Shadows 2 :The Guardian

Δεν υπάρχει "εμείς "

"Φύγε λοιπόν! Τρέξε! Φύγε μακριά από μενα, μακριά από τα συναισθήματα σου ! Ζήσε! Ζήσε μια ψεύτικη ζωή γιατί αυτή σου αξίζει... Αυτή σου αναλογεί..."

Ανέβηκε την σκάλα και η μυρωδιά της οσο πλησίαζε το δωμάτιο του, ολοένα και αυξανόταν.  Άνοιξε δυνατά την πόρτα και την είδε να κάθεται στο κρεβάτι του.

Το μενταγιον έλειπε από το λαιμό του αλλά η Χόουπ ήταν σίγουρη πως αν το φόραγε, θα μύριζε στάχτη.... Πώς η άγρια μάτια του θα αποκτούσε μυρωδιά...

Σε αντίθεση με τα πιστεύω της όμως ο Ίαν χαμογέλασε αμέσως.

"Μπορώ να κάνω κάτι για σας δεσποινίς;" Ειπε και δίχως να της δώσει άλλη σημασία άρπαξε τον σάκο κάτω από το κρεβάτι και τον πέταξε πάνω του. Τον άνοιξε και πήγε προς τη ντουλάπα. Ο τρόπος με τον οποίο της μίλησε δεν της άρεσε καθόλου. Τόσο ψεύτικος, τόσο ασφαλής και τυπικός.

"Ναι, κάτι θέλω "

"Το οποίο είναι;"

"Δεν θέλω να φύγεις....φοβάμαι" ακούγοντας την σταμάτησε. Φοβόταν; τι ακριβώς φοβόταν ; αναρωτήθηκε...

Σκεπτόμενος όσα άκουσε όμως λίγα λεπτά πριν στο γραφείο έσφιξε ασυναίσθητα τις γροθιές του...

"Δεν νομίζω να ισχύει αυτό.  Εξάλλου έχεις δίπλα σου τον Τζον σωστά; Δεν βλέπω το λόγο να φοβάσαι. Μπορεί να σε προσέχει εκείνος για λίγες μέρες μέχρι να γυρίσω. Έχω κι εγώ ζωή Χόουπ " τα λόγια του την θύμωσαν.  Ήθελε τόσο να ουρλιάξει και να του πει πως όσα άκουσε ήταν ψέματα... είχε όμως τη ζωή του. Θα έφευγε και δεν υπήρχε περίπτωση να τον σταματήσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και βρέθηκε μπροστά του.

"Δεν είναι αλήθεια...." Ψέλλισε αλλά εκείνος βιάστηκε να βγάλει συμπέρασμα.

"Δεν είναι αλήθεια πως ο Τζον μπορεί να σε προσέχει  ; Η μήπως πως δεν έχω ζωή;  Ωωω έχω και μάλιστα γι αυτό φεύγω μικρή. Ξέρεις έχω κι εγώ μια κοπέλα που με περιμένει πίσω στην πατρίδα... "

Η Χόουπ ένιωσε περίεργα αμέσως. Ανοιγοκλείσε τα μάτια της κι έκανε ένα βήμα μακριά του.

"Κοπέλα;" ρώτησε ασυναίσθητα κι εκείνος χαμογέλασε και κούνησε θετικά το κεφάλι...