Για πάντα. Στο υπόσχομαι!

Κεφάλαιο 15ο

Χρύσας POV

Με τα μηχανήματα να χτυπούν σαν τρελά και τους γοατρούς να τρέχουν πανικόβλητοι στο δωμάτιο του Μάνου ένιωσα την καρδιά μου να σταματάει. Με κυρίευσε η αγωνία. Το ένιωθα οτι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ξαφνικά οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν το μόνο που θυμάμαι είναι την κυρία Δέσποινα να φωνάζει το όνομά μου και μετά σκοτάδι. Όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου και δίπλα μου καθισμένη σε μια καρέκλα η κολλητή μου. Πόσο μου είχε λείψει. Όταν κατάλαβε πως ξύπνησα πετάχτηκε επάνω και πάτησε το κουμπί για να ειδοποοήσει τη νοσοκόμα.

"Κοριτσάκι μου είσαι καλά;" ειπε η Μαριάννα και ήρθε και με αγκάλιασε

"Ναι, είμαι καλύτερα. Ο Μάνος;"

"Τώρα είναι καλά. Ο γιατρός είπε οτι ένα φάρμακο του προκάλεσαι βραδυπαλμία και οι παλμοί του κατέβηκαν πολύ επικίνδυνα αλλά πρόλαβαν να το εντιμετωπίσουν και τωρα είναι καλά" είπε και άφησα την αναπνοή που δεν ήξερα οτι κρατούσα.
Ένα ελαφρύ χτύπημα ακπύστηκε στην πόρτα και η νοσοκόμα πέρασε μέσα μαζί με τον γιατρό του Μάνου.

"Χρύσα πως εισαι;" με ρώτησε ο γιατρός με ενδιαφέρον

"Καλά είμαι λίγξ ζαλάδα έχω μόνο. Ο Μάνος πως είναι;"

"Είναι καλά τώρα. Ξύπνησε και σε ζητούσε. Μόλις σου περάσει η ζαλάδα μπορείς να πας να τον δείς. Τον έχουμε μεταφέρει σε δωμάτιο πλέον γιατί ξεπέρασε τον κίνδυνο." είπε ο γιατρός και αφού τον ευχαριστήσαμε έφυγε αφήνοντας μας μόνες..

"Πόση ώρα κοιμόμουν; Έσυ πως βρέθηκες εδώ;" βομβάρδισα την Μαριάννα με ερώτησεις

"Είχα κλείσει εισητήρια να έρθω. Ειδοποίησα την κυρία Δέσποινα οτι έφτασα και μου είπε οτι λυποθήμησες και ήρθα αμέσως εδώ. Σου έκαναν μια ηρεμηστική και κοιμάσαι σχεδόν 12 ώρες. Είσαι καλύτερα τώρα; Θες να πάμε στον Μάνο;" ρώτησε στοργικά και μου κράτησε το χέρι

"Ναι, είμαι καλά πάμε.. Σε ευχαριστώ για όλα Μαριάννα." είπα και μου χαμογέλασε λέγοντας μου πως δεν χρειάζεται να την ευχαριστώ... Άνοιξα απαλά την πόρτα και πήγα δίπλα του. Φαινόταν πολύ κουρασμένος και τα μηχανήματα δεν τα είχαν αποσυνδέσει όλα απο το σώμα του.. Μερικοί μώλοπες είχαν αρχίσει να φεύγουν. Κοιμόταν και έτσι κάθισα στην καρέκλα δίπλα του και του έπιασα απαλά το χέρι. Εκείνος με ένιωσε και άνοιξε τα μάτια του. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Γι' αυτό το χαμόγελο θα μπορούσα να δώσω τα πάντα αρκεί να μην σβήσει ποτέ απο τα χείλη του.

"Αγάπη μου.;" μου είπε

"Είμαι εδώ ψυχή μου. Μη κουράζεσαι." του είπα και μου χαμογέλασε πάλι

"Είσαι καλά; Η μάνα μου μου είπε πως λιποθύμησες."

"Ναι, αγάπη μου τώρα είμαι καλά. Όταν είσαι εσύ καλά είμαι κι εγώ. Ω Θεέ μου, τρόμαξα τόσο πολύ." σηκώθηκα και τον πήρα μια αγκαλιά προσεκτικά

"Τώρα μωρό μου είναι όλα καλά δεν χρειάζεται να φοβάσαι άλλο εντάξει; Δεν πρόκειται να ξαναφύγω λεπτό απο δίπλα σου. Σ'αγαπώ πάρα πολύ." είπε και σκούπισε τα μάτια μου που δεν είχα καταλάβει οτι δάκρυσαν αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο κεφάλι μου..

"Κι εγώ σ'αγαπώ ψυχή μου και δεν πρόκειται ποτέ να φύγω απο κοντά σου"

Οι μέρες πέρασαν. Ο Μάνος κάθε μέρα καλυτέρευε περισσότερο.. Δεκαπέντε μέρες μείναμε στο νοσοκομείο και ήρθε επιτέλους η ώρα να γυρίσουμε σπίτι.. Η κυρία Δέσποινα μας περίμενε με ένα τραπέζι γέματο απο τα αγαπημένα φαγητά του Μάνου κι έτσι καθίσαμε να φάμε όλοι μαζί σε ένα ευχάριστο κλίμα. Μετά από όλα αυτά που περάσαμε το χρειαζόμασταν όλοι.