My Neighbor Is A Scientist ✔| Larry

• Jeronimo Olmadan Asla

Yorum ve oylarınızla destek olursanız sevinirim. 💝

Medyanın güzelliği. 😍

O geceden sonra Louis fazlasıyla sessizleşmiş, yine bir haftalık sessizliğini sürdürmeye devam etmişti. Onun için endişeleniyordum ama yanına gitme konusunda da epey çekiniyordum. Üst üste devrildiğimizden beri doğru dürüst yüzüne bile bakamıyordum fakat kendime bir şans oluşturup mutfağa geçmiş ve onun için kolay bir kurabiye tarifi denemeye başlamıştım.

Hepsine yıldız modeli verdim. Fırından sonra sıcak sıcak onları bir tabağa yerleştirdim ve üstlerini peçeteyle örtüp kocaman gülümsedim. Evde kimse olmadığı için sorgulanmamak en iyisiydi.

Karşı eve yürüyüp zile bastım. Bir dakika sonunda çökmüş bir Louis'yle karşılaşınca şaşkınlığıma engel olamadım. Tamamen darmadağınıktı ve üzerinde ona bayağı bol olan eski bir boxer ve delik çoraptan başka hiçbir şey yoktu. Gözleri kızarmış, göz altları morarmıştı. Birbirine karışmış saçlar, içe doğru çökmüş bir göbek...

"Efendim?" Dedi çatlayan sesiyle.

"Bay Tomlinson sen iyi misin?!"

"İyiyim," dedi nefesini vererek. "Sadece 3 gündür yemek yemiyorum ve uyumuyorum."

Gözlerim daha fazla açıldı. O ne olduğunu anlamadan içeriye geçip kapıyı arkamdan kaparken şaşırmamıştı bile. Öylece, düz bir duvar gibi yorgunca bana bakıyordu.

Alt dudağımı dişleyerek elimi alnına koydum. Durumu normal görünüyordu, tabii yorgun olması dışında. Onu çekiştirip koltuğa uzattığımda itiraz etmeden uzanıp gözlerini tavana dikti. Bir kolu koltuktan sarkarken kurabiye tabağını kenara koyup mutfağa koştum.

Yemek hazırlayabileceğim malzemeleri aradım. Makarna ve hazır çorba işe yarardı, ki mutfak darmadağınıktı ve örümceklerin kenarlarda yuva kurmuş olması midemi bulandırmıştı. Bilime olan tutkusu onu hayattan epey koparıyordu.

Hızlıca tencereye su koyup ısınmasını bekledim. Bu sırada hazır çorbayı da yaparak zamandan biraz daha kazandım. Kırk dakikalık bir süreden daha az bir zamanda yemekleri halledince kenardaki tozlanmış tepsiyi alarak güzelce yıkadım. Bir kâseye çorba doldurup yanına ekmek koydum.

Tepsiyle odaya girdiğimde hâlâ bıraktığım gibi durmasına şaşırmıştım. Ortadaki masaya tepsiyi koyarak hiç düşünmeden yanına oturduğumda yine bana bakmamıştı.

"Bay Tomlinson size yemek yaptım, hadi kalkın."

Gözlerini yumarak derin bir nefes aldı ve tek nefeste bırakarak istemeden yerinde doğruldu. Fakat ben ona, o da beklentiyle bana bakmaya başlayınca yutkundum. Bana böyle bakmasından nefret ediyordum. Uzunca, derince... Louis bana böyle bakınca karşılık vermek zorunda kalıyordum ve mavi gözlerinden kendi kendime anlamlar üretiyordum.

Bu çok zavallıcaydı.

Aptal Harold.

"N-ne oldu?"

Bağdaş kurup kambur otururken hafifçe bana eğildi. "Beni sen yedir," diye söylendi omuz silkerek.

Bir şey demeyip başımı salladım. Titreyen ellerimle tepsiyi kucağıma alarak ona bir kaşık uzattım. Gözlerini benden çekmeden çorbayı kabul ettiğinde yutarak hafifçe gülümsedi.

"Vay be, hazır çorbayı hiç böyle denememiştim."

"Şey... Malzeme olsaydı daha farklı bir çorba yapabilirdim ama beğenmene sevindim."

Bana sırıttı. Sanki imalı bir şey demiş de onu anlamamışım gibi bir sırıtıştı bu.

Hey-