Για πάντα. Στο υπόσχομαι!

Kεφάλαιο 14o

Η Χρύσα έφτασε στο νοσοκομείο κι αφού ρώτησε που έχουν τον Μάνο έτρεξε κατευθείαν.

Βρήκε την κυρία Δέσποινα σε μια πλαστική καρέκλα με σκυφτή να σιγοκλαίει και τον πατέρα του Μάνου όρθιο λίγο παραδίπλα. Έτρεξε αμέσως κοντά της και μόλις σήκωσε το κεφάλι της την πήρε μια σφιχτή αγκαλιά και ξέσπασε σε κλάματα.. 

"Πως έγινε; Πως είναι ο Μάνος;" ρώτησε η Χρύσα ταραγμένη

"Δεν ξέρουμε πως έγινε κορίτσι μου.. Η κατάσταση του είναι σταθερή αλλά κρίσιμη μας είπε ο γιατρός" είπε ο πατέρας του φανερά στεναχωρημένος.

"Βγήκε απο το χειρουργείο;"

"Ναι. Ο γιατρός είπε πως χτύπησε στο κεφάλι κι ευτυχώς φορούσε ζώνη αλλιώς θα είχε πεθάνει. Ήταν πολύ σφοδρή η σύγκρουση"

Έμειναν εκεί καθισμένοι σε αυτές τις άβολες και κρύες καρέκλες του νοσοκομείου περιμένοντας νέα απο τον γιατρό. Έπρεπε να είναι δυνατή, δεν έπρεπε να λυγίσει, ήξερε οτι την είχαν ανάγκη οι γονείς του περισσότερο απο ποτέ αυτή τη δύσκολη ώρα και αυτό έκανε.. Κρατούσε το χέρι της κυρίας Δέσποινας δίνοντας της κουράγιο και μετά απο λίγο οι πόρτες άνοιξαν και βγήκε ο γιατρός. Μόλις τον είδαν πετάχτηκαν πάνω και οι τρεις και χωρίς να έχουν υπομονή έτρεξαν προς το μέρος του.

"Γιατρέ έχουμε κανένα νέο;" ρώτησε ο πατέρας του με αγωνία

"Οι εξετάσεις δείχνουν καλές όμως η κατάσταση παραμένει κρίσιμη. Δεν θέλω να σας δώσω ελπίδες. Θα μείνει σε καταστολή 48 ώρες και μετά θα προσπαθήσουμε να τον ξυπνήσουμε για να δούμε πως θα αντιδράσει ο οργανισμός του. Να είστε δυνατοί και αισιόδοξοι και όλα θα πάνε καλά." είπε ο γιατρός και η κυρία Δέσποινα άρχισε να κλαίει ξανά αφήνοντας δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά της..

"Μπορούμε να τον δούμε;" είπε περιμένοντας με αγωνία 

"Ναι, αλλά μόνο 5 λεπτά ο καθένας σας. Περάστε απο την υποδοχή να πάρετε τις ειδικές στολές." είπε ο γιατρός

"Ευχαριστούμε πολύ γιατρέ" είπα και μας χαιρέτησε.. 

Αφού πήγα και πήρα τις στολές και είπα στους γονείς του να περάσουν πρώτοι ήρθε η σειρά μου. Μπήκα στο δωματιάκι και φόρεσα γρήγορα τη δική μου στολή και πήγα κοντά του. Όλο το σώμα του γεμάτο μώλοπες και καλώδια φαίνονταν παντού. Δεν άντεξα, δάκρυα άρχισαν να κυλούν χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω. Πλησίασα κοντά του έκατσα στην καρέκλα δίπλα του κι έπιασα το χέρι του.

"Αγάπη μου, είμαι εδώ. Ξέρω πως με ακούς. Όλοι σε περιμένουμε να γυρίσεις γι' αυτό πάλεψε. Πάλεψε για εμάς ζωή μου γιατί σε χρειαζόμαστε. Να είσαι δυνατός ψυχή μου. Σ'αγαπώ πολύ και θα μείνω εδώ μέχρι να ανοίξεις τα μάτια σου. Δεν πρόκειται να σε αφήσω." είπα με τα δάκρυα στα μάτια και έφυγα καθώς ο χρόνος μου είχε τελειώσει. Πλησίασα την κυρία Δέσποινα και τους είπα να φύγουν να πάνε να ξεκουραστούν και μετά απο πολλές αντιρρήσεις τους έπεισα αφού υποσχέθηκα να τους ενημερώσω ότι κι αν συμβεί. Έμεινα εκεί και το πρωί με βρήκε να κοιμάμαι στις καρέκλες. Οι γονείς του Μάνου ήρθαν και μετά απο λίγο ήρθε και ο γιατρός για την πρωινή επίσκεψη του.

"Γιατρέ πως είναι;" πετάχτηκα να ρωτήσω 

"Οι εξετάσεις δείχνουν καλύτερες απο χθες και ελπίζουμε να ανταποκριθεί ο οργανισμός του στη θεραπεία πιο γρήγορα απ'ότι υπολογίζαμε. Είμαστε αισιόδοξοι'' μας είπε και όλοι είχαμε ένα χαμόγελο ελπίδας στα χείλη

''Μπορείτε να τον δείτε για δέκα λεπτά ο καθένας σας'' είπε και έφυγε.

Αφού μπήκαν οι γονείς του πήγα κι εγώ μέσα.

''Μωρό μου καλημέρα. Ο γιατρός είπε οτι οι εξετάσεις σου είναι καλύτερες'' είπα και του έπιασα το χέρι

''Μπράβο σου αγάπη μου. Το ξέρω πως παλεύεις. Το ξέρω πως είσαι δυνατός. Πως θα ξυπνήσεις και όλα αυτά θα ανήκουν στο παρελθόν και πως θα τα θυμόμαστε σαν μια κακή ανάμνηση. Σου υπόσχομαι πως όταν ξυπνήσεις δεν θα φύγω λεπτό απο κοντά σου και θα κάνουμε όλα εκείνα που ονειρευόμαστε πραγματικότητα. '' κι εκεί που του μιλούσα ένιωσα το χέρι μου να προσπαθεί να σφίξει το δικό μου.

''Αγάπη μου; Δεν το πιστεύω. Το ήξερα πως με ακούς.'' είπα και φώναξα τον γιατρό.

Αφού με έβγαλαν έξω απο το δωμάτιο να τον εξετάσουν και είπα στους γονείς του τι είχε συμβεί περιμέναμε τον γιατρό για ενημέρωση και μόλις βγήκε τρέξαμε κατευθείαν κατά πάνω του.

''Λοιπόν, τα νέα είναι πολύ ευχάριστα. Άρχισε να ανταποκρίνεται ο οργανισμός στη θεραπεία και σύντομα θα τον ξυπνήσουμε.'' είπε ο γιατρός και αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε με δάκρυα χαράς να κυλούν αυτή τη φορά απο τα μάτια μας. Ευχαριστήσαμε τον γιατρό κι έφυγε. Όλα πήγαιναν μια χαρά όταν μερικές ώρες γιατροί και νοσοκόμοι έτρεχαν πανικόβλητοι στο δωμάτιο του Μάνου ενώ ακούγαμε τα μηχανήματα να χτυπάνε σαν τρέλα....

................................................................................................................................................................

Καλησπέρα σας.. Νέο κεφάλαιο μετά απο καίρο... Ελπίζω να το απολαύσετε.... μη ξεχνάτε τα αστεράκια... σας ευχαριστώ για την ανάγνωση....