Blessing In Disguise ♫ m.yg & j.hs

Chapter 열둘

Hoseok: Siedzę w parku i trochę internet mi nie łapie

Yoongi: Czekaj..

Yoongi: W którym parku...

Hoseok: W Namsan a co

Yoongi: O kur...

Nie, proszę. Dlaczego on teraz musi być w tym samym miejscu co ja. Nie chce mu wygadać, że widziałem Jimina i, że wcale go nie porwali. Nerwowo zacząłem rozglądać się po Namsan. Żadnych ludzi przypominających Hobiego. Jest dobrze. Do pokonania została mi jeszcze połowa drogi. Dam radę.

Nerwowa atmosfera nie opuszczała mnie . Nie chciałem, żeby mój przyjaciel mnie zauważył, co ja bym zrobił, gdyby mnie zobaczył? Uciekłbym jak prawdziwy sprinter, czy może udawał, że go nie znam? Aish Yoongi, co ty sobie myślałeś. Ty nawet nie umiesz biegać.

Widziałem już wyjście z jakże niewielkiej zielonej przestrzeni. Wiedziałem, że idzie mi za dobrze. Na moją twarz wkradł się uśmieszek. Może tym razem los jest po mojej stronie.

I stało się, wyszedłem z parku bez konfrontacji z Hobim. Jeszcze tylko jeden zakręt i byłem w domku.

Kiedy przekroczyłem próg mojego mieszkania, zacząłem śmiać się jak głupi. Przecież to było zbyt oczywiste, żeby mnie poznał do jednym zdjęciu.

Zdjąłem z siebie kurtkę i buty, po czym udałem się do kuchni. Byłem głodny, więc postanowiłem, że zamówię pizzę. Co ja się będę wysilał z gotowaniem. Już miałem odłożyć telefon, jednak widziałem, że Hobi wysłał jakieś wiadomości.

Hoseok: Ej Yoongi

Hoseok: Yoongz?

Yoongi: Czego chcesz

Hoseok: Czemu tak zareagowałeś?

Yoongi: Nieważne

Hoseok: Też jesteś w Namsan?

Yoongi: Poplułem się przez ciebie Hobi

Hoseok: Widziałem jakiegoś gościa w niebieskiej bluzie, to ty?

Nerwowo popatrzyłem się na swoje ubranie. Czarny tshirt. Odsapnąłem z ulgą. Wiedziałem, że nie zobaczy mnie.

Yoongi: Nie, to nie ja.

Hoseok: Mówisz tak tylko, żeby mnie wkręcić, ja cię już znam.

Yoongi: A mów sobie, jak chcesz.

Po chwili usłyszałem dzwonek do drzwi. Zrobili pizzę w 15 minut? Zostawiłem włączony telefon na blacie i postanowiłem zobaczyć, czy najszybsza pizzeria świata jest właśnie w Seoulu.