Stop hurting me...Ft One Direction

Hoofdstuk 26

Ik loop langzaam het ziekenhuis binnen. Alle mensen staren me aan alsof ik een ziekte heb. Wanneer ik een spiegel passeer besef ik dat ik er inderdaad vreselijk uit zie. Ik heb grote wallen onder mijn ogen en mijn gezicht ziet zo wit als een spook. Ik heb al een week lang niet geslapen. Jowie is ziek geworden en is ongeneesbaar. Haar moeten ze al laten inslapen kan het leven nog erger? Het ergste wat nu nog kan gebeuren is dat ik Harry kwijtraak. Langzaam klop ik op de deur van Harry zijn kamer. "Binnen." Antwoord hij hees en stil. Ik ga rustig naar binnen en zie de bleke krullenbol van Harry tevoorschijn komen. Een gebroken glimlach verschijnt op mijn gezicht. Zonder na te denken loop ik naar hem toe en begin ik hem meteen te knuffel waarna hij een paar keer pijnlijk kreunt. Ik moet me inhouden om niet meteen te beginnen huilen wat niet zo makkelijk is. Na een lange stilte begint Harry te praten. "Emily het is over." Antwoord hij zacht. Ik kijk hem verbaasd aan. "Hoe bedoel je over?" "Em, Ik ben stervend." Ik slik even. "Nee niet waar. Je gaat mee naar huis over een paar dagen! Je word echt wel beter." Antwoord ik snel terug. Een traan rolt over zijn wangen. "Het kan elk moment gebeuren. Ik voel me achteruitgaan. Ik voel me zwak." "Je gaat niet dood. We gaan samen oud worden." Ik blijf maar volhouden. "Emily je leeft in een leugen. We worden niet samen oud. Zorg gewoon goed voor Hayden en Sophie, bescherm ze tegen echt alles! Zeg ze later dat ik van ze hield en dat ik altijd bij hen zal zijn maar dat ze me gewoon niet zien." De woorden waren ontroerend en triest tegelijk. Ik zuchtte even en keek naar buiten. Het was donker en koud. De wind blies door de bomen waardoor ze een rustgevend geluid maakte. Harry's hartslag verzwakte. "Harry alsjeblieft laat me niet alleen! Ik kan het niet aan zonder jou. Ik heb je nodig!" Fluister ik. Hij geeft geen antwoord. "Ik hou van je." Zeg ik zacht. Ik geef hem een kus op zijn mond. "Ik hou ook van jou." Antwoord hij terug. Hij sluit langzaam zijn ogen waarna een gepiep op de monitor verschijnt. Mijn ogen worden groot. "Pieeeeeeeep..." Blijft het maar zeggen. Een groene platte lijn verschijnt op de monitor. "Harry?" Zeg ik bang. Ik schud hem doorheen in de hoop dat hij wakker word. "Harry!" Schreeuw ik deze keer luid. Ik geef hem een harde klap in het gezicht maar er komt geen reactie. Meteen stormt er een groep dokters de kamer in. "1...2...3...Volt!" Schreeuwt één van de verplegers. Een grote vonk komt op Harry's borstkas terecht en hij schiet ophoog. Zo gaat het een halfuur lang door. Na een uur komt er een dokter naar me toe en vertelt hij het verschrikkelijkste nieuws ooit. Harry was er niet meer. Hij had me verlaten...

Omg ik moest een beetje huilen toen ik dit schreef..-.-

Echt waar zet de ergste muziek die je kent op en de woorden verschijnen gewoon op het scherm.