ျခံေရွ႕တြင္ လူတစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာကို Luhan အေဝးကေနလာေနတည္းက ေတြ႕သည္ ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွန္းမသိ ။ နားနီးေလေလ ပိန္ပိန္ပါးပါး ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ျဖဴသြယ္သြယ္ေကာင္ေလးကို ျမင္သည့္အခါ ကားေမာင္းလာေနတဲ့ Luhan လက္တို႔တုန္သြားကာ အရွိန္တင္မိသည္အထိ ျဖစ္သြားရသည္ ။
ျခံေရွ႕မွာ ကားစက္ရပ္လိုက္တာေတာင္ ေကာင္ေလးက ေမာ့မၾကည့္ေသး ။ Luhan ကားေပၚက ျမန္ျမန္ဆင္းကာ Sehun အေရွ႕မွာ သူ႔အတိုင္း ငုတ္တုတ္ကေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။
" ဟြန္း .... "
ေမာ့ၾကည့္လာေသာ Sehun မ်က္ဝန္းေတြက နီရဲေနသလို မ်က္ရည္စေတြလဲ တြဲခိုေနေသးသည္ ။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ဩစြာ ၾကည့္လာတဲ့ပံုေလးက ရင္ထဲအတိုင္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေပးသည္ ။
" ကိုႀကီး ... "
ဟု ေခၚတာ Luhan ပုခံုးကို ထိုင္ရက္ကေန ဖက္လိုက္တာမို႔ Luhan ပင္ ဖင္ထိုင္ရက္ေလး က်သြားရသည္ ။ သူကေတာ့ ဒူးေထာက္ရက္သားနဲ႔ Luhan လည္ပင္းတို႔ကို တင္းၾကပ္စြာ တိုး၍ဖက္ထားေလသည္ ။ မ်က္ရည္ေတြကလဲ မတိတ္ေသးခဲ့ပါ ။
" တိတ္ တိတ္ .. ဘာလို႔ ဒီေလာက္ငိုေနတာလဲ ဟြန္းရာ "
Sehun ၏ ေနာက္ေက်ာကို အသာပုတ္ေပးကာ Luhan ေဖ်ာင္းဖ်မိသည္ ။ သို႔ေသာ္ လည္ပင္းကိုဖက္ထားတဲ့ Sehun ရဲ႕ လက္ေတြက ပိုမိုတင္းၾကပ္သြားသလို Luhan ့ လည္ကုတ္ေပၚသို႔လဲ မ်က္ရည္စက္ေတြက အဆက္မျပတ္က်ေနသည္ ။
" မ သြား ပါနဲ႔ .... "
" အင္း .. အင္း .. ကိုႀကီး ဘယ္မွမသြားဘူး .. ဒီမွာရွိတယ္ေနာ္ ... "
သူ႔ကိုဖက္ထားတဲ့ Sehun လက္ေတြကို ဖယ္ၾကည့္ေပမဲ့ မရေပ ။ ဒီေကာင္ေလး ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ Luhan အခုထိမသိရေသး ။ အရြယ္ေရာက္လာတည္းက ငိုတာရွားသြားတဲ့ ဒီေကာင္ေလးကို ဘယ္အရာကမ်ား ဝမ္းနည္းတႀကီး ျဖစ္ေစရတာလဲ ။ Luhan ေတြးရင္းပင္ ရင္ေတြပူလာရတယ္ ။
" ဟြန္း .. တခုခုျဖစ္လို႔လား ။ ကိုႀကီးကို ေျပာပါဦး ... ဘာလို႔ဒီေလာက္ ငိုေနရတာလဲ ။ ကိုႀကီး စိတ္ပူလာၿပီေလကြာ "
" ...... "
" ဟြန္း ...... "
" ကိုႀကီး ... ထြက္.. သြား .. ပီ .. ထင္ေနတာ .. "
