Sweaters and chocolate: a Remus Lupin Fanfic

22) Sarah

Het is woensdagavond.
Nadat ik de brief geschreven heb, ben ik niet meer naar beneden gekomen.
Nog een paar dagen en dan ga ik weer terug naar Hogwarts.
Voor het eerst in mijn leven heb ik er totaal geen zin in.
Iedereen kijkt op tegen de Marauders, wat zullen ze wel niet denken als ze horen dat het uit is tussen mij en Remus?
Wat zullen ze denken als ze horen dat ík het heb uitgemaakt?
Vermoeid loop ik naar mijn kledingkast en pak zonder te kijken een dikke trui van de bovenste plank.
Pas als ik hem aan wil doen zie ik welke trui het is: het is de trui van Remus.
Ik gooi hem in de hoek van mijn kamer en plof op mijn bed.
Ik trek de dekens zo ver mogelijk over me heen.
Hoe moeilijk het ook is, ik moet Remus vergeten.
Zuchtend sluit ik mijn ogen en ik val in slaap.

Het is zomer. Remus en ik zitten onder een boom.
Ik leun op zijn schouder en hij slaat een arm om me heen.
Samen lezen we een boek: les miserables.
Op een gegeven moment merk ik dat Remus naar me kijkt.
Ik stop met lezen. 'Wat is er?' Vraag ik glimlachend.
'Niets, je bent gewoon mooi.' Hij leunt naar me toe en drukt zijn lippen op de mijne.

Met een schok wordt ik wakker. Beneden wordt er geschreeuwd, maar het is niet de stem van mijn vader of moeder.
Zachtjes sluip ik naar de trap en ga zitten op de bovenste trede.
'Hoe kón je dat doen?!' schreeuwt de onbekende stem.
'Ik had weinig keus, Marian.' zegt mijn vader sussend.
'Hoezo had je weinig keus?'
'Ik wil gewoon niet het respect van mijn dochter verliezen!'
Verward loop ik naar beneden. 'Pap, mam, wat is er aan de hand?'
Mijn vader zucht. 'Niets, ga maar weer slapen.'
'Niets?' De onbekende vrouw kijkt hem woedend aan. 'Niets?!'
Dan wendt ze zich naar mij. 'Ga anders maar even zitten Sarah, dan vertel ik je alles.'
Fronsend neem ik plaats op de bank.
De vrouw zucht en begint te vertellen. 'Mijn naam is Marian Lupin, ik ben de moeder van Remus. Het verhaal wat jouw vader je vertelde klopt niet. De rollen waren juist omgedraaid. Jóúw vader had het niet fijn thuis.'

Verward kijk ik naar mijn vader. 'Pap, waarom zou je daar over liegen?'
Hij haalt zijn schouders op. 'Ik wilde niet dat je je respect voor mij verloor.'
'Wat is dat nou weer voor onzin?'
'Pardon?'
'Waarom zou je dat is godsnaam denken?'
'Sarah, praat normaal.'
'Nee, ik praat zoals ik wil! Ik heb het uitgemaakt met de jongen waarvan ik hou, omdat jíj zo nodig mijn respect nodig had?! Hoe kan je dat doen?!'
Mijn moeder mengt zich in het gesprek. 'Sarah, ik begrijp dat je boos bent, ma-'
Ik onderbreek haar. 'En jíj bent geen haar beter! Je deed gewoon mee met die stomme leugen!'
Ik ren naar boven en doe de deur van mijn slaapkamer op slot.
Ik pak de trui van Remus op en trek hem aan.
Dan val ik op mijn bed en begin te huilen.