Stop hurting me...Ft One Direction

Hoofdstuk 30

Hij ging langzaam met zijn hand naar de kofferbak. Shit het was voorbij ik zou ontdekt worden en dan vloog ik in de cel en raakte ik mijn kinderen kwijt. Ik schrok uit mijn dagdroom op als ik mijn gsm zag trillen. Het was Niall. De agent keek naar me en ik verzon snel een toneeltje. "Stephanie?" Vroeg ik vlug. De agent keek me verbaasd aan. "Stephanie? Em, ik ben het Niall." Zei Niall verbaasd. "Stephanie alles goed met je?" Vroeg ik vlug. Het bleef even stil langs Niall's kant. "Stephanie rustig in en uit ademen ik kom zo snel ik kan oké!" Schreeuwde ik. De agent keek me verbaasd aan. "Oké oké rustig maar ik kom er aan je moet niet zo schreeuwen!" Zei ik vlug. Voor ik wist wat ik had gedaan legde ik de telefoon op en liep ik naar het stuur toe. "Sorry maar er is geen tijd meer ik moet nu vertrekken!" Zei ik nep bang. De agent knikte. "Oké maar de volgende keer kom je er niet zo gemakkelijk mee weg!" Zei hij. Ik knikte en drukte op mijn gaspedaal. Wanneer ik uit het zicht was slaakte ik een zucht. Gelukkig! Ik reed met mijn auto het donkere bos binnen en parkeerde hem naast de rivier. Ik liep als een gestoorde vrouw naar de kofferbak en deed hem open. Daar lag hij dan. Dood en vol met bloed. Over een paar seconden zou hij verdwijnen in het vieze water van het meer. Heel mijn lichaam beefde en ik huilde. Ik sleepte hem eruit en rolde hem in het meer. Ik zuchtte even wanneer hij met een plons in het water viel. Het plekje van het meer kleurde licht rood maar verdween na een paar seconden weer. Hij was nu helemaal verdwenen. Ik bleef naar de rivier kijken. Ik draaide snel mijn hoofd om en liep naar de auto. Ik smeet alles wat in de koffer lag weg en stapte dan in. Ik voelde dat het nog lang niet gedaan was.