Zdecydowanie nie powinienem pić tyle przed przyjściem tutaj, ale co mogłem poradzić?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jimin zaginął.
Nikt nie wiedział gdzie jest odkąd tego feralnego dnia wybiegł z mieszkania po kłótni z Jungkookiem. Nie odbierał telefonów, policja nadal go szukała, a najgorsze było to, że Hoseok powoli się od nas separował. Mówił, że nie interesuje go, gdzie jest Jimin i jak się miewa.
Kiedy stał się taki zimny?
Nie wiedziałem.
Zapukałem kilka razy w drzwi, po czym oparłem się o nie czołem. Byłem rozpalony, czułam jakbym miał gorączkę. Może nie powinienem wychodzić ze swojego mieszkania boso, ale naprawdę musiałem zobaczyć się z Jungkookiem, a on mieszkał blok czy dwa dalej.
Przynajmniej miałem nadzieję, że moja pamięć mnie nie zawiedzie i faktycznie byłem przed jego drzwiami.
Wkrótce się o tym upewniłem, bo usłyszałem jego cichy krzyk, a potem uderzyłem boleśnie głową o podłogę.
- Yoongi hyung! - zawołał, próbując pomóc mi wstać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Jungkoooookieee - zaśmiałem się.
- Co ty tu robisz?!- krzyknął oburzony.- Masz pojęcie, która godzina? Zaraz północ!
- Mów grzeczniej do hyunga, Kookie - wybełkotałem.- Mam dla ciebie wiadomość.
