เราขับรถไปบนทางหลวงเรื่อย ๆ อย่างไม่เร่งรีบ มีจอดพักเพื่อซื้อขนมขบเคี้ยวให้คุณหนูบ้าง แวะเติมน้ำมันบ้าง จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเที่ยง คุณหนูก็เริ่มมองหาร้านอาหารที่น่าสนใจ แล้วในที่สุดเธอก็เลือกร้านอาหารเล็ก ๆ ริมถนน มันดูเรียบง่ายแต่ก็ทันสมัย ตัวอาคารก่อจากอิฐและถูกทาด้วยสีเหลืองดูสดใส หน้าร้านเป็นกระจกล้วนเพื่อให้ลูกค้าได้มองดูรถราบนท้องถนนและผู้คนบนบาทวิถี
"ให้ความรู้สึกแบบอเมริกันดีว่าไหม" คุณหนูหันมายิ้มกว้าง ก่อนจะผลักประตูกระจกเข้าไปในร้าน
ภายในร้านให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บนรถไฟ มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีโต๊ะตั้งเรียงรายไปตามความยาวของห้อง อีกฝากหนึ่งมีพนักงานในชุดเครื่องแบบสีชมพูกำลังง่วนอยู่กับการทำหน้าที่ในเที่ยงอันวุ่นวายอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ซึ่งมีเก้าอี้หัวกลมอยู่ข้างหน้าสำหรับให้ลูกค้านั่ง แสงไฟสีเหลืองในร้านทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น
"ทีนี้ คุณแฮร์โรล" คุณหนูพริมโรสหยิบเมนูอาหารขึ้นมา หลังจากที่ผมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอเรียบร้อยแล้ว "ถึงตานายเลือกบ้าง"
ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มแหย ๆ ให้เด็กสาวตรงหน้า "คุณหนูเลือกเถอะครับ"
"ไม่ๆๆ" เธอส่ายหน้ารัว ๆ เพื่อยืนยันการปฏิเสธ ก่อนจะเริ่มอ่านเมนูอาหาร "สเต็กเนื้อย่างด้วยไฟอ่อน ๆ ไม่ ๆ เรากินสเต็กกันไปแล้ว" แล้วเธอก็ไล่สายตาต่อไป "วัฟเฟิลร้อนที่อร่อยที่สุดในเมือง อื้ม อันนี้น่าสนนะว่าไหม โอ้ โกลเด้นบราวน์ ฟิชแอนด์ชิพก็น่าสนใจ แล้วก็นี่..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
|TH| p r i m r o s e ; my happiness, my endless summer [END]
Romantizmในเมืองทางใต้ของลอนดอน มีคฤหาสน์หลังหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ในชนบทอันเงียบสงบ มีหญิงม่ายวัยสี่สิบปีเป็นเจ้าของ พร้อมกับลูกสาววัยแรกแย้มผู้งดงามราวกับรูปปั้น แม่บ้านสองคน และผม คนสวนของคฤหาสน์หลังนี้ และทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปในวันที่เธอเข้ามาในห้องผม แ...