Verschil

Deel 12 Verschil

Ik loop achter Jessica en Amy aan zonder een woord te zeggen. pas als we in onze kamer aangekomen zijn barst ik los. 'Wat denkt die vrouw wel niet!? Ons zomaar zonder eten naar onze kamer sturen terwijl het niet eens onze schuld is dat we zo laat kwamen?' Jessica trekt een wenkbrouw op. 'Hoezo niet onze schuld? Wíj zijn toch de weg kwijtgeraakt. We hadden op tijd moeten komen.' 'Nou ja zeg! Laat jij zo over je heen lopen?'zegt Amy verontwaardigt. Amy heeft helemaal gelijk, Jessica laat over zich heen lopen. Ik bedoel, wij hebben helemaal niks verkeerd gedaan! 'Meiden, Ik weet denk ik hoe het kwam dat de bordjes weg waren...' Ik kijk Jessica en Amy één voor één aan, dan hervat ik mijn zin. 'Net voor ik de eetzaal uit wilde lopen hoorde ik gegrinnik, ik keek om en zag de jongens in de kamer naast ons lachen... Ik denk dat zij de bordjes weg hebben gehaald voordat wij er langs zouden kunnen komen.' Amy en Jessica kijken me ongelovig aan. 'Waarom zouden zij dat doen?!'roepen ze in koor, en Amy voegd toe: 'Ja, die onopvallende jongen zou dit nooit doen en die andere jongen lijkt me ook niet echt een type om dit soort dingen te doen...' Daar zit wat in. Maar ik zou echt niet kunnen bedenken waarom ze dan lachten. Mij lijkt het namelijk een beetje raar om op zo'n moment te gaan zitten lachen. Ik frons mijn wenkbrouwen en denk na. 'Wie zou het dan gedaan kunnen hebben?' Daar weten de anderen ook geen antwoord op. 'Het moet iemand zijn die nu al een enorme hekel aan ons heeft.' zegik peinzend.

Na dit lange gesprek ben ik naar bed gegaan. Jessica en Amy stelden voor om dit gebouw nog een beetje te gaan verkennen, maarik had er geen zin in, ze zijn uiteindelijk maarzonder mij gegaan dus zit ik hier nu in mijn eentje op onze kamer. Achterafgezien had ik toch beter mee kunnen gaan, want dan had ik tenminste nog een beetje afleiding om maar niet aan mijn rommelende maag te denken. Phoe, wat heb ik een honger zeg!Bij de rijken zijn we gewend om altijd een goede maaltijd te krijgen, dus nu zonder avondeten naar bed, is een hele opgave voor mij.                                              Ik probeer mijn gedachten een beetje op orde te krijgen. er is ook zoveel gebeurt vandaag. Ten eerste te horen krijgen dat je niet bij de rijken thuishoord en je famillie moet verlaten, dan bij de armen terechtkomen in een super lelijke kamer, en ten slotte geen avondeten krijgen omdat iemand graooig dacht te zijn door de bordjes naar de eetzaal weg te halen. Morgen maar eens achterhalen hoe die jongens van hiernaast eigenlijk heten.. Ik heb iemand weleens hun namen horen zeggen, maar ik heb het nooit echt goed in me opgenomen. Ik pak mijn horloge uit mijn tas en zie dat het half tien is. Nog even lezen en dan ga ik denk ik maar proberen te slapen. Ik leg mijn horloge in de tas om vervolgens het boek: "In de war" ervoor in de plaats te nemen. Dit is mijn lievelingsboek, ik ben hem dan ook al voor de zesde keer aan het lezen. Ik grinnik in ezelf. Ik vraag me af of het normaal is om een boek zo vaak te lezen. Ach wat kan het me ook schelen, of ik het nou tien keer of honderd keer lees, het gaat erom dat het leuk bijft en op dit moment vind ik het nog leuk. Ik sla mijn boek open bij de boekenlegger en begint te lezen. Nadat ik een uur gelezen heb leg ik het boek weg. Ik maak van mezelf een bolletje en leg mijn hoofd op het kussen. Nog voordat Jessica en Amy terug zijn val ik in slaap.