On yedi yaşlarımda, henüz lisede okumakta olduğum yıllar kendimi ispatlama güdüsüyle dolup taşıyordum. Artık büyüdüğümü ve onlara ihtiyacım olmadığını aileme kanıtlamak istiyordum; çünkü ancak bu şekilde üniversiteyi şehir dışında okumama izin verebilirlerdi.
Bir cuma gecesi annem ve babamın plan yaptığını hatırlıyorum. Iki günlük bir tatile çıkarak haftasonlarını değerlendirmek istiyorlardı. Evde kalmak için harcadığım uzun çabalar sonucunda ikna oldular ve bir geceden sıkıntı olmayacağını eklediler. Cumartesi sabahı gidecekler ve pazar akşamı döneceklerdi. Alınan karar üzerine sevinçle çatı katındaki odama çıktım ve kolayca uykuya daldım.
Ertesi sabah erken kalkıp annem ve babamı uğurladım. Kapıları kilitleyip pencereleri kapatmak gibi konularda tembihledikten sonra gittiler. Ben de yaşımdaki gençlerin yapacağı üzere tüm arkadaşlarımı arayıp bir parti vermek isterdim, ancak uslu durmam gerekiyordu. Bu yüzden akşama kadar film ve dizi izleyip, kitap okudum. Karnımı makarna gibi kolay yemeklerle doyurduktan sonra biraz televizyon izledim ve uyku bastırdığında odama çıktım. Ailemsiz ilk günüm gayet iyi geçmişti.
Pazar sabahı 5'te çalan alarm yataktan fırlamamı sağlamıştı. Bu tuhaftı, çünkü benim herhangi bir alarmım yoktu. Zaten yaz tatiliydi ve bunu yapmam çok saçma olurdu. Yine de belki dalgınlıkla ayarlamışımdır diyerek kalktım. O sesten sonra bir kez daha uyumak mümkün değildi. Hava daha aydınlanmamıştı, ben de karanlıkta etrafı görmek için gözlerimi ovuşturdum. Yatakta oturur pozisyona geldikten sonra telefonumu elime aldım ve tuş kilidini açtım. Ana ekranımda iki simge kısayolu belirmişti.
Benim ana ekranımda yalnızca saat vardı oysa.
Kısayollardan biri video, diğeri ses formatındaydı. Önce sesi açtım. Ses kaydı önce sessizlikle başlıyor, birkaç saniye sonra gittikçe artan bir kıkırdama sesi duyuluyordu. Kayıt 20 saniyeyi aştığında ses neredeyse kulaklarımı kanatacak seviyedeydi. Kaydı kapatmam gerekiyordu ama yapamadım. Kulaklarım sağır olabilirdi ve parmaklarım kilitlenmişti. Bir süre sonra ses kesildi ve kayıt kendini kapattı. Ben kontrol etmiyordum, telefon kendini komutlandırıyordu. Kayıt kendiliğinden kapandıktan sonra video açıldı. Bakmamak istiyordum, çünkü korkmaya başlamıştım. Fakat gözlerim 'bu mümkün değil' dercesine ekrana kenetlenmişti, ayıramıyordum. Video ben uyurken çekilmişti. Zaman zaman sağa veya sola dönüyor, birkaç kez sayıklıyordum. Video yaklaşık bir dakika sürüyordu. Son iki saniyede yine aynı kıkırdama vardı. Süre tamamen dolduğunda ekran dondu ve telefon kendini kapattı. Açmaya çalıştım fakat başaramadım. Vücudumdaki tüm tüyler ürpermişti. Titreyerek örtünün altına girdim. Video yukarıdan çekilmişti. Emin olamamakla birlikte gözlerimi yukarı doğru kaldırdım. Ahşap tavandan başka hiçbir şey görmedim. Ama duydum.
Aynı kıkırdama. Giderek arttı. Tam yukarıdan geldiğine emindim ama hiçbir şey yoktu.
Akşama kadar nasıl sabrettiğimi hatırlamıyorum. Annemler geldiğinde onlara hiçbir şey anlatmadım. Telefonumu açmayı denedim, başaramadım. Bozulduğunu söyledim.
Ertesi yıl şehir dışında bir üniversitenin yurduna yerleştim. Bu olayı unutmaya çalıştım ancak ne zaman tatillerde eve dönüp odama çıksam aynı sesi duydum. O şey her ne ise, çatı katından ayrılmadığından emindim artık. Yıllar geçtiğinde hala hatrımdan silememiştim. Kendimi bir kabus olduğuna inandırmaya çalıştım.
Yine de gerçek olduğundan adım kadar emindim.
Orada yaşıyordu.
Çatı katında.
Fakat ne olduğunu hiçbir zaman öğrenemedim.
