" CANDY RANGERS " အပိုင္း ( ၅ )
ဇာတ္လမ္း - နတ္သား
ေက်နပ္ၾကည္ႏူးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ အျပင္ျပန္ေရာက္လာသည္ လည္တန္ရွည္ေကာင္၏
ထိပ္ဖူးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားႏွင့္ ထိလိုက္၊ ပါးျပင္ေလးႏွင့္ ဖိပြတ္လိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနသည္။ ထိုသို႔
ျပဳလုပ္ေနရင္းမွ မမေမာ္သည္ တစ္ခုခုကို သတိရဟန္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ျပန္ထုိင္ရင္း ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ကို
လွမ္းၾကည့္သည္။ ရုတ္တရက္ အမူအယာေျပာင္းသြားေသာ မမေမာ္ေၾကာင့္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ အသက္ကိုမွန္မွန္
ျပန္ရွဴေနရာမွ သူမကို စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။
"ေမာင္ႏိုင္ .. မင္း ဖုန္းကို ပိတ္ထားပါတယ္ ေနာ္ ..."
"ပိတ္ထားပါတယ္ မမေမာ္ .. မမေမာ္ပဲ ေလွကားတက္လာရင္း ဖုန္းပိတ္လိုက္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္လို႔
အေပၚေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ပိတ္ထားလိုက္တယ္.."
"ေအး .. ေကာင္းတယ္ .. ဒါဆိုလဲ တို႔ေတြ အထဲသြားရေအာင္ကြာ .. မင္းဟာႀကီး စုပ္ၿပီး မမေမာ္
အေရေတြစိုေနၿပီကြ .."
"တကယ္လား .. မမေမာ္ .. ျပစမ္းပါဦး .. ဟီး .."
"ဘာ .. ျပစမ္းပါဦးလဲ .. အထဲသြားရေအာင္ ဆိုမွ .. ဟြန္း .."
မမေမာ္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ရံုမက လက္ထဲမလႊတ္ရေသးသည့္ လည္တန္ရွည္ေကာင္ကို ဆတ္ခနဲ
တင္းတင္းတစ္ခ်က္ညွစ္သည္။ ညွစ္ၿပီးၿပီးျခင္း ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚတြင္ ထုိင္ေနရာမွ ထသည္။ ခ်က္ခ်င္း
အိပ္ခန္းဘက္သို႔ တန္းမသြားေသးပဲ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ဘက္ ေက်ာေပးကာ သူ႔အႀကိဳက္ တင္ႀကီးေတြကို တြန္႔ကာ
လႈပ္ျပလိုက္သည္။ ဒါမ်ဳိး ႀကိဳက္ရွာလြန္းသည့္ လည္တန္ရွည္ေကာင္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ပုတ္သင္ညိဳလို
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။ ရယ္ဒီပဲဆိုသည့္ သေဘာ ... ။ လည္တန္ရွည္ေကာင္က ဒီလိုဆိုေတာ့
သူ႔သခင္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆိုဖာေပၚတြင္ ေျခကားယား လက္ကားယားႏွင့္ ထိုင္ေနရာမွ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္
ကုန္းရုန္းထျဖစ္သည္။
"ဟင္ .. သူတို႔က အထဲ ၀င္သြားၾကေတာ့မွာလား .."
တစ္ေလာကလံုးႏွင့္ အခ်ိန္ပိုင္းမွ် ကင္းကြာေနသည့္ ႏြယ္နီ .. ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ႏွင့္ မမေမာ္ ေပ်ာက္သြားမွ သူမ
ေရာက္ေနသည့္ ေနရာကို သတိျပဳမိသည္။ ရင္ခုန္လိုက္ .. ရင္ဖိုလိုက္ .. ရင္ထိတ္လိုက္ႏွင့္ သူမတကိုယ္လံုး
ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားေနရာမွ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ရိႈက္ကာခ်သည္။ အထဲထိ
ဆက္လိုက္၀င္သြားၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ကိုေတာ့ သူမ ဘယ္လိုမွ မ၀့ံရဲသျဖင့္ ေအာက္ကိုသာ မေက်လည္ေသာ
ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ သူမ ေလွကားေအာက္ေျခထစ္နားသို႔ ေရာက္ခါနီး အခိုက္တြင္ ...
ယုယုေမာ္၏ ၿခံထဲတြင္ ရပ္ထားသည့္ ႏုိင္မ်ဳိးေအာင္၏ ကားကို ေတြ႔ေတာ့မွ ကိုဗညား သက္ျပင္းခ်ရသည္။ MRTV4
တြင္ သီခ်င္းႀကိဳလႊင့္ဖို႔ ကိစၥအတြက္ တစ္ဖက္မွ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္သျဖင့္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရေအာင္
လိုက္ရွာေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ ဖုန္းက ေခၚလို႔မရ။ သူ႔စတူဒီယိုကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေဆြဦးႏွင့္ေတြ႔သည္။
မမေမာ္တို႔အိမ္တြင္ အကတုိက္တာကို လိုက္သြားသည္ဆိုလို႔ သူ ဒီကိုေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္လာခဲ့သည္။
ရက္ခ်ိန္းအတြက္ သူဆံုးျဖတ္လိုက္လဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ႏွင့္က အစစအရာရာတုိင္ပင္ေနၾကမို႔
ဟိုေကာင္မသိပဲ မလုပ္ခ်င္ ..
သူ႔ကားကို ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္၏ ပရာဒိုနားမွာပင္ ျဖစ္သလို ရပ္လိုက္ၿပီး စက္ေတာင္မသတ္ပဲ ဆင္းလိုက္သည္။ ဒီေန႔
သူလဲ အလုပ္ေတြမ်ားေနသျဖင့္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ေတြ႔၊ ျမန္ျမန္ေျပာၿပီး၊ MRTV4 ကို ျမန္ျမန္ ဖုန္းဆက္မွ
ျဖစ္မည္ ...။ အကတိုက္သည့္ ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေအာက္ထပ္သင္တန္းခန္းမ ထဲတြင္ ဘယ္သူမွ မေတြ႔။
ခန္းမတံခါးက ဖြင့္ထားေပမယ့္ လူသူ မရွိရာ ကိုဗညားစိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းသလိုေတာ့ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္
ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေနျဖစ္ပဲ အေပၚထပ္တက္သည့္ ေလွကားဆီသို႔ တန္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
စိတ္ေလာေနသည္မို႔ ေလွကားရင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ အေပၚကို ခပ္ျမန္ျမန္တက္မည္ အျပဳ ..
"အို .."
"ဟာ .."
ကိုဗညားေရာ၊ ႏြယ္နီပါ ကိုယ္ရွိန္ကို ထိန္းလိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ကိုယ္ဟန္ထိန္းလိုက္မွ
ပိုဆိုးသြားသည္က ႏြယ္နီ။ ကိုဗညားႏွင့္ လူခ်င္းမတိုက္မိေအာင္ ကိုယ္ကိုေနာက္သို႔ ျပန္ယို႔လိုက္သည္တြင္
ေျခညွပ္ဖိနပ္ အပါးေလး စီးထားသည့္ညာဖေနာင့္က ေလွ်ာခနဲျဖစ္ကာ ေရွ႕သို႔ ျပန္ငိုက္က်သည္။
"ႏြယ္နီ .. သတိထား ...ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ "
စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ လွမ္းဖမ္းလိုက္သည့္ ကိုဗညား မရည္ရြယ္ပဲႏွင့္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသူ ႏြယ္နီ ညာဘက္
ႏို႔လံုးလံုးေလးကို ဆုပ္ကိုင္မိသြားသည္။ ကိုဗညားေနရာတြင္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္သာဆိုလွ်င္ေတာ့ ရင္ခြင္ထဲ
ၿပိဳက်လာသည့္ ႏြယ္နီကို ျပန္၍ ဖယ္ထုတ္ပစ္ခ်င္ ပစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ကိုဗညားကေတာ့ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္လို မဟုတ္။
မိန္းမကိစၥႏွင့္ဆိုလွ်င္ လက္ေႏွးေနတတ္သူ မဟုတ္။ ကန္ဒီရိန္းဂ်ားေလးေတြကိုေတာင္
သၾကားလံုးလိုသေဘာထားၿပီး စုပ္ခ်င္၊ ရက္ခ်င္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဒီထဲမွာမွ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းကတည္းက
သေဘာက်သလို ျဖစ္ေနေသာ၊ ႀကံဳလွ်င္ႀကံဳသလို စစေနတတ္ေသာ ႏြယ္နီဆိုသည့္ အလန္းစားေလးက
အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ႏႈတ္ကသာ "ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ" ဟု ေမးလိုက္ေပမယ့္
လက္ကေတာ့ ကိုင္မိထားသည့္ မို႔မို႔အိအိေလးကို မသိမသာ ညွစ္လိုက္သည္။
"အို .. ဦး .. ဗညား .."
ႏြယ္နီ မ်က္ႏွာေလး နီျမန္းျမန္းျဖစ္ရံုမက ခပ္မဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္သြားရွာသည္။ sensitive ျဖစ္ပါသည္ဆိုေသာ
ႏို႔အံုသားေလးကိုမွ မိမိရရ အညွစ္ခံလိုက္ရမႈသည္ သူမရင္ထဲကို အခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္လံုး ေဖာက္ခြဲခံရသည့္ႏွယ္
အင္အားျပင္းထန္စြာ တုန္ခါေစသည္။ ႏို႔သီးေလးေတြက ခ်က္ခ်င္း စူၾကြတက္ကာ ဘရာစီယာ၏
အတြင္းသားဘက္ကို သြား၍ထိုးေထာက္သည္။ ႏြယ္နီ တကိုယ္လံုး ရွိန္းဖိန္းဖိန္းျဖစ္ရျပန္သည္။ မျဖစ္ေတာ့ ..
ဒီအတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္။ တကိုယ္လံုးရွိ အားအင္ေတြ သူမကိုယ္ထဲမွ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားခင္ ဦးဗညားရင္ခြင္ထဲမွ
ရုန္းထြက္လိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကိုဗညားက ႏြယ္နီကို ဆက္ၿပီးေပြ႔မထားေတာ့ပါ။ အလိုက္သင့္
လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူသိခ်င္တာကို အရင္ေမးလိုက္သည္။
"ႏြယ္နီ .. နင္ အေပၚက ဆင္းလာတာလား .. ေမာင္ႏိုင္ ကို ေတြ႔မိလား ..."
"ဟို ... ဟို .."
"ဘာလဲ ဟ .. နင္ကလဲ မ်က္ကလဲဆံျပာနဲ႔ .. ေတြ႔ရင္ ေတြ႔တယ္ေပါ့ .. မေတြ႔ရင္ မေတြ႔ဘူးေပါ့ .. ငါ အေရးႀကီး
ကိစၥရွိလို႔ သူနဲ႔ေျပာဖို႔ လိုလို႔ဟ .."
"ဆရာႏိုင္ .. မမေမာ္နဲ႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္ .."
ႏႈတ္ဖ်ားမွ လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မိၿပီးမွ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာျဖစ္သြားမွန္း ႏြယ္နီလင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွာလို႔မရ။
မမွန္ကန္သည့္ ကိစၥတစ္ခုကို မွန္ကန္ေအာင္ ေျပာလိုက္ရသည္မို႔ ရင့္က်က္မႈမရွိေသးသည့္ သူမ မ်က္၀န္းေတြက
တည္ၿငိမ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ ဒီအခ်က္ကို ႏြယ္နီ႔မ်က္ႏွာအား ရတနာ၀င္းထိန္စာအုပ္ႏွယ္ စိတ္၀င္တစား
ဖတ္ရႈေနသည့္ ကိုဗညားက ေကာင္းေကာင္း ရိပ္မိသည္။
ကိုဗညားဆိုတာက အခ်ဥ္မဟုတ္ .. အခ်ဳိ ။ ပါးေနသည္မွ လွစ္ခနဲေအာင္ေနသည့္ ေၾကာင္ပါးႀကီးမ်ဳိး။ ႏြယ္နီလင္း၏
မ်က္လံုးေတြ မူမမွန္ပဲ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ပါးျပင္ေလးေတြက ေသြးေရာင္လႊမ္းကာ ရဲေနၿပီး
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက တရြရြျဖစ္ေနသည္ကိုလဲ ေတြ႔သည္။ ႏြယ္နီလင္း အေပၚထပ္မွာ တစ္ခုခုႏွင့္ ႀကံဳလာၿပီဆိုတာကို
စံုေထာက္ဦးစံရွား၏ ေတြးနည္းႏွင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေသခ်ာသာ မသိေသးေပမယ့္ သူမ
ပံုစံက အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနမွန္း သိသာသည္။ ရိုးရိုးသာမန္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ မတူပဲ ရမၼက္စိတ္
ႏိုးၾကြေနသည့္သူႏွင့္ တူေနသည္ဆိုတာ အေတြ႔အႀကံဳမနည္းသည့္ ကိုဗညား အကဲခတ္မိသည္။ ဒီအေျခအေနကို
အသံုးခ်လိုက္လွ်င္ သူအက်ဳိးရွိႏိုင္မွာကိုလဲ တြက္မိသည္။
MRTV4 ကိစၥက အေစာတုန္းကတည္းက သူဆံုးျဖတ္လိုက္လဲ ျပသနာမျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ကို ေတြ႔ဖိ႔ုကို
စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ စိတ္၀င္စားစရာက သူ႔မ်က္စိႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္ေနသည့္ေနရာမွ လက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ခဲ့မိသည့္
လံုးလံုးၾကြၾကြေလး။ X-ray လိုမ်ဳိး အစြမ္းထက္သည့္ အၾကည့္ေတြႏွင့္ မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္မိသည္။
မုိ႔၀န္းေနသည့္ ရင္သားေတြက ႏြယ္နီ အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း တီရွပ္ပါးပါးေလးေအာက္မွ ရုန္းကန္ထၾကြေနသည္။
လူခ်င္းကလဲ အနီးကပ္၊ ၀တ္ထားသည့္ တီရွပ္ကလဲ အျဖဴေရာင္ဆိုေတာ့ နီရဲရဲ ဘရာေလး လံုးၾကြေနပံုကို
အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ဦးဗညား လည္ဇလုတ္ႀကီးက ဂလုခနဲ လႈပ္သြားသည္။
"အို .."
ဦးဗညား၏ အၾကည့္ေတြက ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသည္ဆိုတာကို သတိထားမိသည့္ ႏြယ္နီလင္း ..
သူမလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တီရွပ္ေရွ႕ပိုင္းကို ယွက္၍ ကာလိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အမွတ္တမဲ့ လက္ပိုက္လိုက္သည့္
သူမလက္ႏွစ္ဖက္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏို႔ေလးေတြကို ကိုယ္ျပန္ဖိသလို ျဖစ္သည္။ စူၾကြေနသည့္ ႏို႔သီးေလးေတြႏွင့္
ဘရာအတြင္းဖက္ကို ထပ္ၿပီးပြတ္မိေအာင္ ျပဳလုပ္သလို ျဖစ္သြားရာ ႏြယ္နီလင္းတစ္ေယာက္ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖန္းခနဲ
ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။ ဒူးေတာင္မွ မခုိင္ခ်င္ပဲ ယိုင္သလိုလို ျဖစ္သြားရာ ယိမ္းယိုင္သြားသည့္ သူမကိုယ္ကို
မနည္းျပန္ထိန္းရသည္။
အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ကိုဗညား ဒီေလာက္ဆိုမွေတာ့ ခ်က္ဆို နားခြက္ကမီးေတာက္ၿပီ။
နားခြက္တြင္မက ႏွာေခါင္းအထိပါ တက္ေတာက္ေနသည့္ မီးကို ၿငိမ္းဖို႔လဲ အလွ်င္အျမန္ ႀကံရသည္။
"ေအးဟာ .. နင္တို႔ေတြ MRTV4 မွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ကိစၥကို ေျပာမလို႔.. သိပ္ေတာ့ အေရးမႀကီးပါဘူး ...
သူနဲ႔မေတြ႔ရလဲ ျဖစ္တယ္ ... နင့္ပဲ ေျပာထားလိုက္မယ္ .. မနက္ျဖန္ နင္တို႔ဆရာနဲ႔ နင္တို႔ေတြ ေတြ႔ဦးမွာ မွတ္လား ..
ေတြ႔ရင္သာ တဆင့္ေျပာျပလိုက္ .. ကဲလာ .. နင္လဲ အိမ္ျပန္မွာ မွတ္လား .. ငါ လိုက္ပို႔ရင္း လမ္းမွာ ေျပာျပမယ္ ..."
"ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ..."
စကားေရာေဖာေရာ ေျပာရင္း .. ညာတာပါေတးႏွင့္ ႏြယ္နီလင္း၏ လက္တစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲကာ
သူကားရပ္ထားရာသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ မကပ္မိေသးသူ ႏြယ္နီလင္း .. စိတ္ညိဳ ႔ခံထားရသည့္ႏွယ္
ဦးဗညား ဆြဲေခၚသည့္ေနာက္ ပါလာခဲ့သည္။ ဦးဗညားက ေရွ႕ခန္႔တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္သည္တြင္ အေထြအထူး
မစဥ္းစားမိပဲ ကားေပၚကို အလိုအေလ်ာက္တက္လိုက္သည္။ ႏြယ္နီ သူ႔ကားေပၚေရာက္သည္ဆိုလွ်င္ပဲ ကိုဗညားလဲ
ေမာင္းသူဘက္မွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တက္လိုက္ၿပီး ယုယုေမာ္၏ ၿခံထဲမွ ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။
အႀကံအစဥ္ ရွိသူမို႔ ကိုဗညားက ကားကို လမ္းမေပၚ ျပန္ထြက္သည့္ဘက္ကို မေမာင္း။ ယုယုေမာ္တို႔၏
လမ္းထဲကေန ေနာက္ဘက္သို႔ ဆက္၀င္သြားသည္။ ဒီလမ္းက တစ္ဖက္ အပိတ္ျဖစ္၍ ေနာက္ဘက္က်ေလေလ
အသြားအလာ နည္းေလျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ လမ္းအဆံုးရွိ ၿခံက ေရာင္းမည္ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ထားေလရာ
ထိုဘက္ပိုင္းသို႔ ကိစၥမရွိလွ်င္ လာသည့္သူ မရွိ။ လူသြားလူလာေရာ၊ ကားသြားကားလာပါ ျပတ္လွသည္။
ကိုဗညားက ဒါကို သိေနသျဖင့္ ထိုေနရာကို အသံုးခ်ဖို႔ ျပင္သည္။ ကားကို တမင္တကာပင္ လူမရွိသည့္
ၿခံတည့္တည့္သို႔ ေခါင္းထိုးကာ ရပ္ထားလိုက္သည္။
"ဦး ဗညား .. ဒီမွာ .. ကား ဘာျဖစ္လို႔ ရပ္ .."
"ႏြယ္နီ နဲ႔ .. ေအးေဆး စကားေျပာခ်င္လို႔ ..."
"ဘာ ေျပာခ်င္လို႔လဲ ..."
"ရင္ခုန္စရာေကာင္းမယ့္ အေၾကာင္းေလးေတြေပါ့ကြာ ..."
ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္သည့္ ဦးဗညားစကားေၾကာင့္ ႏြယ္နီလင္း မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသား ျဖစ္သြားရံုမက၊
ပါးစပ္ေလးပဲ အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ ပံုမွန္ဆို ခရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ေျပာတတ္ေသာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ
အခုအခ်ိန္မွာ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ႏြယ္နီလင္းသာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေပမယ့္ ကိုဗညားကေတာ့ သိသည္။
မ်က္လံုးေလးေတြ ၀ိုင္းစက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးဟသြားသည့္ ေကာင္မေလးဆီသို႔ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ
တိုးကပ္လိုက္သည္။ ရင္ထဲ ဖုိခနဲျဖစ္ကာ ဦးဗညား၏ အႀကံကို ႏြယ္နီလင္း ရိပ္မိလိုက္သည့္အခိုက္မွာပင္
သူမႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ဖိကပ္ စုပ္နမ္းခ်င္း ခံလိုက္ရသည္။
"ဦး .. မ .. "
"အီး ..."
"မလုပ္နဲ႔"ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရမႈက ႏြယ္နီလင္း၏ အဓိက
ကာမခလုတ္ကို အဖြင့္ခံလိုက္ရတာႏွင့္ တူသည္။ စိုးရြံ႕မႈ၊ ရွက္ေၾကာက္မႈ၊ ထိတ္လန္႔မႈ၊ အံ့ၾသမႈတို႔သည္
ထုထည္အစိုင္အခဲအျဖစ္ မႀကီးထြားခင္မွာပင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရသည္။ အဖိုဓါတ္ကို လိုခ်င္မက္ေမာသည့္ စိတ္က
ႀကီးစိုးကာ ေနရာယူသြားၿပီး သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ကိုဗညား၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို လွမ္းဖက္မိသည္။
ကိုဗညားဖို႔ေတာ့ ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ ေရွ ႔ဆက္ လႈပ္ရွားဖို႔ မခက္ေတာ့ဆိုတာ နားလည္လိုက္သည္။ စိတ္ႏွင့္
က်ိတ္ပစ္မွားခဲ့ရေသာ ႏြယ္နီ၏ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ကိုယ္လံုးေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႔ဖက္ၿပီး ၊ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို
မလြတ္တမ္းပင္ ဖိကာနမ္းစုပ္သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို သူမကိုယ္ေလးသည္ ကိုဗညားရွိရာဘက္သို႔ပါသြားသည္ မသိ။ ႏြယ္နီ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားမိသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမ၏ ေဘာင္းဘီစကတ္ေလးေရာ၊ အတြင္းခံပင္တီေလးပါ
ကားကူရွင္ေအာက္သို႔ က်သြားၿပီျဖစ္သည္။ ဒါေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ အကာအကြယ္မဲ့သြားသည့္
သူမ၏ ေအာက္ပိုင္းကို ဦးဗညားက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေပြ႔မထားေသးသည္။ ေပြ႔မယံုပဲလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ေသး။
လႏွင့္ခ်ီကာ ဆာတာတာျဖစ္ခဲ့ရသည့္ သူမ၏ ေပါင္ၾကားမွ ဂိတ္တံခါးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ဦးဗညား၏ ဖြားဖက္ေတာ္က
ထိုးေဖာက္၀င္လာေနသည္။
ႏြယ္နီလင္း အသိထဲတြင္ ေန႔ဘက္ႀကီး ျဖစ္သည့္တိုင္ ၾကယ္ေတြ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ႏွင့္ လင္းေနၾကသည္။ သူမႏွင့္
အနီးကပ္ဆံုး ျဖစ္မည့္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ကို ခုန္၍ ဖမ္းလိုက္သည္။ မမိ။ ေနာက္ထပ္ ခုန္၍ ခုန္၍ဖမ္းသည္။ မမိေသး။
ထပ္ကာထပ္ကာ ခုန္ရလြန္းသျဖင့္ ႏြယ္နီလင္း ကိုယ္တြင္ ေခြ်းေစးေလးမ်ား ျပန္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္အျဖစ္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းဖိကိုက္ကာ ထားရင္း အားရပါးရ ခုန္ရင္း
ၾကယ္ပြင့္ႀကီးတစ္ခုကို လွမ္းဖမ္းလိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ ၾကယ္ပြင့္ႀကီးအစား ဦးဗညား၏ ပုခံုးျပင္ႀကီးကို
မိမိရဖမ္းမိသည္။ ဖိကိုက္ထားသည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းက လြတ္ထြက္သြားၿပီး သူမ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္
ေအာ္မိသည္။
"အီး ... ထြက္ .. ထြက္ကုန္ၿပီ ..."
ညေနခင္း၏ ေလျပည္ထဲတြင္ သဇင္ပန္းရနံ႔ေတြ ခ်ဳိျမထံုရီစြာႏွင့္ လူးလြန္႔လမ္းသလားေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္
ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္အတြက္ေတာ့ သဇင္ရနံ႔ထက္ ပို၍ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ သြန္းနဒီ၏ ဆံႏြယ္မ်ားထံမွ
ျပန္႔လြင့္လာသည့္ သင္းရနံ႔ကို ပို၍ သေဘာက်ႏွစ္သက္ေနေလသည္။ သြန္းနဒီႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ
သဇင္ၿခံထဲတြင္ အတူေလွ်ာက္ေနရင္း သူမကို ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္ေနမိသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ခ်စ္သူကို ၾကည့္ျခင္း၌ မ်က္စိသည္ ေရာင့္ရဲျခင္း မရွိဆိုေသာ စကားသည္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္အတြက္ အတိအက်ကို
မွန္ကန္ပါသည္။
သြန္းနဒီ၏ ႏုနယ္လွပသည့္ မ်က္ႏွာေလးေရာ၊ စိုျပည္ေက်ာ့ရွင္းေသာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ေလးေရာ၊
မိန္းမပီသလွသည့္ ရိႈက္ဖိုႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ေရာ .. အားလံုး အားလံုးကို ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္
ႏွစ္သက္တြယ္တာေနမိသည္။ ခ်စ္ရသူ အလွပေဂးေလးကို ရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ ေထြးေပြ႔ထားခ်င္သည္။
ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို အားရပါးရ ဖိကာ နမ္းရိႈက္ခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ ..ေတြးမိသည့္ အေတြး၏ အရွိန္ႏွင့္
ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ ရင္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း ခုန္လာရသည္။
"သြန္း ..."
တူယွဥ္တြဲကာ ေလွ်ာက္လာရင္းမွ သဇင္ၿခံ၏ အလယ္ေလာက္အေရာက္တြင္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ သြန္းနဒီဘက္သို႔
လွည့္ကာေခၚလုိက္သည္။ ႏွလံုးသားထဲမွ လာေသာ အသံမို႔ သူ႔အသံ၌ ဆြဲေဆာင္အားတစ္မ်ဳိးက အလိုလို
ကပ္၍ပါလာသည္။ သြန္းနဒီ၏ ကိုယ္ကေလး မသိမသာ လႈပ္ခတ္သြားၿပီး ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ဘက္သို႔ တေစာင္းေလး
လွည့္ၾကည့္သည္။
"ဒီေနရာေလးကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး .."
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. အစ္ကိုႏိုင္ ..."
ႏွစ္ေယာက္ထဲ သီးသန္႔ေတြ႔လွ်င္ ေခၚေနၾကျဖစ္သည့္အတိုင္း သြန္းနဒီက "အစ္ကိုႏိုင္" ဟု ေခၚရင္း မ်က္စေလး
ခ်ီကာ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ တင္ပါးထိေအာင္ ေရာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံႏြယ္ေတြသည္ ေလအတိုက္တြင္
အဖ်ားသတ္အနားပိုင္းက လူးလြန္႔၍ လႈပ္ခါသည္။ ကိုယ္တိုင္းအတိျဖစ္ေသာ ဒူးေခါင္းဖံုးယံု ဆြဲသားဂါ၀န္
အ၀ါေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ သြန္းနဒီ ရပ္တည္ေနပံုက အသက္၀င္လာေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္ လွပလြန္းလွသည္။
"ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးက ကိုယ့္ကို အခ်စ္ေရေတြ ေလာင္းလိုက္လို႔ေလ ..."
"ဟြန္႔ .. ရိုးရိုးေရပါေနာ္ .. အစ္ကိုႏိုင္ကလဲ .. ကိုယ္လိုရာကိုယ္ဆြဲေတြးၿပီး အခ်စ္ေရလို႔ ထင္မေနနဲ႔ ..
သီခ်င္းေရးဆရာ စတူဒီယို ပိုင္ရွင္ႀကီးကလဲ .."
"ဒါဆိုလဲ သြန္းရယ္ .. ကိုယ့္ကို အခ်စ္ေရ ဘယ္ေတာ့ေလာင္းမွာလဲ ေျပာ..."
"သႀကၤန္မွ မက်ေသးတာ .. ခစ္ .. ခစ္ ..."
"သြန္းေနာ္ .. မစနဲ႔ .. ကိုယ္က အေကာင္းေျပာေနတာ .. ဒီလိုမွန္းသိလွ်င္ ဟိုတစ္ေန႔တုန္းက ေရွ႕ခန္းကို
ျပန္ကူးမသြားပဲ တခါထဲ အေျဖရေအာင္ ေတာင္းလိုက္ရမွာ ..."
သဇင္ၿခံထဲမွာ ျဖစ္သည့္တိုင္ သြန္းနဒီ၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္သည္ ႏွင္းဆီပြင့္ႏွင့္ မျခား ရဲတြတ္သြားသည္။ ၿပံဳးလဲ့လဲ့ႏွင့္
ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ကို စေနေသာ သူမ မ်က္၀န္းေတြသည္ ေမွ်ာ္စင္ကြ်န္းရိႈးပြဲညက အျဖစ္ကို ျပန္သတိရကာ
၀ိုင္းစက္သြားရွာသည္ .. ။ ညစဥ္ အိပ္မက္ထဲအထိ စြဲလန္းခံရေသာ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္သတိရတိုင္း သူမ
ရင္ေတြ တအားခုန္ရသည္မွာ အခုထက္ထိပင္။
"အစ္ကိုႏိုင္ .. လူဆိုးႀကီး .. ေတာ္ၿပီ .. သြန္းက အစ္ကိုႏိုင္ကို တည္တည္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ လူႀကီးဆိုၿပီး
အမွတ္ေတြေပးေနတာ .. သူက ဒါကိုပဲ စိတ္ထဲတသသ ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့ .. "
"ေအာ္ .. သြန္းရယ္ ... ခက္ေတာ့တာပဲ ... ကိုယ္မွေမ့မရတာကို .. သြန္းေရာ ေမ့လို႔ရလို႔လား ..."
ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္၏ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ပစ္ခ်က္က သြန္းနဒီ၏ ရင္ခြင္ညွာတည့္တည့္ကို ထိမွန္သြားလို႔ ထင္သည္။
ေကာင္မေလး ရုတ္တရက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ေခါင္းကေလး ငံု႔က်သြားသည္။ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ မသိေအာင္
သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို သြန္းနဒီ ခိုး၍ ခ်ရသည္။
"သြန္း စဥ္းစားပါရေစဦး .. အစ္ကိုႏိုင္ ...
သြန္းက ေခတ္မီတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အခ်စ္ကိစၥမွာေတာ့ အေသအခ်ာ စဥ္းစားခ်င္တယ္ ..
သြန္း မခ်စ္တဲ့သူကို ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာခ်င္သလို .. သြန္း ခ်စ္တဲ့သူကိုလဲ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ အဆံုးရႈံး မခံႏိုင္ဘူး ..
သြန္း ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ပဲ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး လက္တြဲခ်င္တယ္ .. အဲဒါ သြန္း ခံစားခ်က္ အမွန္ပဲ ..."
"ေက်းဇူးပဲ သြန္း .. သြန္း အဲဒီလို အေလးအနက္ထားၿပီး စဥ္းစားေပးတာကို.. စိတ္ခ်ပါ သြန္း .. သြန္း အေျဖေပးမယ့္
အခ်ိန္ကို ကိုယ္စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ေနပါ့မယ္ .."
"ေက်းဇူးပဲ အစ္ကိုႏိုင္ .. သြန္းကို နားလည္ေပးလို႔..."
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား ေျပာစရာ မရွိေတာ့သည့္ႏွယ္ စကားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္
သူ႔လက္မွ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ သြန္းနဒီတို႔အိမ္ သူေရာက္ေနတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီမို႔
ျပန္ဖို႔သင့္ၿပီဆိုၿပီး စဥ္းစားလိုက္သည္။ ခ်စ္သူ႔အနားမွာ ထာ၀စဥ္ေနခ်င္ေပမယ့္ သူ႔မွာ တျခားသြားစရာက
ရွိေသးသည္။
ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား စီစဥ္ေနသည့္ ကန္ဒီရိန္းဂ်ားေလးေတြ၏ သီခ်င္းေခြထြက္ဖို႔ ကိစၥက
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သီခ်င္းေတြ အကုန္ သြင္းၿပီးသြားသလို၊ သီခ်င္းအပုဒ္တိုင္းအတြက္
အကလည္း အကုန္တိုက္ၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ MRTV 4 တြင္ေတာင္မွ ကိုဗညား စီစဥ္ေပးသည့္အတိုင္း
လက္ေရြးစင္ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ကို သြားေရာက္ ရိုက္ကူးရင္း လႊင့္ထုတ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္
တြက္ဆထားသည့္အတိုင္း ထိုသီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္၏ အားက မေသးလွရာ ကန္ဒီရိန္းဂ်ားဆိုသည့္ အဖြဲ႔နာမည္သည္
(ေမွ်ာ္စင္ကြ်န္း ရိႈးပြဲက ေအာင္ျမင္မႈပါထည့္ေပါင္းလွ်င္) ေခြမထြက္ခင္ကတည္းက ပရိတ္သတ္ရင္ထဲ
ေရာက္ရွိေနၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရသည္။ သီခ်င္းေခြျမန္ျမန္ ထြက္ဖို႔သာ လိုေတာ့သည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကိုဂြႏွင့္ MTV ရိုက္ကူးဖို႔ ကိစၥကို ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ခပ္သြက္သြက္ စီစဥ္ခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရွိ ရႈခင္းေကာင္းသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ တစ္ေနကုန္၊ တစ္ေနခမ္း သူတို႔ေတြ ပင္ပန္းခံၿပီး ရိုက္ကူးခဲ့ၾကသည္။
စိတ္ႀကိဳက္ ရိုက္ကူးၿပီးေနာက္ ရႈခင္းအေျပာင္းအလဲလည္း ျဖစ္ေအာင္၊ သူတို႔ေရြးထားသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ႏွင့္လည္း
လိုက္ဖက္ေအာင္ ေခ်ာင္းသာဘက္တြင္ သြားရိုက္လွ်င္ေကာင္းမည္ဟု ကိုဂြက အႀကံျပဳသည္တြင္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္
သြန္းနဒီတို႔ အိမ္လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားတာ ျဖစ္သည္။ အမွန္က ဖုန္းဆက္ေျပာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ္လည္း
သူကိုယ္တိုင္က အျပင္မွာ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ၾကသည့္တိုင္ ေအးေအးေဆးေဆး
စကားမေျပာျဖစ္ေသးသည့္ သြန္းနဒီႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါသည္။ အခုေတာ့ သူေျပာခ်င္တာကို
ေျပာၿပီးခဲ့သလို၊ ၾကားခ်င္သည့္ စကားလဲ သြန္းနဒီဆီက ၾကားရခဲ့ၿပီ။
"ဒါဆို ကိုယ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ သြန္း .. ဒီကေန အျပန္မွာ ဇူးဇူးဆီ တစ္ခ်က္ ၀င္ၾကည့္ဖို႔ စဥ္းစားထားလို႔..."
"ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. အစ္ကိုႏိုင္ .. ဇူးဇူးကိုလဲ ေျပာလိုက္ပါ .. သြန္းက ေမးပါတယ္လို႔ .. အမွန္ဆို လိုက္ခဲ့ဖို႔ေတာင္
ေကာင္းတာ .. သူက သြန္းအေပၚ တစ္မ်ဳိးပဲမို႔လို႔ေလ ..."
MTV ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ပတ္ၿပီး အသည္းအသန္ အပင္ပန္းခံၿပီး ရိုက္ကူးခဲ့သည့္ အရွိန္ႏွင့္ သူတို႔အဖြဲ႔ေတြ
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္းသြားခဲ့သည္။ ဇူးဇူးကေတာ့ ၿပိဳင္းသည့္အဆင့္ပင္ မဟုတ္ပဲ၊ ဖ်ားသည့္အထိပါ
ျဖစ္သြားလို႔ သူတို႔အဖြဲ႔ MTV ရိုက္ကူးမႈကို နားထားခဲ့တာ ႏွစ္ရက္ေတာင္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႔၏ ဦးစီးဦးေဆာင္လို
ျဖစ္ေနသည့္ ႏိုင္မ်ဳိးေအာင္ ဇူးဇူးကို လ်စ္လ်ဴရႈဳၿပီး မထားႏိုင္။ သူ ေနမေကာင္းတုန္းက တကူးတက
သတင္းလာေမးခဲ့သူမို႔ သြန္းနဒီတို႔ အိမ္က အျပန္တြင္ လွည့္၀င္သြားဖို႔ ႀကံထားသည္။ အေျခအေနကို ၀င္ၾကည့္ၿပီး
ေခ်ာင္းသာ သြားဖို႔ကိစၥပါ ဇူးဇူး မိဘေတြကို ၀င္ေျပာရမွာ ျဖစ္သည္။
"သူ႕ကို နားလည္ေပးလိုက္ပါ သြန္းရယ္ .. ကိုယ္က သြန္းကို ပင္တိုင္အဆိုရွင္လို ထားထားတာကို သူက
နဲနဲဘ၀င္မက်တဲ့ သေဘာေပါ .. ဇူးဇူး စိတ္ရင္းက ေကာင္းပါတယ္ ..."
"သြန္း နားလည္ပါတယ္ .. အစ္ကိုႏိုင္ .. ဇူးဇူးအေပၚလဲ ဘယ္လိုမွ မျမင္ဘူး ... သြန္းဘက္ကလဲ ဘယ္လို
အခြင့္အေရးမွ မယူခ်င္ပါဘူး .. သြန္းစိတ္ထဲမွာ အားလံုးကို လက္တြဲေဖာ္ ညီအမေတြလို႔ပဲ သေဘာထားတယ္ ..
သြန္းက စိတ္မညစ္ခ်င္ဘူး .. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနခ်င္တာ .. သူတို႔ေတြ သြန္းအေပၚမွာ တစ္မ်ဳိးျမင္မွာစိုးလို႔
သြန္းဘယ္လိုေနတယ္ဆိုတာ အစ္ကိုႏိုင္ အသိဆံုးပဲ မွတ္လား .."
"ကိုယ္ သိပါတယ္ .. အားလံုးထဲမွာ သြန္းက အလိမၼာဆံုးေလးပါ .. အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္က ခ်စ္ေနရတာ .."
"အို .."
"သြားမယ္ေနာ္ .. သြန္း .. ေနာက္က်မွ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ .."
ေျပာခ်င္ရာကို ေျပာၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည့္ အစ္ကိုႏိုင္ကို သြန္း မ်က္စိတစ္ဆံုး
လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿခံထဲမွ အစ္ကိုႏိုင္ ပရာဒိုကားႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္တြင္ သူမ၏ ရင္မွာ တစ္စံုတစ္ရာ
လစ္ဟာသြားသလို ခံစားရသည္။ ႏွလံုးသားသည္ အစ္ကုိႏိုင္ ရွိေနတုန္းက ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္ လိႈက္ခုန္ေနသေလာက္၊
အစ္ကိုႏိုင္ မရွိေတာ့သည္တြင္ လြမ္းဆြတ္မႈႏွင့္ တုန္ခါေနသည္။ သူမ သိပါသည္။ အစ္ကိုႏိုင္အား အေျဖေပးမႈကို
အခ်ိန္ၾကာၾကာႀကီး ဆြဲထားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ မမၿဖိဳးက အေစာႀကီး အေျဖျပန္မေပးနဲ႔၊ အေခြထြက္မွ ျဖစ္ျဖစ္
အေျဖေပး .. အမွတ္တရျဖစ္ေနဖို႔ လိုတယ္ဟု မွာထားသည့္တိုင္ သြန္းနဒီ ထိုအခ်ိန္ထိ မ်ဳိသိပ္ထားႏိုင္ပါ့မလား မသိ။
သြန္းနဒီ ပင့္သက္တစ္ခုကို ရိႈက္ကာခ်ရင္း သဇင္တိုင္ေတြ၏ ေအာက္ေျခတြင္ ေခြခ်ထားေသာ
ေရပိုက္ေခါင္းကေလးကို ဆြဲယူလိုက္ပါသည္။ ခနအၾကာတြင္မူ တိုးညွင္းညင္သာလွသည့္တိုင္ ခ်ဳိျမေနသည့္
မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ အခ်စ္သီခ်င္းသံက သဇင္ပန္းမ်ားႏွင့္အတူ ဖူးပြင့္လာေတာ့သည္။
