Stop hurting me...Ft One Direction

Hoofdstuk 36

In een ruk draai ik me om. Ik lig weer in mijn eigen bed met Sophie en Hayden naast me. "Het was maar een droom." Fluister ik zacht. "Het was maa een droom." "Wat is er mama had je een stoute droom?" Ik draai me stil om en kijk dat Hayden naar me kijkt. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. "Ja schatje, mama had een stoute droom maar nu is hij weg." Zeg ik glimlachend. Ze glimlacht even en sluit dan weer haar oogjes. Ik pak ze allebei in mijn armen en glimlach even. Ik was wel gelukkig. Dacht ik. Ik had dan wel twee beeldschone dochtertjes maar mijn hart was nog altijd niet gelijmd. Hij lag nog gebroken in stukjes ergens op de grond. Ik sloot terug mijn ogen. Hopelijk kreeg ik niet weer die vreselijke droom. Hij ging over mijn vader. Ik had hem niet meer gezien sinds ik achttien was. Ik zou er ook geen contact meer mee willen. Hij moest mij niet en ik hem niet. Simpel. Een zacht gefluister wekt me. "Emily." Constant maar Emily. Ik probeer het te negeren en gewoon rustig verder te slapen. Daar is het weer. "Ik mis je Emily." Het is mijn verbeelding. "Ik kom je halen." Oké dit was hopelijk ook mijn verbeelding maar hij klonk gevaarlijk. De hele nacht door werden die twee zinnen gezicht. Niet meer en ook niet minder. Ik keek even naar Sophie en Hayden maar die lagen rustig te slapen. Ik deed mijn ogen even terug toe en zag meteen het bebloede gezicht van Zayn. Ik schrok wakker en keek rond in de kamer. Iets was hier. Ik wist niet wat maar iets. Gelukkig begon het licht te worden. Eenmaal de zon al mooi hoog stond besloot ik uit het bed te stappen. Ik pakte eerste Sophie op en legde haar in haar bedje. Daarna nam ik Hayden om ook haar in haar bedje te leggen. Zelf besloot ik om naar beneden te lopen. Ik kom in de keuken en meteen weer word mijn aandacht naar de tuin getrokken. Altijd weer. Ik besloot om me er niets van aan te trekken. "Vergeet me niet!"