Verschil

Deel 15 Verschil

Na een tijdje hebben amy en Jessica door dat ze stil moeten zijn dus zet ik de muziek af. ik heb mijn muziekafspeler nog niet weggelegd of er klinkt een harde gong door de speakers die blijkbaar aan ons plavond hangen. We kijken geconcentreerd naar boven- ook al is daar niets te zien- en spitzen onze oren. 'Attentie, Attentie!' schalt er door onze kamer. 'Willen alle nieuwkomers naar de deur van jullie kamer gaan? Op jullie deur hangt een briefje waarop staat waar iedere groep met dezelfde taak heen moet. Dan zien we jullie bij de plek waar je wezen moet.' Ik klim uit mijn bed en loop naar de deur. 'Kom.' ik wenk de anderen om mee te komen. Als we eenmaal buitengekomen zijn lees ik de brief voor, net zoals ik ook op de eerste dag had gedaan. Nadat ik het heb voorgelezen weet ik dat ik in hal 16 moet zijn. Jessica en Amy moeten in hal 17 dus we springen elkaar blij in de armen. Nu kunnen we tenminste samen naar onze werkplekken lopen. 

Na een tijdje gezocht te hebben naar waar hal 16 en 17 in hemelsnaam is komen we eindelijk aan bij de plaats van bestemming. We zijn niet de enige, voor de deuren staat een hele groep mensen te wachten. Ik stoot en meisje met zwart golvend haar aan. 'Hee, weet jij misschien waarom we niet naar binnen mogen?' Na een blik op mijn horloge voeg ik toe; 'Het is toch al tijd geweest?' Ze knikt en trekt haar wenkbrouwen op. 'Ja, ik snap het ook niet. ik sta hier al een kwartier te wachten want we dachten dat het wel handig zou zijn om goed op tijd te komen, maar ja, we hadden netzo goed een half uur later kunnen komen.' Ik knik begrijpend en draai me dan weer naar mijn vriendinnen om.'De anderen weten ook niet waarom we zo lang moeten wachten.' deel ik mee. Amy laat een diepe zucht ontsnappen. Ik snap wel waarom... gaat die vrouw super boos op ons worden omdat we zo laat komen, en dan komen ze zelf te laat! Geërgerd staar ik naar het plafond. Het valt me op dat overal in dit gebouw de muren en de plafond eerst wit waren geweest maar in de loop der tijd alles vergeeld is. Een typisch kenmerk van de armen. Bij mijn vroegere stand was altijd alles gewoon schoon, en wat vroeger wit geschilderd was zou nu nog steeds wit zijn. Opeens wordt ik uit mijn gedachten opgeschrikt. De deuren van hal 16 en 17 gaan open en de groep mensen begint te lopen. Ik glimlach nog even naar mijn vriendinnen en zwaai even en loop dan de hal in.