Her şeyimi sana kaptırdım Aslan.
İlk öfkemi, ilk nefretimi, ilk gülüşümü ilk kahkahamı, ilk ağlayışımı ve ilk sevişimi.
En sonunda kendimide sana kaptırdım.
Sende doğdum ve seninle gözlerimi açtım.
Sende büyüdüm, sende sevildim.
Zamanı geriye sa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy verip yorum yapmayı unutmayın.
Bölüm | 1
Sonbahar yağmuru tüm kirleri örterek setrederken, arabanın camlarına çarparak ses tınısını kulaklarda yankılandırıyordu. Yapraklar tüm diyarı kaplamış rüzgar boylu boyunca savuruyordu. Kız kulesinin şehri İstanbul, fısıldıyordu insanlara güzelliğini.
Havadaki nem yoğunluğu kimisini boğarken, kimisine ferahlık sağlıyordu. İşte koca diyarların, küçücük bir yerinde boğazda düğümlenenden fazlası yaşanıyordu. Soğuktan yada nemden değil.
Kış kapıya dayanmıştı. Yada sonbahar direnişlerini yitirdi. Yerine devasa soğuk bir kış bırakıyordu. Zafer içleri soğutan kışındı. Yağmurun yeri, kar taneciklerine bırakıldı. Arabanın camına çarpan kar taneleri yavaşça şiddetini arttırdı. Umut tüm zihinlerde dolarak taştı. İşte yine bir kış günüydü. Başlangıca çanak tutan koca kış, görevini belkide öbür kışa devretmişti.
Direksiyonu sıkıca tutan eller, çıldırmış gibiydi. Yeşil gözler ferini yitirmiş bakışları tüm yolları tarıyor, hızı zihinleri dehşete düşünüyordu. Hayat ve zaman yarışı arasında, kıran kırana mücadelesi kalp çarpıntısını şiddetlendirdi.
Tek duyabildiği kalbinin kulaklarını sağır eden atışıydı.
"Bak, kar yağıyor."
Alt dudağını şiddetle ısırdı, şakaklarında belirginleşen damarlar manzarayı daha dehşet hale soktu.
"Karı çok seversin sen oğlum."
Nefesi genzinde patladı.
"Kar yağarken ölürsen, seni affetmem. Duydun mu beni?"
Direksiyona çaresizce vurdu ve bağırma tonunu arttırdı.
"Duydun mu? Biliyorum çok kızgınsın, herkese çok kırgınsın. Buralarda yokken kimse seni anlamadı değil mi kardeşim? Anlamazlar seni. Tanımazlar. Bırakıp gidersen bunca insanı haklısın kardeşim. Çok haklısın. Hepsi sonuna kadar hak etti. Annen, baban, kardeşin tüm arkadaşların... Haketti herkes. Sana inanmayan güvenmeyen herkes hak etti bu sonu."
Durdu, yutkundu.
"Ben hak etmedim. Bir ben... Duyuyor musun beni? Ailemden geriye bir tek Alisa ve sen kaldın oğlum. Annemi kaybettim, babamı kaybettim. Seni kaybedemem duyuyor musun? Tutunacaksın lan, tutunacaksın. Kimse için değilse benim için tutunacaksın."
Cansunun hıçkırışı boğazında patladı. Arka koltukta, kucağında kanlar içinde yatan beden git gide soğuyordu.
