Sweaters and chocolate: a Remus Lupin Fanfic

12) Sarah

Als Remus de ziekenzaal uitloopt sluit ik het boek en verberg mijn gezicht in mijn kussen.
Jane.
De tranen stromen over mijn wangen.

Ik herinner het me nog als de dag van gister toen ik haar voor het eerst zag.
Haar licht blonde, krullende haar zat in een paardenstaart en ze had een blauw t-shirt aan met de woorden Jane Blake op haar rug.
'Kan ik hier zitten?' Vroeg ze.
'Tuurlijk!' Ik was blij dat iemand bij me wilde zitten.
We praatte een tijdje en Jane legde me uit wat voetbal was en waarom ze zo'n shirt aan had.
'Ik speel voetbal!' Zei ze enthousiast. 'Ik hoop dat er een voetbal-team is op Hogwarts!'
We hebben de hele rit gepraat en snoep gegeten.

En nu? Hoelang geleden heb ik voor het laast met haar gepraat? 2 weken?
We waren onafscheidelijk, en nu is ze weg.
Waar kan ze zijn?

Dan schiet ik ineens overeind. Natuurlijk! Hoe kon ik zo dom zijn?!
Ik spring mijn bed uit en pak mijn toverstok van mijn nachtkastje.
Ik ren naar de uitgang en wil de zaal uitsprinten.

'Waar denk je dat jij naar toe gaat?'
Madame Pomfrey.
Shit, daar had ik niet aan gedacht.
'Ik wilde Remus halen.' Lieg ik.
'Jij mag je bed helemaal niet uit!'
Ik knik verontschuldigend. 'Sorry mevrouw, ik mis hem alleen zo erg.'
Madame Pomfrey kijkt me vertederd aan en wenkt een eerstejaars Gryffindor die in de gang staat. 'Kan je misschien Remus Lupin hierheen sturen?'
De eerstejaars knikt en rent naar de commonroom.
Madame Pomfrey richt zich weer naar mij. 'Ga maar weer lekker in je bed liggen, hij komt er zo aan.'
Ik knik, pak het boek van Remus van de grond en begin weer met lezen.

Na een kwartier rent Remus de ziekenzaal binnen. 'Wat is er aan de hand?' Vraagt hij ongerust.
'Niets, niets!' zeg ik geruststellend. 'Luister Reem, ik heb je hulp nodig, ik weet waar Jane is.'
Hij kijkt me verward aan. 'Wat moet ik doen?'
'Ik heb James mantel nodig.'
Remus knikt, kust me en rent de zaal weer uit.

Als hij na een paar minuten terug komt heb ik wat kussens in mijn bed neergelegd in de vorm van mijn lichaam, zodat het lijkt alsof ik slaap.
Ik sla de mantel om mijzelf en Remus heen en pak zijn hand.
'Volg mij maar gewoon.' Fluister ik in zijn oor.
Hij knikt en samen lopen we de ziekenzaal uit, het terrein op.
Het bos in.