-ჯანდაბა ტყუილად მოვედი.ალბათ არც ვახსოვარ"ჩურჩულებს ჯონგუკი და ახლად გაწმენდილ ტუფლებს აკვირდება.ნელა იწყებს სვლას,მანამ კი ბავშვების ჯგუფს აკვირდება.ხო შეიძლება ისიც მოვიდეს,ბავშვებს ეთამაშოს და ისევ იკამათონ?
არ შეიძლება კიდევ ერთხელ შეხვდნენ ერთმანეთს.
საუცხოო გრძნობას გრძნობს მკერდის არეში,რაშიც ქერა ბიჭს ადანაშაულებს.
მისი შეხება სურს.
მოფერება.
ჩახუტება.
კოცნა.
სად ხარ თეჰიონ?ჯონგუკს სჭირდები.
და აი ისიც.დიდრონი ღიმილით,ჩქარი ნაბიჯებით მომავალი,თითქმის მორბენალი თეჰიონი.თმის ბოლოები ოფლით აქვს გაწუწული და ცდილობს შუბლიდან მოიშოროს.გარბის იცის,რომ ელოდებიან.არა კი არ იცის,გრძნობს.
გრძნობს,რომ მისი გზები ოდეზღაც ჯონგუკთან გადაიკვეთება.
-რა იყო პატარავ ასე ძალიან მოგენატრე,რომ ჩემს სანახავად ისევ დაბრუნდი?-ესმის ის საზიზღარი,ამაზრზენი ხმა,რომლის გაგონებაც ახლა ყველაზე მეტად სურდა.
