Yalnızsın.
Kilitlisin.
Sıkkınsın.
Yalnızsın.
Kilitlisin.
Sıkkınsın.
Yalnızsın.
Kilitlisin.
Sıkkınsın.
Kelimeler her tekrar edişinde daha da saçma bir anlama geliyor. Anlamsızlaşıyor. Basit harflerin basit dizilimlerine benziyor. Sesin çok güzel ve her defasında aynı melodik tonda çıkıyor.
Ama bir süre sonra konuşmayı kesiyorsun çünkü dinleyecek kimse olmadığında konuşmak konuşmak olmuyor.
Çünkü aynı sesi defalarca kez duymak seni sıktı.
Çünkü sıkıldın. Sadece sıkıldın.
Yeni güçlere sahip olduğunda bedeninde yeni taşlar çıkmaya başladığını fark ettin. Fark etmen epey zor olmuştu ama olmuştu işte.
Ne önemi vardı ki?
Hiçbir önemi yoktu.
Burada geçirdiğin her saniyenin sana öğrettiği şey buydu.
Hiçbir şeyin hiçbir önemi yoktu.
Yemeğin, içeceğin, giysinin, evin, arabanın, paranın...
Fark etmeden nirvanaya mı erişmiştin acaba?
Olabilirdi.
Ama ne fark ederdi ki?
Ne önemi vardı ki?
Artık hiçbir şeyin önemi olmadığını biliyorsun.
Parmak uçlarından alevler çıkarıyorsun ve onları seyrediyorsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Maden (Bir Marvel Kurgusu)
FanfictionSabahın köründe ve gerçek olmadığı(!) söylenen şu Marvel Dünyası'nda uyanıyorsun. Müthiş bir baş ağrın var ve seni sen yapan tüm özellikleri yitirdin. Ah, en önemlisini söylemeyi unuttum. Dünyanın en güçlü süper kahramanı oldun ve evrenin geleceğ...
