Eski bir evimiz var. Sitemizdeki en eski ev diyebilirim. Onu canlandırmaya ve daha komforlu hale getirmeye çalıştık ve gayet iyi bir iş çıkardık. Dondurucu soğukluktaki betonların üzerine renkli halılar serdik, her köşeye lambalar döşedik. Bodrum hariç tüm odalar harika olmuştu.
Ben küçük bir çocukken, bodrumdan son süratle çıkardım. Neyden korktuğumu bilmiyorum. Belki bir hayalet, belki de karanlıkta arkamda bekleyen bir canavar, beni yakalamak için arkamı dönmemi bekler ve... Gerçekten o canavar ne yapmak isterdi hiçbir fikrim yok.
Ama şimdi, 17 yaşında genç bir adam olarak, bodrum merdivenlerinden yukarı yürüyorum ve çocukluk korkularım (uzun süredir bastırdığım duygularım), geri geliyor. Kendi kendime çenemi kapatmamı söylüyorum, ama kafamın içindeki karanlık kısım bana koşmamı söylüyor, burdan bir an önce çıkmamı. Çocukken her şeyden çok isterdim şu merdivenleri roket hızıyla çıkmayı, ama şimdi kendimi kısıtladım ve normal adımlarla çıkmayı denedim. Arkamdan gelen ezici bir güç hissettim, ama aynı zamanda beynimin içindeki paranoyayla savaşıp bu merdivenleri yavaş çıkmak istiyordum.
Görünüşte sakin bir şekilde son basamağa kadar çıktım, avuç içlerim terlerken bir yandan da nabzım hızlanabildiği kadar hızlanıyordu.
Ama son basamağa kadar süren on basamak boyunca, ayak bileğimi kavrayan soğuk bir el hissettiğime yemin edebilirdim.
