alam mo naman after that painful match nagsisisi na ako na mag match ulit. Kasi alam kong maghihiganti talaga sila. and i dont think also if we can handle this again" Ani Erwin.

"Problema ng iba, problema ko pa?" Ungot pa nito. Biglang kumulo ang dugo ko.

"Lol Erwin, baks ka talaga kahit kailan. So are you just planning to say na hindi mo tutulongan si boss!?"

"Hindi sa ganun, para din ito sa kap---"

"F*ck up!" Isang malutong na mura ang inuluwal ko. "Kung ayaw niyo akong tulungan. Sabihin niyo ng direktahan. Hindi sa pinapaligoy-ligoy niyo pa ang sitwasyon. Nagaakasaya lang tayo ng oras, segundo at panahon. Alam niyo ba kung gaano kasakit na makita yung kapatid kong nakahandusay sa malamig na sahig habang ako nakatayo lang na walang magawa? Alam niyo ba kung gaano kasakit iyon? Sige umalis kayo sa harap ko! Tumatakas ako para sa inyo! Libo-libong sermon ang natatanggap ko dahil sa inyo! Pero kahit itong tulong ko lang, hindi niyo pa kayang gawin? Dami pang satsat?! Mga walang utang na loob! pwe!" Namumula kong saad habang palayo sa kanila.

Ang sakit lang dahil mismong kaibigan mo di ka kayang tulongan. Bahala na. Mag-isa kong haharapin ito. Pero paano?

Argh! Dodoblehin ko ang ingat mamaya. Tanging pedicab lang talaga yung pwedeng makakapasok sa aming subdivision. So dapat sasakay kami doon. Ah basta ako I know i can handle this. Hope so.

...