Stop hurting me...Ft One Direction

Hoofdstuk 34

Ik draaide me om en hij was weg. Gewoon verdwenen, in rook opgegaan. Ik zuchtte even en liep toen zo snel als ik kon naar binnen. Ik draaide de deur op slot en liep naar boven, de trap op. Eenmaal ik op mijn kamer aankwam liet ik mezelf op het bed vallen. Ik sloot mijn ogen in de hoop goed te kunnen slapen.

"Kus me." Hij kwam naar me toe en gaf me een lieve en tedere kus. "Ik wou dat ik je nooit meer moest los laten." Fluisterde hij zacht. "Je kan me toch voor altijd vasthouden? We gaan voor altijd samenblijven!" Hij schudde snel zijn hoofd. "Wat nee? Er is toch niemand anders?" Hij keek me verbaasd aan en gaf me dan een kus. "Natuurlijk niet." Ik lachte. "Wat is dan het probleem? Wie houd ons nog in de weg?" Hij zuchtte even. "De dood."

Ik opende mijn ogen en ging meteen recht zitten. Ik keek de kamer rond. Waar was hij? Hij was er net nog! Mijn ogen vulde zich gelijk met tranen die er allemaal sierlijk één voor één uitrolde. Ik veegde ze weg maar er bleven er maar meer en meer komen. Ik nestelde mijn hoofd tussen mijn benen en sloeg mijn armen er rond. Net zoals vroeger. In mijn jeugd en toen ik getrouwd was. "Wat is er mama?" Ik keek op en zag Sophie en Hayden vlak voor mij staan. "Liggen jullie nog niet te slapen?" Ik kijk op en veeg zo snel mogelijk mijn tranen weg. "We werden wakker van een raar geluid en konden niet meer slapen." Geeuwde Hayden. Ik lachte even. "Kom dan maar bij mama slapen." Antwoord ik zacht. Ze knikken allebei en kruipen in bed. Ik kruip er bij en houd ze stevig in mijn armen. "Ik hou van je mama weet je dat al?" Fluistert Sophie. "Natuurlijk weet ik dat. En weet je wat? Ik hou ook van jou!" Fluister ik terug. Sophie lacht lief en sluit dan haar oogjes om net als Hayden te vertrekken naar dromenland.