Del Rico Triplets #2: Retracing The Steps

Kabanata 7

Tyron

There's a loud sound I am hearing on both of my ears. I was there, holding the doorknob, looking back to the bed where there are two men lying. Their faces are blurry in which doesn't help the guts to remember them.

I saw how they stood up; alarmed. Their eyes are on me. That's clear but their faces remained mysterious. I cannot hear anything aside from those sounds. Masakit sa tenga iyon at iba ang hatid na pakiramdam.

My heart is beating so fast that it almost goes out of my ribcage. Sinabunutan ko ang sarili sa sakit na nararamdaman.

Fear... I can see myself hopelessly dying in fear.

I was running... I look like I am running away from bad people. Who are they?

I felt the memory lane is about to end, in which, I don't like. Kahit masakit, isinaksak ko sa kukote ko kung sino ang mga lalaking iyon na humahabol sa akin. Kung... bakit at sino sila. But then... sakit na lang ang natira at naglaho na ang mga alaala.

Hinihingal akong dumausdos paupo sa may sahig. Kung wala ang kama, baka nakahilata na ako ngayon at tumama ang ulo sa sahig.

All my strength are gone. Panginginig ng katawan na lang at paunti-unting sakit pa rin ng ulo. Miski ang paghinga ay nahihirapan ako. My sight is blurred due to the tears I shed.

Pinalis ko ang mga luhang iyon sa aking mata para makakita nang malinaw. Muli, dumapo sa pinto ng silid namin ang aking mga mata.

Iyon lang at nagawa kong maalala ang ilan sa mga nakaraan ko. Kahit napakaikli at napakasimple, sa tingin ko ay masusundan pa iyong mga iyon.

I felt the bed moves, Nilingon ko iyon. Akala ko ay magigising na si Troi but he just change his position. Siguro ay dala ng kalasingan kaya wala na halos pakiramdam.

I am sure that I made sound earlier while suffering from headache. Hindi niya iyon naramdaman. Bumalik ang tingin ko sa harapan at natulala.

There's a lot of question inside my head. The door is still interesting for me. It made me remember something. Napakabilis na pumasok sa alaala ko iyon.

What made me curious is, bakit ngayon lang ako nakaalala? Sa loob ng matagal kong pananatili sa loob ng silid na 'to, hindi ngayon lang ako napatingin sa pinto. Pero nakaalala ako.

Isang araw pa lang narito si Troi pero ang dami ko na agad naalala. Siguro nga ay siya ang susi sa mga nakalimutan ko. Maybe he'll be big help for me to remember my past. Siya ang asawa ko at kasama sa lahat.

Suminghot ako at binasa ang labi. Nanlalagkit ang buong katawan ko kaya naman dinala ko ang sarili sa bathroom para maligo. The bathtub is so tempting that's why I ended up there.

Inilublob ko ang katawan at tanging ulo na lamang ang hindi nababasa. The water is cold. Katulad ng gusto ko. Sa tingin ko ay higit na kailangan kong pakalmahin ang sarili ngayon.

I washed my face with water from the bathtub. I am naked and freezing willingly. My eyes became blurred because of that. I remembered the memory.

My eyes is blurry in that memory, too. Could it be because I am crying? Hindi gaanong detalyado ang naalala ko subalit ang dalawang lalaki, hindi ko man makita ang mukha nila, naalala ko rin ang kabuoan nilang itsura.

They are naked! What could that possibly mean? Me, inside a room with two naked boys...

Umahon ang kaba sa dibdib ko nang may maisip. Binalikan ko ang pangyayari sa pagitan namin ng asawa ko kanina. Indeed, it hurts me during the penetration. But I don't see any blood on the sheet.