Verschil

Deel 11 Verschil

Even later staan we in de gang. Op het briefje stond dat we de bordjes moeten volgen... Het punt is dat we nergens bordjes zien.  Amy kwam net met een brilliant idee om gewoon maar wat rond te dwalen en dan zien we wel waar we uitkomen. Nou dat is niet zo brilliant dus, want als je buiten onze kamer voor de deur staat kun je rechtoor, maar ook naar links en naar rechts. En nu zitten Jessica en Amy dus hevig te discusseren over dat we naar rechts moeten in plaats van rechtdoor. 

'STOP nou eens met ruziën!' val ik uit. Ze zijn op slag stil en kijken me aan alsof ik van een andere planeet kom. 'Jullie hoeven me echt niet zo raar aan te kijken hoor! Hier lossen we namelijk niks mee op. Als we nu gewoon alle drie een kant opgaan om een trap te vinden- want de eetzaal is immers beneden- komen we al een heel eind verder. Amy als jij nou naar rechts gaat, dan gaat Jessica rechtdoor en ik naar links, zodra je de trap hebt gevonden kom je weer bij onze kamer en dan wacht je op de anderen als die er nog niet zijn. Ook als je de trap niet hebt gevonden kom je terug bij de kamer, oke?'  Amy kijkt Jessica aan en vervolgens knikt ze, ook Jessica stemt toe. 'Nou tot straks dan.' zeg ik en ik loop rechtdoor. Aan het eind van de gang, kan ik naar links en naar rechts. Wat zal ik doen? In de rechtergang zijn meer deuren, dus ik denk niet dat de trap daar is.. Links dan maar. Als ik de gang ben uitgelopen zie ik dat hij naar rechts afbuigt, ik volg de gang verder en ja hoor, daar is de trap. Zo snel ik kan ren ik naar onze kamer. Eenmaal aangekomen zie ik Amy staan. 'Gevonden?' Ze kijkt me vragend aan. 'Ja, nu nog wachten op Jessica.'

Nadat Jessica weer terug is lopen we naar de trap en uiteindelijk komen we bij een grote zaal met grijze betonnen muren en een houten vloer. In de zaal staan drie rijen tafels waar aan elke tafel 20 mensen kunnen zitten. De eetzaal dus. Maar we zijn hier niet de enige... Bijna alle tafels zitten al helemaal vol en een mollige getinte vrouw kijkt ons streng aan. Als ze begint te praten is op slag iedereen stil. 'Zo dames...' ze kijkt ons een voor een aan. (verbeeld ik het me nou of trekt ze bij mij één wenkbrouw spottend omhoog?) dan hervat ze haar zin; 'wat denken jullie hier zo laat nog te willen doen?' Amy is degene die wat durft te zeggen. 'Euhm, eten?'onzeker kijkt ze de vrouw aan. De vrouw snuift. Ze draait zich om naar de groep mensen aan de tafels en begint hardop te lachen. 'Horen jullie dat?' Ze gaat weer verder met lachen. 'Ze willen nu nog eten!' De menigte lacht voorzichtig mee. Dan draait ze zich weer naar ons toe. 'Vinden jullie niet dat het daar nu een beetje te laat voor is?' We antwoorden niet. Dan trekt ze Amy mee naar een tafel-Jessica en ik volgen- en trekt het deksel van een pan omhoog. De pan is leeg. 'Waar zie jij eten?'vraagt ze spottend. Weer geen antwoord. 'Hoor eens dames... Nog een regel van de armen is;  WE KOMEN NOOIT TE LAAT!' Dat laatste schreeuwt ze in onze oren. 'En...' gaat ze zachtjes verder. 'Als julie volgende keer wéér te laat komen, krijgen jullie een aantekening. Begrepen?!' We knikken. 'Oke, en nu wegwezen, naar jullie kamers!' We lopen zo snel als we kunnen naar onze kamers, maar voor ik de deur uitstap hoor ik even verderop gegrinnik. Ik kijk op, en zie de jongens van de kamer naast ons staan lachen. Ik kijk hun boos aan. Volgens mij weet ik wel hoe het kan dat de bordjes naar de eetzaal verdwenen waren.... En dan sla ik de deur achter me dicht.