"Gözlerinin derinliklerinde boğulan bir çocuk var."
"O çocuğu ben kendi ellerimle batırdım."
O ritme ayak uyduramamıştı belki ama kendi ritmini baştan yazmıştı. Ve ben bu koca adamı küçük kollarıma sığdırmayı başarmıştım bu gece. Ve yine ben onun y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• O, hayatımın dönüm noktasıydı. Beni ben yapan, beni benden ayırandı.
Zamanın değiştirmemesini istediğim çok şey vardı. Çocuksu hayallerimin yerinin, endişelerim tarafından işgal edilmesini istemezdim. Güven duygusuna olan inancımın, beni dalga geçer gibi arkamdan bıçaklamasını istemezdim. Belki de zaman değil, insanlardı beni değiştiren. Tilkilerime esir düşmüş düşüncelerimi bir kenara bırakıp, adımlarımı hızlandırdım.
Giriş yaptığım hastane, annemin iş yeri olmasının yanı sıra, kalbimde büyük bir yer kaplayan, çocukluğumun kahramanı babamı kaybettiğim, hüzünlü gözyaşlarıma, acı ve hayal kırıklığının esiri olmuş çığlıklarıma tanıklık etmişti. Belki de bu yüzdendi, buraya her geldiğimde gerilmem. Tek yapmak istediğim, annemin evde unutmuş olduğu cüzdanını ona geri götürmekti oysaki. Adımlarım annemin, yerini adım gibi bildiğim ofisine yöneldi.
Profesör doktor Aylin Duman, kalp ve damar cerrahı.
Beyaz ve siyah renkleri ile kombine edilmiş insanın ruhunu bunaltan odadaki girişin tam karşısında olan masanın yanındaki Dracaena Marginata'ya kaydı gözlerim. Pazartesi ve Perşembe'leri sulama günüydü, buna rağmen kuru toprağı annemin bunu da unuttuğunu gösteriyordu. Saksının arkasına gizlenmiş pembe renkli, odadaki en renki şey olan çiçek sulama kovasıyla Dracaena Marginata'yı yeniden hayata döndürmeye çalıştım. Ama sanırım onun için çok geçti. Cüzdanı bıraktığım masanın üstünden aldığım not kağıdına evde yine cüzdanını unuttuğu ve bir daha olursa getirmeyeceğimi yazdım. Bu, bunu ilk yazışım değildi ve eminim ki son yazışım da olmayacaktı.
Yalnızlığım üstüme gelmeye başlayınca anlamıştım, gitme zamanımın geldiğini. Avuç içlerimde hissettiğim acı, gözlerimin ellerime kaymasına neden oldu. Bilinçsizce yaptığım, yapmayı bırakamadığım yara izleri, onlardan öncekilerin yerini almışlardı. Birine çarpıp sendelemem ile gözlerim, çarptığım kişiyi aradı. Ellerimi saklamak amacıyla, refleksi bir şekilde pantolonuma sürttüm. Ortalama boyuma rağmen, görmek için kafamı kaldırmak zorunda olduğum kişinin donuk mavi gözleri hissiz bir şekilde yüzüme bakıyordu. Yıkılmazlık bir his olsaydı, sadece bu gözler onu taşıyabilirdi.
"Üzgünüm, seni görmemiştim." yanından geçip yoluma devam etmek isterken, beni hedef alan alay ve iftira dolu sözler adımlarımı durdurmamı sağladı.
"Evet canım biz çok gördük bu çarpma numaraları. Senin gibileri iyi bilirim ben, baksana Barlas şu kıza. Seni görmedim, dedi resmen. Neyini görmemişse, kör müdür nedir?" İlk defa gördüğüm ve belki de bir daha hiç görmeyeceğim biri tarafından aşağılanmayı ne gururum ne de ben kabullenebilirdim.
"Vay canına! İlk defa konuşan bir boya kutusu görüyorum." Coşkulu tepkime karşı, ne saçmalıyorsun sen temalı bakışları, eğlenmemi sağlamış ama devam etmemi engelleyememişti. "Ops, bu sadece yüzüne badana yapmış bir gereksizmiş."
Saçlarımı savurup, arkamı döndüm ve çıkışa ilerledim. Çağırdığım taksi gelene kadar bir bankta oturdum ve yıldızları izlemeye başladım. Leyl, bir çocuğun sayamayacağı kadar çok yıldızla süslenmişti. Yıldızlar sanki bir şeye tanıklık etmek istiyorlarmış gibi bir araya toplanmıştı adeta. Yada ben saçmalamaya başlamıştım. "Yine hayal alemine daldın Güneş, bak karşında kim var." Konuşan tilkim, beni kendime getirmiş, karşımdaki bankta oturan, adının Barlas olduğunu öğrendiğim adamı fark etmemi sağlamıştı. İçtiği sigarasıyla beraber, yıldızları seyrederken bana eşlik ediyordu.
Güneş saçmaladığını düşünsede haklıydı aslında. Bu gün özel bir gündü ve yıldızların hepsi Güneş ve Barlas'a bakıyorlardı onlar bilmeselerde bu gün binlerce yılın en güzel aşkı kıvılcımlanmıştı. Ve bu günden sonra yıldızlar kendilerini daha çok göstereceklerdi.
Hey hey🎈 İlk kitabımın ilk bölümüne hoş geldin. Peki sence kitabım nasıl? Ne düşünüyorsun?
