unloyal ╱ lee know

epilogue

Lee Minho
perspective

It's been 1 year since she died. Time flies so fast.

We're here at a cemetery, with Jisung. I visited my Gia's grave, ganoon din si Jisung. Hindi ko alam na si Aria, ang account na ginamit niya para siraan kami ni Gia, ay first love pala ni Jisung na namatay dahil sa car accident.

Parehong-pareho kami ng kapalaran. Our first love died because of the same accident. Sabi kasi nila, first love never dies, but for us, it turned out opposite.

Nagkapatawaran na kami. Wala naman kasing makukuha if you kept loathing on someone, because the only thing you will get is the feeling of negativity. That's the lesson I learned recently from Jisung.

"I miss those days, 'yong panahong buhay pa siya. She always made my day, kahit na nasa bad mood ako, gumaganda lang talaga ang mood ko kapag kasama ko siya," Jisung stated.

Tumango na lang ako habang nakikinig sa mga kwento niya.

Ako rin eh. I missed Gia, pero wala, eh. It was God's decision to take her life away. Wala akong magagawa kundi ang tanggapin kahit masakit.

"Ikaw, Minho. Miss mo na ba ate ko?" ngumisi siya kaya sinipa ko nang pabiro 'yung paa niya. May iba kasing ibig sabihin 'yung ngisi na 'yon.

"Oo, sobra."

"Weh? Nagtataksil ka na nga, eh." I glared at him. You're dead, Han Jisung.

I promised that I will be loyal to Gia kaya hindi ko magagawa ang ipagpalit siya sa iba. Siya pa rin talaga.

"Hindi kaya. Dati lang 'yon," pagdedeny ko pa.

"Kapag nahuli talaga kitang nagtaksil sa ate ko, patay ka sa'kin," tumawa siya nang pabiro sabay napatitig sa akin habang nakasalubong ang kilay at nakakunot ang noo.

"Ikaw naman, may atraso ka pa sa'kin squirrel ka."

"Ano naman?" pa-inosente niyang tanong. Yung utang niyang 1000 won hindi pa niya binabayaran, kailangan ko na rin dahil kulang pa 'yon sa mga gastusin ko sa bahay

"Yung 1000 won ko!"

"Wala akong pera," hinablot ko yung swag pants niya at dinukot ang bulsa niya. There, I snatched his wallet. Binuksan ko ang laman, ang daming pera. Sinungaling talaga 'tong Jisung na 'to.

"Liar!"

"Mama mo liar." tumawa lang siya. Tumawa na rin ako at kumuha ng 1000 won sa wallet niya.

"'Yan tapos na. Sa'yo na 'yang pangit mong wallet," panlalait ko pa. Lumungkot ang mukha niya.

"Hindi kaya pangit ang wallet ko. Palibhasa kasi may visuals ka lang kaya ka nanglalait, tss. " sabi niya na pinaglalaruan 'yung zipper ng wallet niya.

"Share mo lang?" tanong ko.

"Share ko lang. Ito talagang Lee don't know na 'to. Sumbong kita kay Ate, eh." ngumuso pa ang squirrel. Umiwas ako ng tingin. Ang cringe, puta.

Tumawa lang kaming dalawa. Napagdesisyon na naming umalis dahil madilim na ang panahon, baka mamaya umulan na. Alas-kwatro pa naman ng hapon.

We bid goodbyes to our first love before we leave. We hope they rest in piece.