•La Vie En Rose• Lizkook(Tamamlandı)

⛤30⛤

Bana şuan ihtiyacın olduğunu söyle.
Sana ihtiyacım vardı ama sen o anda yanımda değildin.
Kendimi bulmak için seni kaybetmek zorunda mıyım?

Kapıyı açtığımda soğuk mermerin üstünde,bir ileri bir geri hareketler yapan Lalisa'yı görmemle kendimi çok daha kötü hissetmiştim.
Bu sefer onu gerçekten mahvetmiştim.
O şuan kriz geçiriyordu.
Ve ona bunu yaştan kişi bendim.

Gözleri kapanmış,yerde Cenin pozisyonu almış,ileri geri doğru sallanıyordu.
Ne nefes alma belirtisi,
ne de yaşama belirtisi vardı.
Onun en başından beri psikolojisini bozmuştum.
bu saklanılamaz bir gerçekti.

Ani bir hareketle Lalisa'yı o bataktan çekip kurtarmak istedim,
Onu ayağa kaldırdım.
Fakat hala gözleri kapalıydı.
Ve elleri titriyordu.

"Lalisa kalk nolur Lalisa."
şuan o kadar çok kötü hissediyordum ki,
sanki Lalisa benim kayıp bir parçam'mış ve onsuz olamazmışım gibi hissediyordum.
En son anneme karşı böyle hissetmiştim.

Artık onu üzmek istemiyorum.
Artık ona zarar vermek istemiyorum.
Artık onu sevmek istiyorum.
Ondan saklanmak,onu kıskandırmak,onunla çocukça oyunlar oynamak istemiyorum!

"Tanrı aşkına Lalisa yalvarırım kendine gel..."

Sesim o kadar acınası çıkıyordu ki artık ölecekmişim gibi hissetmeye başlamıştım bile.

Lalisa'yı hızlı bir hamlede kucağıma alıp hastaneye götürecektim.

Şayet ki,
o yaşamazsa o zaman ben...

"Birileri bakabilir mi!?"

"ÇILDIRACAĞIM ARTIK BİRİLERİ ŞURAYA BAKSIN!"

Bağırışlarım sonucunda yanıma bir doktor gelmişti.

"Hastanın durumu nedir?"
sakince sormuştu ve bu beni daha çok delirtiyordu.

"Anksiyete bozukluğu var.
1 günden beri kapalı bir odada aç şekilde bekliyor."

"Ne yaptınız hastaya da bu hale geldi!"
Doktor sesini yükseltmeye başlamıştı bile,
haklıydı onu öldürebilirdim.

"Sedyeyi getirin!"

Lalisa'yı bir anda kapalı bir odaya almışlardı ve bana hiçbir şey söylemiyorlardı.

İçeriden gelen doktoru görmemle endişem biraz azalmıştı.

"Lalisa nasıl doktor bey?"
endişeyle sorduğum soruyla doktor,
"Hastanın durumu iyi biraz daha gecikseydiniz hasta bilincini kaybedebilirdi."

"Onu görebilir miyim?"

"Tabi,görebilirsiniz fakat hastayı fazla zorlamayın lütfen."

"Peki teşekkürler."

Şuan kapısının önündeydim.
Canım içeri girip onun gözlerine bakmayı o kadar çok istiyordu ki,
bu yaşıma kadar kurduğum tüm hayallerden bunun için vazgeçebilirdim.

Ama onu görmem ne işe yarayacaktı ki?

O artık benden daha çok nefret ediyor olmalıydı.

Yeri Arıyor...

Yeri'den gelen telefon isteğine,
gözümü kırpmadan hayır dedim.

Çünkü en başından beri umrumda olan tek kişi Lalisa'ydı.

İçeri girmeye karar verdim.
içimden lütfen bana eskisi gibi sevgiyle baksın,lütfen o gülüşünü benden sergilemeyi eksik etmesin diye Dualar etmeye başlamıştım bile.

Fakat Tanrı ona yaptığım bunca acımasızca şeyden sonra Dua'larımı kabul etmeyecekti.
Bunu biliyordum...

Kapı koluna elim yavaşça gittiğinde,
içimdeki endişe duygusu beni yitip bitiriyordu.
Sonunda içeri girebilmiştim.

İçeri girmemle birlikte,
kafasını yavaşça bana çevirdi.
Gözlerinde hayal kırıklığı vardı.

"Ben sana ne yaptım?
Neden benden bu kadar nefret ediyorsun?"

Sorduğu soruyla yere çakılmam bir oldu.

"Lalisa seni seviyorum."

Lalisa'dan

Seni seviyorum mu?
Bunca olaydan sonra benden özür dilemeden,seni seviyorum mu diyebilmişti o?

"Sen beni çok incittin,
Jeon Jungkook..."

"Özür dile-"

"Özür dileme Jungkook."

"Lalisa ben Yeri'yi sevmiyorum."

Zaten sevmediğini biliyordum ki,onunla oyun oynuyordu.
Benimle oynadığı gibi.

"Oyun oynadın ona değil mi?
Kullandın ve bir kenara attın."

"Onun saçını okşarken çok mutlu gözüküyordun ama?"
bu doğruydu,
o kadar çok mutlu gözüküyordu ki dışarıdan biri bakarsa onları sevgili sanabilirdi bile.
Zaten tüm okul öyle biliyordu.

"Onunlayken bile seni düşünüyordum Lalisa.
İnan bana."

"Beni daha ne kadar çok incitebilirdin ki?"

Şuan onun yüzünden bu haldeydim.
Adım gibi emindim ki yine eskisi gibi olacaktı birkaç gün sonra.

"Sana inanmıyorum Jungkook.
Lütfen daha fazla zorluk çıkarmadan git."

"Peki Lalisa.
Ama şunu bil ki kendimi sana affettireceğim."

___________________________

+25 Oy
+20 Yorum