Sweaters and chocolate: a Remus Lupin Fanfic

23) Remus

Het is half elf 's ochtends. De Hogwarts express staat alweer op het perron en hier en daar staan wat ouders hun kinderen te knuffelen. Mijn ouders hebben me al een kwartier geleden afgezet bij het station.

Zuchtend leun ik tegen een muur. Ik heb nog nooit zo weinig zin gehad in school. Ik staar stil voor me uit.
Opeens hoor ik een geluid naast me. Verward schrik ik op uit mijn gedachten. Er kwam iemand het perron op.
Sarah.

Er gaat een steek van pijn door mijn borst. Snel kijk ik weer voor me uit, alsof ik haar niet gezien heb.

'Hoi Remus'
Stug probeer ik haar te negeren.
'Ik begrijp dat je boos op me bent.'

Boos? BOOS? Ik ben helemaal niet boos op je, Sarah. Ik begrijp dat je het uitmaakt als je niet meer verliefd op me bent. Maar je moet het niet uitmaken omdat onze families ruzie hebben. Je hebt me gekwetsts. Je hebt mijn hart gebroken. Maar ik ben niet boos.

In plaats van dat allemaal te zeggen, draai ik mijn hoofd de andere kant op.
'Het spijt me Remus, echt waar. Maar ik moet je wat vertellen, over wat ik gezegd heb. He-'
Ik loop weg voordat ze verder kan praten.
In de verte zie ik James en Sirius staan.
Snel loop ik erheen.

Tijdens de treinreis zeg ik geen woord. Als iemand me iets zegt, glimlach ik en verdiep me dan weer in mijn boek.

Die avond zitten Sirius, James, Peter en ik samen in onze slaapkamer.
Niemand zegt iets.
Dan James zijn mond open: 'ik vind het echt rot voor je'
Er rolt een traan over mijn wang. Ik begin te huilen. De afgelopen dagen heb ik mezelf gedwongen om me in te
houden, maar nu de tranen eenmaal gekomen zijn, kan ik niet meer stoppen.
Na een tijdje gaat mijn verdriet om in boosheid.

Ik ben boos op Sarah, op mijn ouders, op haar ouders, op iedereen.
Ze mogen allemaal opflikkeren.
Stom gezeik.