Gevallen Scherven

Deel 5

Een groot zwart gat. Ik zie helemaal niks. Wat gebeurt er om me heen? Zien mensen me? Denken ze dat ik nog leef? Ik weet het zelf niet eens meer. Is dit hoe de hemel eruit ziet? Weer spoken vragen door mijn hoofd. Ik hoop dat ik ooit nog wakker word.. Ik weet niet waar ik ben, wat ik doe, of ik leef en wat er nu aan de hand is. Ik voel me alleen. Ik weet wel dat ik mijn ogen dicht heb. Maar nog wakker ben, maar de mensen om mij heen zie en hoor ik niet. Ik ben afgesloten van de wereld. Ik probeer me wakker te houden.. want stel ik ga slapen en ik word nooit meer wakker.. ik probeer mijn gedachtes erbij te houden, maar voor ik het weet val ik in een diepe slaap.

Ik sta weer op de plek bij de hut in het bos. Er is geen weg terug naar huis, naar mama. Of is mama nog steeds hier, in het bos? Hoe dan ook, ik moet haar weer vinden. Of ik mijn eigen leven er op het spel voor hoef te zetten of niet. Ik moet het doen. Ik kijk naar de hut. Die nu inmiddels open is. Mama zat daar in en die man ook. Het gekke is dat die jongen die me heeft geslagen op de man die mama vast had leek.. heeft hij er iets mee te maken? Ik loop weer door het bos. Zoekend naar sporen of plekken waar ik even kan blijven. Het is moeilijk om je rust te bewaren als er zo'n druk op je ligt. Ik moet mama vinden. Ik moet weten wie die man is. Ik moet weten wat hij van mama wil.

Ik sta stil. Ik ben op een open plek beland. Het is hier best mooi. Ik besluit om op een boomstronk te gaan zitten. Ik pak een bes van de struik die erachter staat en kauw erop. "Ik hoop niet dat die slecht voor me is.." denk ik. Ik pak er nog een en stop hem in mijn mond. Ik kauw erop en spuug hem gelijk weer uit. Ik bedenk me nu pas dat ik bessen haat. Ik kijk om me heen. Ik begin een liedje te neuriën. Al snel merk ik dat het hier echoot. Mijn stem vliegt door de bomen. Iedereen kan het horen. Maar liever niet.. ik zing niet als de beste. Ik sta weer op en loop een stukje verder. Ik kijk achterom. De open plek is alweer een stuk achter me.. ik kijk weer vooruit en ineens zie ik de man weer! Ik raak in paniek en probeer zacht achter hem aan te rennen zodat hij me niet hoort. Ik ren en ik ren, want ik weet dat die man iets wil. Van mama of van mij..

Ik ren een stuk verder. Ik ben helemaal uitgeput van het rennen. Is dit een droom? Of sta ik hier echt? Ik stop met rennen. Ik zie de man verdwijnen achter de grote bomen. "Ugh floepie.." denk ik weer. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk wakker worden. Of ben ik al lang wakker? Ik ga op de grond zitten zucht en kijk voor me uit. Ik wil even gewoon liggen. Gewoon even doen alsof dit mijn warme bedje is. Ik ga voorzichtig liggen. Maar toen ineens! De man die ik achtervolgde staat achter me! Hij pakt me beet. Sleurt me mee. Ik raak in paniek. Hij houd zijn hand voor mijn mond. Ik krijg bijna geen adem meer. Ik probeer me los te maken uit zijn armen, maar niks lukt. Ik merk dat mijn adem steeds minder word. Ik word duizelig. Ik hap naar adem en ineens hoor ik stemmen om me heen. De man is verdwenen en ik zie weer alleen het zwarte gat. "Omg jongens kijk! Volgens mij word ze langzaam wakker!" Hoor ik iemand zeggen. Ik zie nog steeds niks. "Zou ze ons horen?" Hoor ik iemand anders zeggen. Ik zou het liefst willen opstaan en zeggen: "hee hallo! Ik ben helemaal Oke!" Maar het lukt nog niet eens om mijn ogen open te doen, maar toen ineens! Merkte ik dat ik licht zag! Volgens mij doe ik mijn ogen open! Het felle licht schijnt in mijn ogen. "Guys! Ze is wakker!" Hoor ik iemand zeggen. Ik merk nu pas dat er allemaal mensen boven me hangen. Een jongen steekt zijn hand uit. "Gaat het?" Vraag hij. Ik zou willen zeggen dat het gaat maar ik kan moeilijk praten. Ik knik voorzichtig en pak zijn hand vast. "Je bent veilig bij ons. We zorgen voor je. Je bent op een goede plek meisje". Zegt hij. En ik probeer lief naar hem te lachen. "Probeer maar te slapen. Ik zorg voor je." En hij lacht.