Her şeyimi sana kaptırdım Aslan.
İlk öfkemi, ilk nefretimi, ilk gülüşümü ilk kahkahamı, ilk ağlayışımı ve ilk sevişimi.
En sonunda kendimide sana kaptırdım.
Sende doğdum ve seninle gözlerimi açtım.
Sende büyüdüm, sende sevildim.
Zamanı geriye sa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Devamına ve kitabın tüm bölümlerine profilimdeki linkten ulaşabilirsiniz.
Bölüm | 4
Topuk sesleri kimsesiz koridorda hakimiyetini ilan ediyordu. Loş ışık ortamın gergin havasını ikiye katlamış, görüşleri düşük seviyeye indiriyordu. Kızarık gözlerini Derya Hanıma kaldırdı. İçini sarmalayan korkusu, çehresine yansımış; ifadesindeki ciddiyet Celil'i görecek olmasının tepkisiydi.
"Buyrun."
Orta yaşlardaki uzun adam, üçünü içeri aldı. Cesetin yüzünü dikkatle açtı. Derya hafifçe eğildi. Ölü bedenin yüzüne baktı.
"Tanıdınız mı?"
"Bu o, Celil."
"Polise ifade vermeniz gerekecek."
"Gerekli işlemleri yaparız." diyerek kestirip atmıştı. "Bilgi verebilir misiniz?"
"İki kurşun, birisi kalbe yakın. Tüm damarları patlatarak, ölüm zamanını erkene taşımış. Diğerkisi göğüs kafesine yakın. Vücudunda morluklar var. Muhtemelen boğuşma yaşanmış. Tırnak izlerine de bakarsak, karşıdaki kurtulmak için debelenmiş görünüyor."
"İfadenizde bunları belirttiniz mi?"
"Tabii. Şimdilik verebileceğim bilgi bu kadar, başka testlerin çıkmasını bekleyeceğiz."
"Teşekkürler." dedi Cüneyt Bey.
Karısının koluna girerek dışarı kadar eşlik ettiğinde, Cansu sessizce onları takip etti. Arabaya ulaştıklarında saat dokuzdu.
"Furkan'a nasıl ulaştı, anlayamıyorum." dedi Derya. "İlk ne zaman ulaştı ve nasıl? Niye? Amacı neydi?"
"İntikam duygusu." dedi Cüneyt.
"Neyin intikamı?"
"Almira'yı defalarca uyarmıştın, ona oldukça uzak davrandın. Ayrılmalarını sana bağlıyor olabilir."
"Onlar ayrılmamıştı ki..."
"O halde Deniz'i öğrendi. Belli ki hastaneden bir şeyler buldu. Sonrada Furkan'ın kendi oğlu olduğunu yorumladı kendince. İşini tamamlamak istedi, yada bize acı çektirmek istedi."
"Biz nasıl bu kadar kör olabildik Cüneyt. Onu tehdit etmiş olmalı. Bir süre hayatında olmalı. Hiçbir şeyi bilmemek beni delirtiyor. Hele ki, Furkan'a babası olduğunu söylemesi. Onun o anda ne kadar yalnız ne kadar kimsesiz hissettiğini anlayabilir miyiz? Bizi yalancı zannetti. Şuan oğlum hastanede yatıyor ve koca yalana inanmış."
"Oğlumuz bize gelmeliydi Derya, sadece biz suçlu değiliz."
"Hayır, suçluyuz. Üzerine çok gittik, son zamanlarda davranışları ne kadar garipti ve biz sorgulamadık bile."
