Stop hurting me...Ft One Direction

Hoofdstuk 32

[u]Een Jaar later.

"Gefeliciteerd meisjes!" Riep Louis enthousiast. Louis, Niall en Liam liepen de kamer binnen. Hayden en Sophie probeerden voor zo goed ze al konden lopen naar de drie toe te spurten. Niall pakte snel Sophie op en gaf haar een kus. Louis deed hetzelfde met Hayden. Liam kwam naar me toe. "Ik vraag me toch af waar Zayn is." Zei hij rustig. Ik knikte. "Ik ook. Waar zou hij kunnen zijn?" Zei ik bescheidden. Niemand wist dat ik Zayn had vermoord. Niemand mocht het ooit weten. Sinds de dag dat ik Zayn in de rivier had geduwd had ik vreselijke nachtmerries. Ik werd constant bekeken en gevolgd. Iemand fluisterde mijn naam. Ze fluisterde dat ze me wel zou krijgen. Ik had het tegen niemand gezegd. Liam keek naar me, alsof hij iets wist. Niet alles maar iets. Ik liep snel naar de keuken. Ik pakte de taart uit de koelkast. Een klein gilletje komt uit mijn mond als Hayden aan mijn broek trekt. "Je moet mama niet zo laten schrikken!" Lach ik enthousiast. Ik pak haar op en geef haar een dikke knuffel. "Ga maar weer met Sophie spelen." Fluister ik in haar oor. Ze knikt en loopt terug naar de woonkamer. Ik zucht even en kijk door het venster naar buiten. Mijn adem blijft voor een minuut steken als ik Zayn in de tuin zie. Dit kan niet. Zayn was dood! Zijn gezicht hing vol met bloed. Ik pakte snel de taart en liep naar de woonkamer. Ik keek nog een laatste keer achterom maar hij was weg. Gewoon verdwenen. Ik probeerde er niet veel aan te denken en liep met de taart naar de tafel. Louis had Hayden vast en Liam Sophie. "Doe maar een wens." Zei ik spontaan. Ik blies mee de kaarsen uit en sneed de taart in stukken. Sophie propte een stukje in haar mond en Hayden deed juist hetzelfde. Wat een schatjes waren het toch!

Sorry voor het vreselijke hoofdstukje maar ik wou een jaar verder zijn maar wist geen inspiratie..